‘Wat kan ik voor u doen?’
‘Bent u Svante Carlgren?’
Svante knikte. Aron liep met vastberaden passen naar hem toe en haalde een foto uit zijn binnenzak, waar hij even naar stond te kijken voordat hij hem aan Svante gaf. Die pakte hem aan en bekeek hem goed. Hij zag zichzelf met opengesperde ogen.
Alle energie stroomde uit Svante Carlgren weg, hij wilde iets zeggen, reageren, wat dan ook. Maar het leek wel of hij versteend was, niet in staat om ook maar iets te doen. Misschien kwam het door het verlammende gevoel dat hij belazerd was, misschien door het gevoel van volledige machteloosheid, of gewoon door de totale vernedering.
Aron liet nog een foto zien. Svante in een te kleine onderbroek, die zijn hersenen met een zilveren snuifbuis van cocaïne voorzag vanaf een glazen tafel. Svante pakte de foto niet aan, maar keek er alleen naar. Vervolgens draaide hij zich om en liep naar zijn huis. Aron liep achter hem aan.
Hij stond bij het aanrecht met zijn rug naar Aron toe en schonk een glas wijn voor zichzelf in. Hij bood Aron niets aan. Aron ging op een keukenstoel zitten, zijn benen over elkaar, een arm op zijn bovenbeen.
‘Het is nogal eenvoudig,’ begon hij. ‘Wij zijn een belangengroepering en wij willen van jou horen hoe het bedrijf ervoor staat. Vóór elk kwartaalrapport, vóór elke beleggers- en analistendag, telkens wanneer er iets staat te gebeuren... Wij willen weten of het bedrijf vooruit of achteruit gaat, wij willen van tevoren al het belangrijke nieuws weten, voordat het openbaar wordt. Wij willen weten wat jij hoort en ziet en waarover intern wordt gesproken.’ Aron had zacht maar duidelijk gesproken.
Svante probeerde te lachen en dat lukte half.
‘Chanteren jullie mij om rijk te worden van Ericsson?’
Svante nam een slok wijn.
‘Het spijt me, je hebt de verkeerde voor, ik heb geen toegang tot de informatie die jullie willen hebben.’
Svante nam nog een slok en ging verder: ‘Je hebt een iets te simpel beeld van de situatie. Ik weet niet hoe jullie op het idee komen, maar helaas gaat het er in de echte wereld niet zo aan toe.’
Aron zei niets.
‘In het echt gaat het zo niet,’ herhaalde hij en hij nam nog eens een halve slok uit het glas. Tijdens het drinken bedacht hij iets. ‘Bovendien heeft elk groot bedrijf een hele afdeling die zich bezighoudt met het beschermen van chefs tegen dit soort dingen. Dan kom je van een koude kermis thuis, vriend.’
Svante waagde zich aan een glimlach.
Aron bekeek de keuken, die een soort armzaligheid vertoonde die in tegenspraak was met de buitenkant van de villa. De borden en glazen op de verlichte planken waren nieuw gemaakt door iemand die hoopte dat ze voor antiek zouden worden aangezien. De schilderijen aan de muren waren serieproducten met motieven als bloemen in een vaas en jagers in rode jasjes die ’s ochtends in alle vroegte te paard door het Engelse landschap reden. Voor het raam stonden droogbloemen en de keukentafel en bijbehorende stoelen waren slechte kopieën van iets victoriaans. Hij vroeg zich af wie met zo’n ongewoon slechte smaak was behept, Svante of zijn vrouw.
‘Je mag kiezen wie deze foto’s het eerst krijgt. Je vrouw, je kinderen of je collega’s.’
Aron ging verder met het bekijken van de foto’s. Bij één foto stond hij even stil, hij bekeek hem van alle kanten alsof hij wilde zeggen dat hij niet goed kon zien wat die voorstelde. Aron liet de foto aan Svante zien, die er een snelle blik op wierp.
‘Dit staat ook allemaal op film, met geluid.’
Svantes geforceerde zelfverzekerdheid was weg, hij kreeg iets moedeloos, droefgeestigs over zich.
‘Wie kies je?’ vroeg Aron.
Svante keek hem aan alsof hij het niet snapte.
Aron wapperde met de foto’s.
‘Je vrouw? Je kinderen? Vrienden? Collega’s? Wie mag dit het eerst zien?’
‘Ik kan jullie voor die foto’s betalen, maar ik kan niet doen wat je me vraagt. Die mogelijkheid heb ik gewoon niet.’
Svantes stem klonk anders, ijler.
‘Geef gewoon antwoord op de vraag.’
Svante streek over zijn haar.
‘Welke vraag?’
Hij was helemaal de kluts kwijt.
‘Wie kies je?’
‘Niemand... Ik kies niemand! Ik wil dit op een andere manier oplossen, dat moet toch kunnen?’
‘Ik ben hier niet om met je te onderhandelen. Geef antwoord op de vraag, dan ga ik.’
Svante was bang, zijn hersenen kraakten, wie kon hem hieruit helpen?
‘Waarom moet je mij nou hebben, ik heb toch niets gedaan? Ik ben een eerlijk mens...’
Aron bladerde door de foto’s.
‘Als je wilt laten zien dat je meedoet, neem dan contact met me op wanneer je informatie krijgt over het volgende rapport of iets anders wat de positie van het bedrijf verandert. Hoor ik niets van je, dan stuur ik de foto’s naar je collega’s, om te beginnen naar je naaste medewerkers.’