Nu hij er weer aan dacht, viel het hem op dat ze er vermoeid uitzag. ‘Ik haal de fles wel.’
‘Dank je.’ Zonder opkijken ging ze verder met de nieuwe luier omdoen.
In de keuken pakte Jason een fles uit de ijskast, die ze gisteren had klaargemaakt en zette hem in de flessenwarmer. Zodra hij klaar was, liep hij terug.
Maggie zat in de schommelstoel met Brady. ‘Heb je het leuk gehad met pappie?’ vroeg ze hem.
Alsof hij reageerde, kirde de baby naar haar. Jasons hart zwol van tederheid.
Glimlachend vanwege het geluidje zei Maggie: ‘Ik weet het, je bent vast een engel geweest. Want jij bent de liefste baby in de hele wereld. Ik ben zo blij dat je een dak boven je hoofd hebt en eten op tafel.’ Haar blik werd donker en haar stem klonk anders.
Voor de tweede keer besefte hij dat hij nog steeds geen antwoord op zijn vraag had gehad. ‘Hoe was je vrije dag, Maggie?’
Opkijkend stak ze haar hand uit voor de fles. ‘Kijk eens wat papa heeft gebracht, Brady.’ Ze stak de speen in Brady’s mond en glimlachte naar hem, maar de schaduw verdween niet uit haar ogen.
‘Wat is er, Maggie?’
Ze keek hem aan. ‘Sorry, wat zeg je?’
‘Hoe was je vrije dag?’
‘Hetzelfde als altijd.’
Hij wist niet of dit een normale reactie was, want hij had nog geen vergelijkingsmateriaal. Toch zag hij dat iets haar bezighield. ‘Maak je altijd zo’n bezorgde indruk na een vrije dag?’
‘Ik bespreek privédingen doorgaans niet met mijn werkgever.’
‘Luister, door onze regeling is het noodzakelijk dat we onder hetzelfde dak wonen, en dat maakt de verhoudingen wat vaag. Dus als werkgever én vriend vraag ik nogmaals: wat is er?’
Zuchtend zette ze de fles weg en legde de baby tegen haar schouder. Binnen een oogwenk liet Brady een boertje horen. Direct daarop begon hij te protesteren ten teken dat hij nog niet klaar was met eten.
Zodra hij de fles weer te pakken had, keek Maggie Jason aan. ‘Wat me bezighoudt? Daken.’
‘Daken? Kun je dat uitleggen?’
‘Binnenkort hebben de kinderen van Good Shepherd dat misschien niet meer boven hun hoofd. Zuster Margaret vertelde me dat er reparaties nodig zijn. Als ze die niet doen, trekt de staat misschien hun vergunning in.’
‘Aha, ik begrijp het.’
Haar blik werd ironisch. ‘Hoe kun je dat ooit begrijpen? Je woont in een kasteel in de wolken. Die wereld is zo compleet anders dan jouw wereld.’
Daar viel niets tegenin te brengen. ‘Wat gaan ze doen?’
‘Ze hopen uitstel te krijgen, zodat ze tijd hebben om met een plan te komen. Als er iemand is die een mirakel teweeg kan brengen, is het zuster Margaret wel.’ Ze keek op de baby neer, die ontspannen in haar armen lag. ‘Ze zei dat ik me geen zorgen moest maken.’
‘Een bevel dat jij kennelijk goed opvolgt.’
‘Ik probeer het.’
Rondkijkend stond ze op. ‘Waar is de babystoel?’
‘In de andere kamer.’
Ze liep naar de woonkamer, waar ze stokstijf stil bleef staan. Het was één grote puinhoop. Er lagen dekentjes, speeltjes en pluchen beesten op de grond. Op de salontafel stond een batterij flesjes, alsof Brady’s vriendjes voor een slemppartij langs waren geweest. Het wipstoeltje stond voor de balkondeuren. Ze keek van de chaos naar Jason en weer terug. ‘En, hoe ging het?’
‘Goed.’ Het klonk geforceerd. Hij keek ook eens naar de rommel en glimlachte toen naar haar. ‘Het ging goed.’
‘Goed? Het lijkt wel alsof er een babywinkel is ontploft.’
‘Maar het is echt waar,’ protesteerde hij. ‘Althans… Het is maar hoe je het bekijkt.’
‘O?’
‘Ja, er zijn geen gewonden gevallen. Dus ging alles goed.’
‘Heeft de huishoudster deze puinhoop al gezien?’
‘Nee, die heeft het weekend vrij.’
‘Nou, geloof me maar. Zodra zij langs komt, is het niet “goed” meer.’ Ze grijnsde naar hem.
Zo kende hij haar weer. Hij bekeek het gemak waarmee ze Brady in het stoeltje zette. Daar had hij een paar uur daarvoor de handleiding nog bij nodig gehad. Opgelucht haalde hij adem. Nu ze er weer was, was alles weer goed in zijn wereld. ‘Maggie?’
Ze kwam overeind en legde een vinger tegen haar mond, waarna ze hem meetrok, bij de baby vandaan. ‘Wat is er?’
‘Brady heeft je gemist.’
‘Heeft hij je dat verteld?’ vroeg ze glimlachend.
‘Zo ongeveer.’
Nu ze zo dichtbij stond, bleef hij maar naar haar mond staren. ‘En ik ben zo blij dat je terug bent, dat ik je wel kan zoenen.’
‘Altijd fijn om gewaardeerd te worden.’
Het was echter meer dan dat. Hij wist dat hij er beter aan zou doen de aantrekkingskracht te negeren. In plaats daarvan richtte hij zich op wat het beste was voor Brady en daarmee ook voor hem. Na vierentwintig uur zonder haar wilde hij nooit meer dat het huis zo leeg zou aanvoelen. Het was tijd om zijn campagne om haar te behouden daadwerkelijk van start te laten gaan.