Hij zag de opstandige blik in haar ogen. Die emotie zag hij niet vaak, en tot zijn verrassing besefte hij dat ze het meende. Ze blufte niet, en ze deed niet alsof om hem te imponeren. Ze wilde echt dat hij wegging!
Zijn eigengereide karakter wilde zich verzetten tegen deze vrouw die hem probeerde te vertellen wat hij moest doen. Maar er was ook iets anders. In zijn borstkas voelde hij plotseling een onwelkome emotie. Een moment werd hij door de pijn teruggebracht naar een tijd die hij diep in zijn herinnering had begraven. Het moment dat zijn moeder was weggelopen om samen te zijn met de man van wie ze hield. Waarbij ze een verward jongetje had achtergelaten dat had gezworen dat hij zichzelf nooit zo zou laten kwetsen als zijn vader was gekwetst…
Een seconde later verdween de donkere mist van zijn herinnering en staarde hij in de ijsblauwe ogen van Ella Jackson.
Ze kreeg zijn baby, dacht hij vol ongeloof. Dus was dit niet zomaar een baby. Het kind dat ze droeg, was de zoon of dochter van de sjeik. En het was van hem. Van hém.
Ooit had hij zichzelf beloofd dat hij nooit zou trouwen. Hij had tegen zijn jongere broer gezegd dat het sjeikdom ooit van hem zou zijn – want Hassan Al Abbas zou nooit een afstammeling krijgen. Door de vernietigende uitwerking die het vertrek van zijn moeder op hem had gehad, had hij geweten dat het vaderschap nooit op zijn agenda zou staan, maar nu was het plotseling toch het geval.
Er kwam een harde trek om zijn mond. De handen die langs zijn lichaam hingen, balden zich tot vuisten, want op dat moment drong het tot hem door dat zijn leven onherroepelijk was veranderd. Op hetzelfde moment ondergingen al zijn plannen en zekerheden een transformatie. Hij wist wat hij moest doen. En belangrijker nog, hij wist wat hij niet moest doen. Hij zou niet doen wat zijn eigen moeder had gedaan. Hij zou zijn eigen vlees en bloed niet de rug toekeren.
‘Ik ga helemaal nergens heen. We moeten praten,’ sprak hij grimmig.
Enigszins achterdochtig keek ze hem aan. ‘Ik dacht dat we alles wel hadden gezegd.’
‘Meen je dat nou? We zijn nog niet eens begonnen, Ella. Of dacht je dat je me zomaar kon vertellen dat je mijn kind krijgt, en dat ik dan gewoon weg zou lopen?’
Ja, misschien wel. Misschien was ze dom en naïef geweest. Misschien had ze gehoopt dat het lot, of zijn weerzin om de baby te erkennen, ervoor zou zorgen dat hij voorgoed uit haar leven verdween. Er lag echter een vastberaden uitdrukking op zijn gezicht, waardoor hij er nog angstaanjagender uitzag. Iets aan zijn houding gaf haar de indruk dat er moeilijkheden op komst waren. De telefoon op haar bureau begon te rinkelen. Automatisch stak Ella haar hand uit om op te nemen.
‘Laat overgaan,’ beet hij haar toe.
‘Dat kan niet. Het is mijn –’
‘Ik zei, laat hem overgaan. Laat dat andere meisje maar opnemen.’
Zwijgend keken ze elkaar aan, terwijl de telefoon zes keer overging voordat Daisy bij de balie opnam. Ella wist dat ze dit gevecht niet kon winnen. Ze zou nooit een zakelijk gesprek met een van haar klanten kunnen voeren onder de grimmige blik van de sjeik. Hij zou elk moment de telefoon uit haar handen kunnen rukken. En stel dat Daisy hem door de dunne muren zou horen! ‘Goed, ik zal met je praten,’ gaf ze lusteloos toe. ‘Maar niet nu en niet hier. We kunnen na het werk afspreken.’
‘Goed.’ Hij keek haar even aan. ‘Kom bij mij in mijn hotelsuite eten.’
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik kom onder geen beding naar jouw hotel.’
‘Nee?’ Hij zag dat haar zinnelijke rode lippen uiteengingen, en hij voelde een ongewenste koppige begeerte. Zou het geen averechtse uitwerking hebben op zijn idee dat langzaam vorm kreeg? Een idee dat hij heel voorzichtig ter sprake zou moeten brengen als hij wilde dat ze het zou accepteren.
‘Wat stel je dan voor?’ vervolgde hij. ‘Dit zal zonder twijfel een moeilijk gesprek worden. Als we in een restaurant zitten, lopen we het risico dat andere mensen ons horen. En ik wil niet dat het morgen met grote letters in de krant staat.’
Ella hoorde de gebiedende toon in zijn stem, en een kant van haar wilde er het liefst tegen ingaan. Hij was zo onbeschaamd heerszuchtig. Hij was er zo aan gewend om zijn zin te krijgen. Als ze naar zijn hotelsuite ging, zou hij de overhand hebben. Ze wist niet wat hij tegen haar zou gaan zeggen, maar ze wist wel dat ze bij de les moest blijven. De beste manier om dat te bewerkstelligen was wellicht om op haar eigen terrein af te spreken.
‘Je kunt naar mijn huis komen,’ zei ze. ‘Vraag het adres maar aan Daisy. Laten we om negen uur afspreken. Zorg wel dat je al hebt gegeten, want ik ben niet van plan om voor je te gaan koken.’
Eventjes aarzelde hij op het moment dat hij haar wilde passeren. Hij keek naar haar donkere lange haren en haar licht trillende lippen, en hij voelde een overweldigende drang om haar te kussen. Maar hij vocht ertegen zoals hij tegen zoveel dingen in zijn leven had gevochten.