‘Hoe moet ik dat weten? De wereld van het sjeikdom is een groot mysterie voor me. En nu ik het erover heb, dat ben jij ook.’
‘O, dat denk ik niet.’ Zijn stem werd lager en zijn ogen gingen langs haar lichaam. ‘Volgens mij zijn er heel wat dingen aan mij die helemaal geen mysterie voor je zijn.’
De sensuele toespeling was overduidelijk en, zo vermoedde ze, met opzet. Tot haar grote woede voelde ze haar gezicht warm worden. Ze had zichzelf beloofd dat ze alleen op een zakelijke rationele manier op hem zou reageren, en nu zat ze hier te blozen als een schoolmeisje. ‘Daar wil ik het niet over hebben.’
Er gingen allerlei emoties door hem heen, waardoor hij haar pijn wilde doen. Hij wilde haar laten boeten voor het feit dat ze hem in de val had laten lopen, want dat was een stuk gemakkelijker dan toegeven dat hij er met twee voeten in was getrapt. ‘Wat, de seks waar je maar geen genoeg van kon krijgen?’
‘Maar voor jou was het net zo!’ viel ze uit. ‘Of niet soms?’
Hij zag de uitdagende blik in haar ogen en moest zich bedwingen om haar niet te zoenen. Hij had zich afgevraagd wat er zo bijzonder aan haar was dat hij zijn hoofd – en zijn lichaam – volledig was verloren. Natuurlijk kwam het door haar ongelooflijke lichaam en zijn eigen frustratie, maar hij wist nu dat haar onverschrokkenheid hem ook opwond. Het was de manier waarop ze hem te woord had gestaan in de donkere gang van het Santina-paleis. En nu zag hij het weer – haar helderblauwe ogen waren groot en keken hem onverschrokken aan. ‘Ja,’ gaf hij bars toe. ‘Voor mij was het net zo.’
Zijn woorden brachten allerlei herinneringen naar boven die ze wilde vergeten. Het gevoel dat ze had gehad toen ze in zijn armen had gelegen. Het gevoel van zijn mond op de hare en de warme gloed die onmiddellijk in haar lichaam was opgelaaid. Ze probeerde het plotselinge verlangen naar zijn liefdesspel te negeren. Concentreer je op de realiteit, dacht ze. ‘Bedoel je dat je een actieve rol als vader wilt vervullen?’
Er viel een korte stilte. Toen zei Hassan: ‘Ik zeg dat het een mogelijkheid is. Maar volgens mij is het belangrijk dat we eerst over jouw behoeften praten.’
‘Behoeften?’ Ze knipperde verrast met haar ogen. Was dat echte bezorgdheid die ze in zijn stem had gehoord?
‘Nou, je hebt een eigen bedrijf. Ik weet niet veel over het organiseren van feestjes, maar ik stel me zo voor dat het een heleboel hard werken en toewijding vereist, vooral als je de baas bent.’
Voorzichtig knikte Ella. ‘Ja, dat klopt.’
‘En veel lange dagen?’
‘Dat is een van de nadelen,’ beaamde ze. In weerwil van zichzelf raakte ze milder gestemd. Ze had nooit kunnen denken dat hij zoveel begrip zou kunnen opbrengen.
‘En een baby kan dan in de weg zitten.’
‘Nou, ja…’ De woorden stierven op haar lippen toen ze zag dat de blik in zijn donkere ogen niet een van bezorgdheid was, maar van berekening. Opeens snapte ze waar dit naartoe ging. Opeens besefte ze hoe gemakkelijk ze zich door een paar aardige woorden liet inpakken. Was dat hoe het haar moeder was vergaan, keer op keer weer? Was ze betoverd door een man die haar als een deurmat behandelde omdat hij af en toe een paar zoete woordjes tegen haar zei? Al het bloed verdween uit haar gezicht bij het besef dat haar bijna hetzelfde was overkomen.
‘Mijn hemel,’ zei ze ademloos. ‘Je bent echt volkomen gewetenloos! Ik zie heus wel wat je aan het doen bent. Je probeert mij te laten toegeven dat ik het met de baby niet kan redden!’
‘Dat is toch ook de waarheid?’ zei hij uitdagend. Hij was helemaal vergeten dat hij zichzelf op het hart had gedrukt om voorzichtig te werk te gaan. ‘Heb je er wel over nagedacht? Heb je nagedacht wat het voor jou betekent?’
‘Ben je gek? Ik heb de afgelopen weken nergens anders aan gedacht!’
‘En toch ben je van plan om te blijven werken?’
‘Natuurlijk!’ Had hij enig idee hoe echte mensen leefden? Ze nam aan van niet. ‘Daarmee verdien ik mijn geld, Hassan. Niet iedereen is in een paleis geboren en wordt als een prins verzorgd en vertroeteld!’
Hij lachte kort. O, de bekende mythe dat alle prinsen werden vertroeteld alleen omdat ze prins waren. Als hij haar vertelde hoe het in werkelijkheid was, zou ze hem nooit geloven. In plaats daarvan leunde hij naar voren om zijn punt te benadrukken. Hij prikte met zijn wijsvinger in zijn handpalm. ‘En terwijl jij aan het “werk” bent, Ella, terwijl jij je met al die stompzinnige zogenaamde beroemdheden en hun zogenaamde problemen bezighoudt, wat doe je dan met onze baby? Besteed je hem soms uit aan een of andere oppas die geen enkele belangstelling voor zijn toekomst heeft?’
Terwijl haar hart in haar borstkas als een razende tekeerging, staarde Ella hem aan. ‘Dat is zo’n achterlijke opmerking, daar ga ik niet eens op reageren.’