Hassan keek in haar bleke gezicht en hoorde haar wrevelige toon. Hij glimlachte vaag. Wie had dat ooit kunnen voorspellen? Dat na al die jaren waarin talloze vrouwen geprobeerd hadden hem te strikken, zijn uiteindelijke bruid met zoveel duidelijke tegenzin erin toestemde om met hem te trouwen.
Hoofdstuk 9
‘Dus je heet écht Cinderella?’
Ella zat uit het raam van de auto naar de rauwe schoonheid van de woestijn te kijken, maar nu draaide ze zich om naar de man aan haar zijde, haar kersverse echtgenoot. Als ze niet nog steeds misselijk was door haar zwangerschap, zou ze hebben gedacht dat ze in een bizarre droom gevangen zat. ‘Ik ben bang van wel,’ zei ze met een meesmuilend glimlachje. ‘Het schijnt dat mijn vader tegen mijn moeder zei dat ik met zo’n naam zeker ooit met een prins zou trouwen.’
‘Dan had je vader voor één keer gelijk,’ merkte Hassan droogjes op. ‘Ik was verbaasd toen de ambtenaar tijdens de huwelijksvoltrekking je volledige naam voorlas.’
‘Ik vertel het eigenlijk nooit,’ gaf ze toe. ‘Maar de ambtenaar stond erop.’
‘Je moet op school wel heel erg veel geplaagd zijn.’
‘O, dat ik een Jackson was, was genoeg reden. Dat ik ook nog een belachelijke voornaam had, maakte weinig verschil.’
Toch klonk haar luchtige verklaring niet helemaal waar. Bedachtzaam keek Hassan haar aan. In het begin had hij haar als een oppervlakkige flirt afgedaan toen ze zich met die sprookjesnaam had voorgesteld. Geen moment had hij gedacht dat ze de waarheid sprak. Omdat het in zijn stereotype beeld van vrouwen paste om haar als een sexy en brutale flirt te zien, in plaats van deze nogal ernstige aanstaande moeder die nu zijn trouwring droeg. Zijn blik gleed over haar bleke gezicht, en plotseling voelde hij een steek van ongerustheid. ‘De weg is toch niet te hobbelig voor je? Ben je misselijk?’
‘Niet meer dan in Londen. Het heeft niets met de weg te maken. Het is eigenlijk nauwelijks te geloven dat we door de woestijn rijden.’
‘Waarschijnlijk omdat je dacht dat de wegen in Kashamak primitief zouden zijn, vol gaten en nauwelijks begaanbaar door alle kamelen? Zei je niet een keer iets voorspelbaars over kamelen?’
‘Het zou best kunnen dat ik me daar schuldig aan heb gemaakt.’ Ze staarde naar de glanzende trouwring om haar vinger. Ze was nog steeds duizelig van het tempo waarin alles was gegaan. Nog steeds kon ze niet geloven dat de in een lang gewaad geklede man met het wrede gezicht naast haar werkelijk haar echtgenoot was en de vader van haar kind.
Was ze stom geweest door met het haastige huwelijk in te stemmen, of kwam het doordat ze zo in de war was door haar misselijkheid en zorgen dat ze niet had geprotesteerd? Haar besluit was in elk geval gemakkelijker geweest toen hij haar een snelle echtscheiding als uitweg had geboden.
Ze leunde achterover tegen het zachte leer van de autostoel. ‘Ik wist niet zeker wat ik kon verwachten. Tot dusver heeft het in ieder geval mijn verwachtingen overtroffen.’
Zodra ze op het privévliegveld aan boord van het luxueuze vliegtuig was gestapt, had ze een glimp opgevangen van hoe haar nieuwe leven zou worden. De vlucht was zonder enige problemen verlopen. Nog nooit had ze zo’n verre reis gemaakt. Nadat ze Europa achter zich hadden gelaten, waren ze langs de rand van de prachtige Kaspische zee gevlogen, om vervolgens op het vliegveld in Samaltyn, de hoofdstad van Kashamak, te landen.
Aan boord van het vliegveld had een discreet protocol geheerst. Zodra ze echter waren geland, hoorde Ella dat het nationale volkslied werd gespeeld. Op dat moment besefte ze pas dat ze zich in het gezelschap van een echte koning bevond.
Bovendien was zij, hoe onvoorstelbaar het ook klonk, zijn koningin. Een koningin die gekleed was in zijden gewaden die haar volledige lichaam bedekten, behalve haar gezicht en handen. Hun huwelijk had plaatsgevonden in de ambassade van Kashamak in het centrum van Londen, met slechts twee diplomaten als getuigen. Er was geen enkele publiciteit aan gegeven. Zelfs hun familieleden wisten niets. Hassan wilde absoluut geen internationale opschudding en zwermen paparazzi die hen overal zouden volgen omdat ze een foto van de nieuwe westerse vrouw van de sjeik wilden maken.
Ella wist echter dat dit niet de enige reden was dat hij er geen ruchtbaarheid aan wilde geven. Pas toen ze op het punt stonden om aan boord van het vliegtuig te gaan, was er een persbericht over hun huwelijk uitgegaan. Ze vermoedde dat hij doodsbang was voor de negatieve publiciteit waardoor de familie Jackson altijd werd omringd. En als dat inderdaad het geval was, moest ze toegeven dat hij gelijk had.
Ze kon zich maar al te goed voorstellen op welke wijze haar familie haar trouwdag in de war had kunnen sturen. Haar vader zou pochend van de daken hebben geschreeuwd dat zijn dochter met een van de machtigste mannen in het Midden-Oosten ging trouwen. Zoals gewoonlijk zou haar moeder in haar rol als voetveeg naast hem hebben gestaan. En Izzy zou hebben geprobeerd haar felicitaties met een lied over te brengen.