Ella beet op haar lip. Ze had iedereen teleurgesteld en zichzelf nog wel het meest…
Hoofdstuk 5
‘Het maakt me niet uit hoe je het doet. Als je het maar doet!’ De stem van de vrouw klonk schril. ‘Het is mijn trouwdag, en ik heb er te lang van gedroomd om concessies te doen.’
‘Ik zal wel iets bedenken,’ beloofde Ella. Met een diepe zucht verbrak ze de verbinding. Vanaf het begin dat ze haar bedrijf Cinderella-Rockerfella was begonnen, had ze de gekste verzoeken gekregen, en normaal gesproken liet ze zich daardoor niet van de wijs brengen. Maar normaal gesproken voelde ze zich niet schuldig of overgevoelig, zoals ze zich non-stop had gevoeld sinds de dag dat ze van het koninklijke verlovingsfeest van haar zus was teruggekeerd.
Niets leek ertegen te helpen. Ze wilde dat ze de sjeik die haar zoveel genot in zijn bed had geschonken kon vergeten. Maar wat ze nog liever wilde, was dat ze de groeiende angst kon laten verdwijnen. De angst die ze die ochtend had gevoeld toen ze een paar minuten nadat ze had ontbeten, had moeten overgeven.
Met moeite zette ze haar zorgen opzij en keek naar Daisy, haar assistente. Daisy was een efficiënte jonge vrouw met zoveel energie, dat Ella zich soms hoogbejaard voelde.
‘Wat zijn dat voor mensen die op hun trouwplechtigheid op een troon willen zitten, Daisy?’ vroeg ze vermoeid.
‘Mensen met een heel groot ego?’ zei Daisy met een grijns. ‘Maar dat is niet echt een verrassing. Van twee popsterren die zo bekend zijn, kun je verwachten dat ze er een enorme toestand van willen maken, vooral omdat ze de fotorechten aan dat tijdschrift hebben verkocht. En trouwens, ze hadden geen betere weddingplanner dan jij kunnen uitzoeken. Je eigen zus gaat met iemand van koninklijken huize trouwen!’
‘Heb het daar maar liever niet over.’ Ella trok een gezicht.
‘Waarom niet? De meeste mensen zouden ervan genieten om in de schaduw van zo’n beroemdheid te staan, maar jij hebt nauwelijks een woord over het verlovingsfeest gezegd,’ mopperde Daisy. ‘Ik moest alles in de krant lezen.’
‘Dat bedoel ik.’ Ella merkte dat haar vingers trilden, en ze legde de zwarte pen neer waarmee ze op een papiertje had zitten krabbelen. Naast haar notities had ze een zwaard getekend. Wat betekende dát nou weer? ‘Daisy, wil jij alsjeblieft twee gouden tronen regelen? Bel dat bedrijf in theaterrekwisieten dat we soms gebruiken. Misschien kunnen zij ons helpen. Ik… nou, ik moet vanmiddag weg.’
Ze stond iets te snel op, zodat het haar begon te duizelen. Daar had ze de laatste tijd ook vaak last van.
Daisy keek haar aan. ‘Ella, gaat het wel goed met je? Je gezicht heeft zo’n vreemde kleur.’
‘Het gaat prima met me.’ Ze slikte de misselijke smaak in haar keel weg. ‘Tot morgen.’
Zonder aandacht aan de bezorgde blik van haar assistente te besteden liep ze naar buiten. Het regende, en ze besefte iets te laat dat ze haar regenjas niet aanhad. Maar wat kon het haar schelen dat ze nat werd, of dat ze op het laatste moment nog allerlei opzichtige toestanden aan een sterrenhuwelijk moest toevoegen. In haar hoofd was er nog maar voor één gedachte ruimte.
Ze huiverde toen ze in een bus naar haar huis in Tooting zat. Het was niet de beste buurt van de stad, maar het openbaar vervoer was goed, en het had als bijkomend voordeel dat de huizen goedkoop waren. Hier hoefde ze niet in een bergkast te wonen, en ze kon al haar geld in haar goedlopende zaak stoppen. Het bedrijf waarvoor ze zo hard had gewerkt omdat ze onafhankelijk wilde zijn. Zodat ze voor haar inkomen of levensonderhoud nooit op de grillen van een man hoefde te vertrouwen.
De gedachte die echter in haar hoofd bleef rondzingen was: wat gaat er met je dierbare bedrijf gebeuren als je ergste angsten waarheid worden?
Toen ze thuis kwam, liep ze rechtstreeks naar de badkamer, waar de zwangerschapstest die ze had gekocht nog steeds ongebruikt naast de tandpasta stond. Een moment lang staarde ze ernaar. Daarna pakte ze het doosje met bevende handen van de plank. Ze kon het moment van de waarheid niet langer uitstellen.
Haar hart ging als een razende tekeer toen ze het kartonnen doosje openmaakte. Hangend boven de wc probeerde ze op het smalle staafje te plassen. Ze vond het zo surrealistisch. Miljoenen vrouwen over de hele wereld hadden dit al eens gedaan, zei ze tegen zichzelf. Maar ze wilde al haar geld erom verwedden dat niemand een eenmalige vrijpartij met een sjeik had gehad die zonder iets te zeggen was vertrokken.
Ze hoefde het blauwe lijntje op het staafje niet te zien om te weten dat de test positief was. In haar hart had ze het al die tijd al geweten. Ze zette een kop sterke zoete thee, waarna ze in de huiskamer ging zitten en het buiten donker zag worden. Een voor een verschenen de sterren aan de hemel, en het enige waaraan zij kon denken was dat haar leven voor altijd zou veranderen.