‘Hoe was het mogelijk dat jullie vrijuit gingen?’
‘Dat was niet zo moeilijk, we verwijderden alles wat we over haar hadden, alsof ze bij ons nooit had bestaan. Zo werkt Gunilla. Altijd al, en ze gebruikt mensen. Ze ziet het als een logisch bestanddeel van haar werk om diegenen erbij te betrekken die erbij betrokken moeten worden, ook als ze dat niet willen.’
Hij keek op.
‘En de mensen die ze niet nodig heeft, houdt ze buiten de deur; daarom lukt haar zo’n beetje alles waar ze aan begint.’
‘Hoe dan?’
‘Hoe dan? Ik zit hier toch, de verrader van de veiligheidsdienst, de paardenmoordenaar. En jij, een verschrikkelijke me’er met stemmingswisselingen, dat zegt toch genoeg?’
‘Hoe heeft ze dat blondje van Zdenko erbij weten te krijgen?’ vroeg Hasse.
‘Ik weet het niet... Waarschijnlijk door haar iets te beloven of ergens mee te bedreigen.’
‘Zoals onze verpleegster?’
‘Nee, niet echt... Dit was iets anders, ik ben er nooit achter gekomen. Maar het is hoe dan ook voorbij, afgelopen.’
Op de achtergrond zemelden de zuiplappen over de Palestijnse kwestie.
‘Die keer kwamen we met de schrik vrij,’ ging Anders verder.
‘En daarmee bedoel je...?’
Anders spoelde zijn pizza weg met bier.
‘Daarmee bedoel ik wat ik eerder zei, dat we goed moeten opletten. We hebben een nooduitgang nodig. Dit kan helemaal goed gaan, maar als het misloopt, gaan we naar de gallemiezen.’
‘Naar de gallemiezen? Wat is dat voor suffe uitdrukking?’
‘Ze neemt grote risico’s op dit moment.’
‘Het lijkt me dat ze ze goed op een rijtje heeft.’ Hasse zakte iets onderuit op de stoel en maakte zijn tanden schoon met zijn tong.
Anders haalde zijn schouders op.
‘Dat wel, maar je snapt toch wel wat we doen?’
‘Wat dan?’
‘De groep die ze heeft gevormd is contourloos, als een schaduw in de grote organisatie. Zo wil ze het en dat heeft ze voor elkaar gekregen... Het is geen gewone klus waar we aan werken. Het is bijna juridische anarchie. Ze doet wat ze wil om resultaat te boeken. Ze heeft een manier gevonden. Op een dag krijgt iemand uit de top daar genoeg van. Ik zeg alleen dat als je iets vreemds ziet of hoort, praat dan met mij. Dan doe ik hetzelfde met jou. Oké?’
Hasse smoorde een hik.
‘Ik ben een oude me’er die naar het vliegveld gestuurd is. Dat is hetzelfde als bij de gevonden voorwerpen belanden. Mijn carrière was afgelopen, ik zou daar tot mijn vijfenzestigste blijven ronddarren en wegrotten. Vervolgens zou ik me dood drinken en ergens in een armetierig flatje eenzaam sterven. Maar ik kreeg een telefoontje dat daar verandering in bracht. Ik heb een kans uit duizenden gekregen, dus ik ben van plan te doen wat me gezegd wordt, ik ben van plan dit te doen zoals de baas het wil.’
Hasse keek het lokaal rond en boerde zacht met zijn vuist tegen zijn mond.
‘Je weet wel wat ik bedoel,’ eindigde hij.
De alcoholisten waren nu het immigratiebeleid aan het bespreken, ze waren geen van allen racist, maar... De roodharige vrouw kende zelfs een paar immigranten en dat waren kennelijk toffe gasten, maar dat ze hier kwamen en de banen inpikten van fatsoenlijke Zweden, daar was ze niet over te spreken. Hasse rechtte zijn rug.
‘Hoe laat moeten we er zijn?’ vroeg hij.
‘Over drie uur...’
‘Nemen we nog een slok?’
Anders kon geen reden vinden om nee te zeggen. Ze bestelden nog een rondje. Hasse dronk zijn biertje in één keer op, Anders de helft en Hasse wenkte om nog één.’
‘En ook twee Jägermeister!’ riep hij.
Even konden ze niets verzinnen om over te praten en ze keken voor zich uit het lokaal in. Ze hoorden het geouwehoer van de dronkenlappen en uit de luidsprekers aan het plafond een panfluit die ‘I just called to say I love you’ speelde. Anders maakte Olympische ringen op het tafeltje met de bodem van zijn natte bierglas.
‘Wat voor nooduitgang had je in gedachten?’ vroeg Hasse.
Het bier en de Jägermeister werden voor hen neergezet. Ze sloegen het donkere drankje in één teug achterover.
‘Nog twee!’ zei Hasse nog voordat hij het lege glaasje had neergezet. De serveerster in een zwart T-shirt was al een heel eind weg.
‘Ze heeft het toch wel gehoord?’
‘Ik denk dat we strategisch moeten zijn.’
‘Klets geen onzin, Anders... And...’
Hasse boerde midden in de zin. Hij glimlachte breed.
‘Anders And!’ barstte hij uit.
Anders keek met een vragende blik naar Hasse, die verder lalde: ‘Donald Duck heet in het Noors Anders And. Dat ben jij dus, Donald Duck!’
Anders keek Hasse aan, verbaasd over zijn eigenaardige gevoel voor humor.