Misschien was dat zo toen ze hier woonde. Nadat ze echter verliefd was geworden en meer dan alleen haar hart had verloren, was dat wel anders geworden. Ze hield nog steeds enorm veel van kinderen, maar ze beschermde zichzelf wel. Helaas had ze zich na een week al meer dan gewoonlijk aan Brady gehecht. Dat voorspelde niet veel goeds. ‘Ik ben ouder en wijzer, zuster.’
‘Dat klinkt onheilspellend.’
‘Ik bedoel dat ik ervaring heb opgedaan.’
‘Dat klinkt triest.’
‘Nee hoor. Ik denk dat ik rusteloos word van dat steeds verkassen vanwege mijn werk. Ik geloof dat ik verlang naar iets vasts.’ Vreemd. Hoewel het haar tijdens hun gesprek niet was opgevallen, was dat wel iets wat zij en Jason deelden.
De non keek haar vol sympathie aan. ‘Ik wist niet dat je er zo over dacht.’
Maggie wist dat zelf tot kort geleden ook niet. ‘Ik heb, sinds ik hier ben weggegaan, nooit het gevoel gehad ergens thuis te horen. Toen ik na school het klooster in ging, zocht ik misschien wel naar een thuis. Net zoals ik dat hier had.’ Ze zag de bezorgde blik in zuster Margarets ogen terugkeren. ‘Wat is er, zuster?’
‘Dat is jouw probleem niet…’
‘Dus er is wel iets?’
De vrouw slaakte een zucht. ‘De overheid heeft een inspectie van het gebouw gepland.’
‘Dat is toch gebruikelijk?’
‘Ja, maar we weten al een tijd dat het huis flink opgeknapt moet worden, om te beginnen bij het dak. En dan al dat loodgieterswerk. Daar hebben we het geld niet voor. Het bisdom heeft het ook niet. We hopen dat we uitstel krijgen. Zo niet, dan moeten we gaan sluiten.’
‘Maar waar moeten de kinderen dan heen?’ Ze kon zich niet voorstellen wat er van haar geworden was zonder Good Shepherd en de mensen daar.
‘We zijn op zoek naar andere plekken, maar de staat kan er geen kinderen meer bij hebben om voor te zorgen.’
‘Kan ik op een of andere manier helpen?’
‘Dat is lief van je, maar ik denk het niet.’
Vermoeid over zijn gezicht wrijvend controleerde Jason zijn e-mail. Hij was bekaf. Brady was elke twee uur wakker geworden en wilde alleen slapen als hij werd vastgehouden en gewiegd. Jason had altijd gedacht dat een resort bouwen stress opleverde. Tot hij vader werd. Op dit moment gaf hij de voorkeur aan een conflict met de bonden. En aan Maggie.
Die zou hij op het moment met open armen verwelkomen. Alsof zijn zoon gedachten kon lezen, slaakte hij een kreet. Een teken dat hij binnenkort weer iets nodig had.
‘Brady,’ kreunde hij. Hij keek op de klok. Nog dertig minuten, dan was ze terug. Hopelijk was ze het punctuele type.
Even later, toen hij op weg was naar de babykamer, hoorde hij de sleutel. Ze was vroeg!
‘Hoi,’ zei hij, en hij wuifde nonchalant naar haar.
‘Hoi. Ik ga even bij Brady kijken.’
‘Heb je een supergehoor of zo?’
‘Nee, waarom?’ vroeg ze.
‘Je bent net binnen.’ Sinds die ene kreet had Brady zich niet meer laten horen. ‘Hoe wist je dat hij iets nodig heeft?’
‘Dat weet ik niet, maar ik ga sowieso altijd even kijken als ik thuiskom. Niks geen supergehoor.’
‘Ik weet het zo net nog niet.’ Hij volgde haar naar haar slaapkamer, waar ze haar spullen neerlegde, waarna ze naar de babykamer liep. ‘Het lijkt wel alsof je op zijn frequentie bent afgestemd.’
‘Dag, schattebout.’ Ze tilde het jongetje uit bed en knuffelde hem. ‘Ik heb je gemist.’
‘Dat zeg je vast tegen alle mannen.’ Hij leunde tegen de deurpost, in afwachting van een scherpe reactie, maar er kwam niets. Dat was vreemd, vond hij.
Ze kuste Brady op zijn wang en begon automatisch weer die wiegende beweging te maken.
In haar strakke spijkerbroek en Good Shepherd-sweater zag ze er goed uit. Op slag was zijn vermoeidheid verdwenen. Hij had haar afwezigheid de afgelopen vierentwintig uur gevoeld en dat had niets te maken met de zorg voor Brady. Het was een verontrustende constatering. ‘Hoe heb je het gehad?’ vroeg hij.
‘Volgens mij heeft hij honger.’ Ze legde de baby op de commode. ‘Wanneer heeft hij zijn laatste fles gehad?’
Jason keek op zijn horloge. ‘Drie uur geleden.’
‘Net wat ik dacht: je hebt honger!’ Ze drukte een kus op een voetje dat ze net uit zijn trappelpakje had gehaald. ‘Je bent een kleine veelvraat, dat ben je.’
Haar tederheid voor de baby raakte Jason. Kennelijk was hij niet de enige, want toen ze naar de baby glimlachte, trok die zijn mondhoeken op en zwaaide met zijn armpjes en beentjes van opwinding. Die kleine knul had haar dus ook gemist. Nee, niet ook. Want dan had híj haar ook gemist, wat hij weigerde toe te geven. Hij ging zo op in zijn eigen gedachten en het kijken naar die twee bij de commode, dat het even duurde voor hij besefte dat ze zijn vraag niet had beantwoord.