‘Ik hoef mezelf niet tegenover u te rechtvaardigen. Ik ben de werkgever, u bent de werknemer.’
‘Nog niet. Als u mij vragen kunt stellen, kan ik dat ook, om te bepalen of ik wel voor u wil werken.’
‘Controleert u al uw potentiële werkgevers?’
‘Dit is de eerste keer.’ Maggie wist ook niet waarom ze het nu wel deed. Haar specialisme was baby’s van nul tot zes weken. Ze ging naar het adres waar hulp nodig was, zorgde voor rust en zorgde er zo voor dat de kersverse moeder de zaak onder controle kreeg. Voordat Maggie verliefd kon worden op het kind ging ze weer naar een volgend gezin.
Ginger Davis, van De Nanny’s, had haar altijd bij stellen laten werken. Ze had altijd eerst de moeder ontmoet. Nu niet. ‘Waar is Mrs. Garrett?’ vroeg ze.
‘Ik ben niet getrouwd.’
‘Maar Brady heeft toch een moeder?’
Jason fronste zijn wenkbrauwen. ‘De vrouw die hem op de wereld heeft gezet, zal geen deel van zijn leven uitmaken.’
Was dat zijn manier om te zeggen dat ze overleden was? Had Ginger maar voldoende tijd gehad om haar helemaal op de hoogte te brengen. ‘Is ze… Ik bedoel, was er een medisch probleem?’
‘Nee hoor. Het enige wat u moet weten, is dat ze geen probleem zal zijn.’ De norse blik op zijn gezicht weerhield haar ervan door te vragen over dit onderwerp.
‘Als u het dan niet erg vindt, heb ik nog wat vragen.’
‘Ik heb geen geheimen,’ reageerde ze.
‘Mag ik uw referenties zien?’
‘Die heb ik niet bij me.’
‘Dan bent u de eerste die zonder referenties komt.’
‘Ik zit tussen twee opdrachten in, Mr. Garrett. Ik ging ervan uit dat ik een paar weken vrij zou hebben. Ginger zei dat dit een noodgeval was en dat ik meteen moest komen. Ze heeft beloofd dat ze al het papierwerk per koerier zou sturen.’
‘Ik wil die papieren zien voordat u iets met mijn zoon doet.’
‘Dan hebben we dus een probleem.’ Ze keek neer op de kleine jongen in haar armen, die nu op zijn knuistje sabbelde. Zodra ze weer opkeek, maakte haar hart een sprongetje. Dat Brady een mooie baby was, was niet zo verwonderlijk met zo’n knappe vader.
Dit was nieuw voor haar. Gewoonlijk voelde ze niets meer dan de zorgende instincten die baby’s altijd bij haar losmaakten. Dit was anders. Omdat er geen moeder bij betrokken was? Omdat ze de zoveelste nanny in zijn korte leventje was? Omdat Jason Garrett haar duidelijk nodig had? Of kwam het door de man zelf?
Hij was net zo dwingend als welke romantische held dan ook. In feite was hij Edward Rochester, Mr. Darcy en Heathcliff ineen.
Ze was de eerste om te erkennen dat haar hormonen al heel lang niet meer zo opgespeeld hadden. Dit vader-zoonduo bracht haar in de korte tijd dat ze hier was al danig van slag. Hoe erg zou het niet worden als ze langer hier bleef? Dit zou op een ramp uitlopen.
‘Ik geloof dat ik niet voor u kan werken, Mr. Garrett.’ Ze duwde de baby in zijn armen en aan de manier waarop hij verstijfde, merkte ze dat hij daar niet aan gewend was. Ze weigerde echter om haar besluit hierdoor te laten beïnvloeden en liep de kamer uit.
‘Ms. Shepherd!’ Hij haalde haar in de hal in. ‘Wacht!’
Zich vermannend draaide ze zich om, maar haar blik bleef steken ter hoogte van zijn boord. ‘Het heeft geen zin nog meer van uw tijd te verspillen.’
‘Het is mijn tijd en ik vraag maar een paar minuten.’
‘Ik geloof niet dat er nog meer te zeggen valt.’
‘Dat ziet u verkeerd,’ wierp hij tegen.
‘Ik zie het verkeerd?’ Ze greep haar tas van de tafel en liet de riem over haar schouder glijden.
De baby begon weer te jammeren en met zijn armpjes te zwaaien. Meteen keerde de paniekerige blik terug in Jasons ogen. ‘Goed. Misschien ben ik wat haastig geweest met mijn oordeel, maar bekijk het eens van mijn kant.’
‘Hoe dan?’
Dat had ze beter niet kunnen vragen.
‘Nanny één kreeg hem niet stil en bedacht een of ander excuus waarom het goed is om een baby ’s nachts te laten huilen. Als mijn zoon huilt, heeft hij zorg nodig. Ik ben ervoor om naar behoefte te voeden, niet volgens een schema.’
‘Mee eens.’ Volgens haar hadden baby’s altijd een reden om te huilen en dus mocht dat niet genegeerd worden. Het kind kwam op de eerste plaats. Punt. De verzorger had altijd dienst. ‘Wat is er met de tweede nanny gebeurd?’
‘Een noodgeval in de familie.’ Hij keek met een heftig beschermende blik naar zijn zoon. ‘Iets wat ik maar al te goed begrijp.’
Maggie had nooit familie gehad, althans niet in de traditionele zin van het woord. ‘Dat is haar schuld niet.’
‘Nee, maar wel mijn probleem. Wat ik nu gewoon wil weten, is het volgende. U kwam binnen en u had hem in een halve minuut stil. Hoe hebt u dat gedaan?’