‘Werkelijk? Nou, geef hier dan maar eens antwoord op: wat doe je als de baby ziek is? Wie valt er dan voor je in? Of was je soms van plan om een wieg in dat overvolle armzalige kantoortje van je neer te zetten?’
‘Ik ben niet de eerste vrouw ter wereld die een kind in haar eentje grootbrengt! Dat zijn dingen die allemaal kunnen worden opgelost.’
‘Hoe dan?’ vuurde hij terug.
Die vraag had ze niet verwacht. Om eerlijk te zijn had ze de dagelijkse praktische kant nog niet precies uitgewerkt. ‘Goed, wat is dan het alternatief?’ vroeg ze verhit. ‘Wil je het kind soms naar je paleis in de woestijn meenemen en het als een babysjeik of hoe je de vrouwelijke variant noemt, op laten groeien?’
‘Dat is een sjeika, en ja, ik kan een baby grootbrengen. Zoals mijn vader mij heeft grootgebracht. Een kind heeft geen moeder nodig om te overleven.’
Ella hoorde de vreemde bitterheid die zijn woorden verwrong, en opeens wist ze waar dit naartoe ging. Ze zag zijn gewetenloze voornemen op zijn gezicht geschreven staan.
Hij zou haar baby zonder enige scrupules van haar afnemen. Hij zou het kind meenemen naar een of ander afgelegen koninkrijk in de woestijn, en zij zou haar kind nooit meer te zien krijgen.
Er verschenen zweetdruppeltjes op haar voorhoofd en haar maag draaide zich om. ‘Ik geloof dat ik moet overgeven,’ zei ze met krakende stem.
Hoofdstuk 8
Hassan had wel vaker met mensen te maken gehad die misselijk waren. Na een gevecht moesten sommige mannen braken, waarna ze zwetend met een lijkbleek gezicht moesten bijkomen. Maar hij had nog nooit een mooie jonge vrouw zien overgeven. Hij vond dat ze er klein en fragiel uitzag. Vol spijt over zijn harde woorden droeg hij haar naar de kleine badkamer en hield haar haren uit haar gezicht, terwijl ze overgaf. Toen het eindelijk voorbij was, zakte ze uitgeput met gesloten ogen tegen zijn borstkas.
‘Het spijt me,’ zei ze even later.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik moet me verontschuldigen, jij niet. Het is mijn schuld dat je misselijk bent. Ik had die dingen niet tegen je mogen zeggen.’
Langzaam opende ze haar ogen die enigszins bloeddoorlopen waren. Tot zijn verbazing gingen haar mondhoeken in een vaag glimlachje omhoog.
‘Het was inderdaad nogal kwetsend. Maar niet erg genoeg om mijn misselijkheid te veroorzaken, Hassan. Dat is iets waar veel zwangere vrouwen last van hebben.’
‘Ben je al eerder zo ziek geweest?’ wilde hij weten.
Ella slikte. Ze voelde zich veel te zwak om stoïcijns te blijven. ‘Bijna elke dag.’
‘Bijna elke dag? Maar dit is niet goed! Daarom zie je er zo magertjes en bleek uit.’
‘De dokter heeft gezegd dat het voor de baby geen kwaad kan.’
‘Ben je bij een dokter geweest?’
Eigenlijk zou ze overeind moeten komen. Het was bizar, belachelijk en ongepast om tegen de man aan te leunen die zulke wrede dingen tegen haar had gezegd. Maar het stomme was dat ze nergens anders naartoe wilde. Hij voelde warm en sterk aan. En, nog belangrijker, veilig. ‘Dat doen vrouwen als ze zwanger zijn, Hassan.’
‘En wie is die arts?’
‘Hij is mijn huisarts in het gezondheidscentrum hier vlakbij, en hij is heel goed.’
Hassan raakte gespannen. Plotseling drong het tot hem door dat ze met haar rug tegen zijn kruis aan leunde.
‘Een gewone huisarts is niet geschikt om voor de afstammeling van de sjeik te zorgen.’ Hij zag dat haar ogen weer dichtgingen. ‘Maar dit is niet het juiste moment om het daarover te hebben. Jij moet nu rusten.’
Haar woorden van protest stierven weg toen hij haar opnieuw optilde en haar naar de slaapkamer droeg. Ze merkte dat zijn stap vertraagde toen hij de serie houtskooltekeningen aan de muur zag hangen. Ze toonden haar zus Izzy die verschillende kledingstukken aantrok. Ofschoon ze niet zo schokkend waren als de kunstwerken die je in een gewone galerie aantrof, vertrok de mond van Hassan tot een kritische streep.
Nadat hij haar op het bed had gezet en de kussens tegen haar rug had gelegd, keek hij haar aan.
‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg hij. ‘Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat jij je wat beter voelt?’
Stom genoeg wilde ze hem het liefst vragen of hij haar weer vast wilde houden. Om haar in zijn armen te nemen waar ze zich voor korte tijd veilig en beschermd had gevoeld. Hoe ongelooflijk zielig was dat? Ze probeerde wat meer overeind te komen. ‘Ik wil niets.’
‘Weet je het zeker?’
Bij de onverwachte zachte klank in zijn stem aarzelde ze. Vooral omdat ze een zere droge keel had van het overgeven. ‘Er staat cola zonder prik in de koelkast.’
‘Cola zonder prik?’
‘Dat helpt tegen de misselijkheid.’
‘Juist.’ Grimmig ging hij op weg naar de koelkast. Het was een gigantisch oud ding waarin alleen een stuk kaas, wat verlepte sla en een fles cola zonder dop stond. Toen hij met het glas cola terugkwam, was zijn gezichtsuitdrukking nog steeds toornig. Hij hield het glas aan haar lippen.