Ze was zwanger. Zwanger van de sjeik. Ze zou een baby krijgen van een man die een hekel had aan haar en aan alles wat zij vertegenwoordigde. Erger dan dit kon niet.
Toch was het vreemd hoe een mens zichzelf voor de gek kon houden. Nog enkele weken na de zwangerschapstest slaagde Ella erin om net te doen alsof er niets aan de hand was. Ze liet het geheim in haar hoofd zitten, en ze was zo slank dat het niet opviel. Het was alsof ze, door het aan niemand te vertellen, zichzelf er bijna van kon overtuigen dat het niet gebeurde. Niettemin had ze een overweldigende drang om het aan iemand te vertellen, om haar hart te luchten bij iemand die het misschien zou begrijpen.
Ze wilde het niet aan haar moeder vertellen. Zeker niet aan haar gevoelige, romantische moeder. En ook niet aan haar zussen – niet als ze het binnenskamers wilde houden. En zeker niet aan haar vader. Ella huiverde. Haar vader zou woest worden als hij erachter kwam.
Dan bleef alleen nog Ben over. Haar briljante broer Ben die, ook al was hij een overheersende tycoon die alles onder controle wilde hebben, zo beschermend was ten opzichte van de vrouwen in zijn familie. Hij woonde op dat moment in een strandhuis op het eiland Santina, waar hij aan een liefdadigheidsproject werkte. Voordat ze van gedachten kon veranderen pakte Ella de telefoon om zijn nummer in te toetsen.
‘Ben Jackson.’
‘Ben, met Ella.’
De nogal abrupte toon van zijn stem veranderde in een zachte liefhebbende toon. ‘Ella, die ik nog steeds niet helemaal heb vergeven dat ze zo dramatisch van het eiland vertrok na het verlovingsfeest. Waarom was je niet bij de lunch? Ik verheugde me erop om bij te kletsen.’
‘Eigenlijk is de reden dat ik niet bij de lunch was ongeveer dezelfde reden dat ik je nu bel.’
‘Ga je het nog zeggen, of moet ik raden wat het is,’ vroeg hij plagerig.
Instinctief wist Ella dat dit geen nieuws was dat een broer graag hoorde. ‘Ben, ik ben zwanger.’
Het was even stil.’
‘Maar je hebt geen vriend, Ella – in ieder geval niet toen ik je de laatste keer sprak. Wat is er op het verlovingsfeest gebeurd? Wat is er aan de hand?’ Zijn stem werd hard. ‘Wie is de vader?’
Ella werd door schaamte overmand. Had ze hem maar niet gebeld. Ze wist dat ze nu als zusje voor altijd van haar heilige voetstuk was gevallen. Nu ze het aan iemand had verteld, werd het echt. En dat was de vreselijke waarheid – het was echt. Ze kon zich niet langer voor de werkelijkheid verstoppen. Ook had het helemaal geen zin om te liegen of het mooier te maken dan het was. Ze likte haar droge lippen af, ook omdat ze heel erg opzag tegen zijn reactie.
‘Hij heet Hassan Al Abbas.’
Opnieuw viel er een korte stilte. Toen Ben uiteindelijk weer begon te praten klonk zijn stem heel anders. ‘De sjeik?’
‘De sjeik.’
‘Jij krijgt een baby van een van de machtigste mannen in het Midden-Oosten?’
Ella huiverde. Zoals hij het zei, klonk het nog erger. ‘Het lijkt erop.’ Ze hoorde dat haar broer vloekte. ‘Ben, niet vloeken!’
‘Wat moet ik dan doen?’ viel hij woest uit. ‘Heb je wel nagedacht? Weet je niet wat voor een reputatie die man heeft? Mijn hemel, Ella, ik wist niet eens dat jullie een stel waren.’
‘Dat zijn we niet,’ zei ze dwingend. ‘Dat zijn we zeker niet. We… kwamen elkaar tegen. We kregen ruzie en toen… toen…’
‘De rest kan ik zelf wel bedenken,’ zei hij snel. ‘De vraag is wat je eraan gaat doen.’
Ella’s hand ging naar haar buik die nog steeds plat was, maar dat zou niet lang meer duren. Diep binnen in haar groeide een klein kind, dat voor de helft van die brute zwartogige man was, maar ook voor de helft van haar. Voor de helft een Jackson. Het eerste kleinkind van Bobby en Julie. Een eerste neefje of nichtje voor haar broers en zussen. Een nieuw lid van haar vreemde en verstoorde familie.
Bij de gedachte aan de zware verantwoordelijkheid die haar nu boven het hoofd hing, voelde ze haar hart pijnlijk samentrekken. Ze wist ook dat ze maar één ding kon doen. De pijn maakte plaats voor een krachtig gevoel van bescherming. Ze was vastbesloten dat er iets goeds uit deze chaos zou voortkomen.
‘Ik wil de baby houden,’ zei ze vurig.
‘Goed zo.’ Ben zuchtte diep. ‘Dat is goed. En hoe zit het met Al Abbas? Wat heeft hij over dit alles te zeggen?’
‘Ik heb het hem niet verteld. En hij wil zeker geen vader worden, Ben.’ Haar stem klonk vlak. Ze herinnerde zich dat hij er als een dief in de nacht vandoor was gegaan. ‘Hij vindt me niet eens aardig!’
‘Ga je het hem nu wel of niet vertellen?’
Ze dacht aan Hassan. Niet aan de man die haar met zoveel gemak had verleid en haar had laten zien wat echt genot kon zijn. Maar aan de andere kant van diezelfde man. Ze herinnerde zich de vreemde koude leegte die ze in zijn ogen had gezien, en er liep een huivering langs haar ruggengraat. ‘Ik weet het niet,’ zei ze wanhopig.