Ze trok haar handen los. ‘Jason, ik geloof niet –’
‘Zodra je ja zegt, schrijf ik een cheque voor Good Shepherd uit met een hoop nullen erop.’
‘Je kunt hem intrekken,’ wierp ze tegen.
Kennelijk was hij niet de enige die problemen met vertrouwen had. ‘Als je dat prettiger vindt, open ik een rekening. Je kunt je eigen advocaat alles laten controleren. Ik zal door een brandende hoepel springen als dat nodig is, maar ik wil nu je antwoord, Maggie.’
‘Het voelt heel erg alsof het zo moet zijn. Alsof ik op het juiste moment op de juiste plek terecht ben gekomen.’
‘Ik zou het een voorteken noemen. Dus doe je het?’
Haar prachtige ogen straalden twijfel uit, maar uiteindelijk zei ze toch wat hij wilde horen: ‘Ja.’
Hij stak zijn hand uit. De hare trilde toen ze die in de zijne legde om hun afspraak te bezegelen.
‘Alles klaar om te tekenen?’ vroeg Jason aan zijn advocaat.
Blake Decker had de derde en vierde scheiding van Jasons vader geregeld en was nu weer betrokken bij de huidige scheidingsprocedure. ‘Natuurlijk is het allemaal klaar. Maar tot de taak van een advocaat hoort ook het geven van advies. Ik móét vragen of je weet wat je doet.’ Blake was een van de beruchtste vrijgezellen met een huwelijksfobie. ‘Wat haal je je op de hals, man?’
‘Ik ga met Maggie trouwen, dus wat bedoel je?’
Blake leunde voorover. ‘Je gaat een wettelijke verbintenis met je nanny aan. Dat is nogal een stap om de zorg voor je kind te garanderen.’
‘Dan is het maar goed dat jij die niet hoeft te nemen.’ Jason wist precies wat hij deed. ‘Maar je mag er natuurlijk van denken wat je wilt.’
‘Volgens mij neem je door een huwelijk aan te gaan een heel groot risico. Ik heb nog nooit een huwelijk goed zien uitpakken.’
‘Lijkt me logisch als je echtscheidingsadvocaat bent.’
‘En ik verdien er een godsvermogen mee. Dus ik bedoel maar. Je krijgt allerlei complicaties. Geloof me, ik weet waarover ik het heb.’
‘Maar dat komt doordat jij denkt, samen met de rest van de wereld, dat ik heel dromerig en met weinig realistische verwachtingen in het huwelijksbootje stap.’
‘Is dat niet zo, dan?’
‘Het is puur zakelijk. Ik heb iemand nodig om voor Brady te zorgen, en Maggie is er buitengewoon goed in. Jij zorgt ervoor dat de boel financieel dichtgetimmerd is.’
‘Ze zal met geen vinger aan je geld kunnen komen.’
‘Maar we gaan niet uit elkaar. Zo is Maggie niet.’
‘Ja, ja, dat zeggen ze allemaal.’
‘Ik ben geen smoorverliefde bruidegom.’ Integendeel, hij was zo realistisch als maar zijn kon.
‘En emotionele problemen?’
‘Komen er niet, want we zijn niet verliefd.’ Hij respecteerde Maggie en vond haar slim en grappig, maar verliefd? Dat punt liet hij wijselijk rusten. ‘We hebben allebei onze redenen. Een relatie hoort daar niet bij.’
‘Dus ik kan het je niet uit je hoofd praten?’
‘Nee.’
‘Zeg nooit dat ik mijn best niet heb gedaan.’ Hoofdschuddend sloeg Blake het dossier open. ‘Dit zijn de huwelijkse voorwaarden. En dat zijn de papieren voor een trust van een miljoen dollar. Ik voer het beheer over de gelden die naar Good Shepherd gaan.’
‘Prachtig.’
‘Dan kunnen we tekenen.’ Blake drukte op de intercom en vroeg de secretaresse Maggie binnen te laten.
Jason kreeg even de aanvechting om ervandoor te gaan. Het huwelijk was net als seks met een condoom: soms brak het. Brady was daarvan het gevolg. Maggie had iets puurs dat hij niet wilde bezoedelen met dit verstandshuwelijk. Maar ze had het geld nodig. Voorzorgsmaatregelen waren altijd goed, hoe onschuldig Maggie ook was.
Maggie en Jason zaten in de auto met een slapende Brady tussen hen in. De chauffeur reed hen naar het gemeentehuis waar ze zouden gaan trouwen.
Trouwen. Margaret Mary Shepherd, in de steek gelaten als baby en later bijna non geworden, ging trouwen met een van Vegas’ rijkste en meest begeerde vrijgezellen. Waanzin.
Maggie vermande zich; dit diende een doel. Het tehuis werd gerepareerd en zij kon bij de baby blijven op wie ze stapelverliefd was geworden. En zijn vader?
Die staarde uit het raam met een gezicht waar niets van af te lezen viel. Sinds ze bij de advocaat weg waren, had hij er het zwijgen toe gedaan.
Haar besluit om met hem te trouwen had vooral positieve kanten voor hen beiden. Ze kon niet op straat gezet worden. Dat wilde echter niet zeggen dat ze niet zenuwachtig was. ‘Jason?’
Hij keek haar aan, nadat zijn blik eerst automatisch naar de baby was gegaan. Die bracht een vage glimlach rond zijn lippen. ‘Hm-m?’
‘Ik vond Mr. Decker erg aardig.’ Ze had de behoefte om te praten, dus zei ze maar het eerste wat er in haar op kwam.