‘Blake aardig?’ Hij keek haar aan. ‘Ik weet niet of hij dat als een compliment beschouwt.’
‘Hoezo?’
‘De meeste advocaten hebben het idee dat dat niet met hun vak samengaat. Blake heeft dat gevoel nogal sterk.’
‘Het is maar werk. Hij is vast heel erg aardig.’
Enigszins verbaasd vroeg hij: ‘Denk je dat echt?’
‘Natuurlijk. Ik weet wel dat advocaten niet bepaald geliefd zijn. Maar dat zegt niets over wie hij als mens is. Het is zijn vak om de wet te kennen en degenen die hem niet kennen te adviseren.’ Ze zag een schuldige blik in zijn ogen opkomen en weer verdwijnen. Maar waarover hij zich ongemakkelijk voelde, wist ze niet.
‘We zijn er.’ Klonk hij opgelucht toen de auto stopte? Hij opende het portier en nam Brady op de arm.
Achter hem aan liep ze met bonkend hart de trappen van het gemeentehuis op. De spanning van de grote stap begon toe te slaan.
Hun voetstappen echoden op de marmeren vloer. Eerst moesten ze boven de trouwvergunning halen. Daarna gingen ze terug naar beneden, naar een zaaltje met fantasieloze stoelen, waar Jason vooraan ging zitten.
Maggie had altijd gedacht dat als ze ging trouwen, dat het dan in de kerk zou zijn. Ze keek naar de andere stelletjes die wachtten om getrouwd te worden. Een meisje dat nauwelijks oud genoeg leek, droeg een strapless jurk. Haar aanstaande man leek zich nog niet eens te hoeven scheren. Een vrouw van middelbare leeftijd droeg een zwart-wit mantelpakje. Maggies beige jurk met jasje was niet minder gewoontjes. Niet het moment om erbij stil te staan dat haar trouwdag gedenkwaardig had moeten zijn.
Het meisje met de strapless jurk boog glimlachend voorover. ‘Wat een schat van een baby heb je.’
Maggie wilde uitleggen dat hij niet van haar was, maar bedacht zich. ‘Dank je.’
‘Ik krijg ook een baby,’ bekende de aanstaande bruid.
‘Gefeliciteerd.’
‘Dank je.’ Ze keek naar Jason, die iets met de ambtenaar overlegde. ‘Hij is ook een schatje.’
Maggies haar hart sloeg over. ‘Ja, hè?’
‘Jullie vormen een prachtig gezinnetje.’
Voordat ze iets kon zeggen, was Jason alweer terug. ‘Alles geregeld,’ zei hij, en hij pakte de baby op.
‘Maar al die mensen waren voor ons,’ protesteerde ze.
‘Dankzij Blake zijn we meteen aan de beurt.’
‘Word je er nooit uitgegooid omdat je voordringt?’
Hij lachte. ‘Ik zei toch: aardig zijn past niet bij advocaten.’
‘Het is niet eerlijk, we moeten wachten.’
Hij keek haar vragend aan. ‘Ben je aan het uitstellen, Maggie? Heb je je bedacht?’
Talloze keren. ‘Nee… Ik heb het beloofd.’
Hij knikte. ‘Kom op dan.’
Zuchtend rechtte ze haar schouders en liep achter hem aan, naar het kantoor van de ambtenaar.
‘Fred Knox,’ zei die ter begroeting. ‘Leuk ventje,’ vulde hij aan na een blik op de baby.
‘Bedankt.’ Jason klonk trots.
‘Nou, aan de slag dan maar.’ Knox sloeg een boek op en legde hun trouwvergunning erop. ‘Neemt u, Jason Hunter Garrett, Margaret Mary Shepherd tot uw echtgenote, in goede en slechte tijden, in gezondheid en ziekte?’
‘Ja.’
Even later antwoordde Maggie ook: ‘Ja.’
‘Hebt u ringen om uit te wisselen?’
Jason greep in zijn binnenzak en haalde een doosje tevoorschijn. Hij had kennelijk aan alles gedacht.
Knox zei: ‘Deze ringen symboliseren dat de liefde blijvend is, zonder begin of eind.’
Soms was er geen sprake van, zoals in dit geval. Ondanks alles stemde die gedachte haar triest.
Jason deed de ring om haar vinger; hij paste perfect. Haar hand was klein vergeleken met de zijne toen ze de gouden ring aan zijn ringvinger schoof.
‘Dan verklaar ik u nu tot man en vrouw. Gefeliciteerd. U mag de bruid kussen.’
Verschrikt keek Maggie Jason aan. Zakelijke afspraken werden niet met een kus bezegeld. Haar hart bonkte, maar hij leek alles onder controle te hebben. Rustig trok hij haar naar zich toe. Zodra zijn lippen de hare raakten, sloot ze haar ogen. Zijn mond voelde warm en zacht aan. Zijn handen brandden op haar armen. Haar hart sloeg op hol. Toen trok hij zich terug, ook al was zij er nog niet klaar voor om het voorbij te laten zijn.
‘Dat is het dan,’ sprak hij zacht.
Was het dat? De intensiteit in zijn blik deed haar huiveren van opwinding. Voordat ze kon bedenken wat hij voelde, keek hij op zijn horloge.
‘Het is al laat, we moeten gaan.’
Hij pakte de baby en legde een hand tegen haar onderrug om haar naar buiten te begeleiden. Zodra ze waren ingestapt, gaf hij de chauffeur opdracht hem bij kantoor af te zetten en Maggie en Brady thuis te brengen.
‘Ga je werken?’ vroeg ze ongelovig.