‘Heet de koning niet Carlos?’
Carlos probeerde de logica van de vragen te begrijpen.
‘Nee, die heet Juan Carlos...’
‘Nou, dan heet hij toch Carlos?’ zei Hasse.
Carlos volgde het niet helemaal.
‘Er is dus niets gebeurd?’ Anders stelde de vraag nog een keer.
Carlos keek Anders aan en schudde zijn hoofd.
‘Alles zoals anders?’ vroeg Hasse.
Carlos’ blik schoot van de een naar de ander.
‘Dat heb ik toch al gezegd!’
‘Don Carlos! Was er niet een of andere pornoster die zo heette?’
Carlos keek naar Hasse, wist niet of de man daar een antwoord op verwachtte.
‘Ik weet het niet,’ zei hij zachtjes.
Anders keek Carlos onderzoekend aan.
‘Heb je ooit psychologie gestudeerd?’
‘Wat?’
‘Heb je psychologie gestudeerd?’
Carlos schudde zijn hoofd.
‘Psychologie? Nee.’
Anders wees naar Hasse.
‘Wij wel, wij zijn psychologen. Van de Kling en Klang-psychologenschool.’
Nu was Carlos het spoor helemaal bijster.
‘Daar leer je onder andere dat krabben aan de neus een van de duidelijkste tekenen van liegen is.’
Carlos voelde aan zijn neus.
‘Precies. Je krabt voortdurend aan het puntje van je neus, Carlos. Die kleine irritante rotzenuw aan het uiteinde begint zich telkens wanneer we liegen te roeren.’
‘Ik lieg niet,’ zei hij.
‘Hoe ken je Hector Guzman?’ vroeg Hasse.
‘Hector?’
Anders en Hasse wachtten.
‘Hij is een oude bekende van me, hij komt af en toe in mijn restaurant eten.’
‘Hoe zou je hem omschrijven?’
‘Niets bijzonders, een gewone man.’
‘Hoe is een gewone man?’
Carlos krabde aan het puntje van zijn neus.
‘Nou, gewoon. Hij werkt, hij eet, hij slaapt... Ik weet het niet.’
‘Heb je Hector zaterdag gezien?’
‘Nee.’
‘Maar hij was wel in je restaurant?’
‘Niet toen ik kwam. Ik kwam laat, ik wilde afsluiten.’
‘Was er die avond iemand bij hem? Weet je daar iets van?’
Carlos schudde zijn hoofd.
‘Nee, dat weet ik niet.’
‘Een vrouw? Sophie?’
Carlos schudde zijn hoofd, blij dat hij niet hoefde te liegen.
‘Ik weet het niet,’ zei hij mat.
Anders stond op en liep naar Carlos toe. Onderzocht zijn gehavende gezicht. Carlos voelde zich in het nauw gedreven, deed zijn best het tegendeel uit te stralen. Hasse stond opeens achter Anders, ze staarden hem allebei aan.
‘Ze hebben goed gemikt...’ fluisterde Anders.
Carlos trok een vragend gezicht.
‘Die jongeren, toen ze je te grazen namen. Alleen maar klappen in je gezicht.’
Carlos knikte.
‘Geen andere verwondingen?’
Carlos schudde zijn hoofd.
‘Je gaat deze dragen.’
Anders hield een microfoon omhoog.
‘Je kunt hem in je broekzak stoppen of waar je maar wilt, maar hoogstens dertig meter van deze hier.’
Anders liet een doosje zien. Carlos schudde wanhopig zijn hoofd.
‘Helaas heb jij daar niets over te zeggen, Carlos. Draag die microfoon en hou je kop. Zet hem aan als je bij Hector en Aron in de buurt bent, vang alle informatie op.’
Hasse en Anders verlieten de keuken en liepen naar de voordeur.
‘Dit kunnen jullie niet maken,’ fluisterde Carlos.
Anders draaide zich om.
‘O, jawel hoor. En nog wel meer ook.’
‘Wat bedoel je?’
Hasse beende snel op Carlos af, pakte hem bij de keel en hamerde een paar keer met zijn vuist tegen de zijkant van zijn hoofd. De slagen klonken vlezig en hard toen ze zijn slaap, zijn oor en zijn jukbeen troffen. Carlos zakte versuft op de keukenvloer in elkaar en zag de onscherpe contouren van Kling en Klang door de voordeur verdwijnen.
Carlos bleef zitten en probeerde te kalmeren. Zijn hart ging enorm tekeer. Hij voelde een plotselinge druk op zijn borst, zijn ademhaling werd zwaarder, zijn hart begon nog sneller te slaan en hij werd duizelig. Hij slaagde erin op te staan en wankelend de badkamer in te komen. Zijn hart bonsde nu in zijn borstkas. Met trillende handen wist hij vijf pilletjes uit het potje met zijn hartmedicijnen te pakken. Hij nam er drie van in en leunde met beide handen op de wastafel, haalde diep adem en algauw werd zijn hartritme regelmatiger. Carlos bekeek zichzelf in de spiegel. In alle opzichten een geslagen man. Hij zag twee mogelijkheden. In de toekomst kwam daar misschien een derde bij, maar zoals het er nu uitzag waren het er twee: hij kon kiezen tussen Hector en Hanke. Misschien zou de politie later een derde optie kunnen zijn, maar hij kreeg geen duidelijkheid over wat ze wel of niet wisten. Hij moest nu eerst zichzelf beschermen. Carlos woog Hector en Hanke tegen elkaar af: wie was het sterkst, wie zou dit winnen? Hij had geen idee, wist niet eens waar de strijd over ging, wist alleen dat hij zijn chef had verkocht, een pak slaag van hem had gekregen en dat er een paar politiemensen bij hem waren geweest, die kennelijk meer wisten dan ze wilden vertellen.