De volgende morgen zagen ze elkaar weer in het schuurtje en namen de voorbereidingen nog eens door. Leverdatum, logistiek en betaling. Het leek de Russen niet te interesseren. Dimitri bood een lijntje coke aan en vroeg Jens of hij met hen meeging naar een hanengevecht. Jens bedankte en nam afscheid van de Russen.
Hij kreeg een lift van een Paraguayaan terug naar Ciudad del Este. De rit duurde twee uur. Al hotsend en botsend reden ze over slechte wegen. De stoelen hadden geen kussens. De chauffeur was zwijgzaam en zoals altijd in dit land: de steevast aanwezige radio. Altijd met een slechte ontvangst, het volume te hard en op de zenuwen werkende snerpende hoge tonen die in dit geval jankend vanuit twee luidsprekers in de dunne portieren kwamen. Het was prima, Jens was eraan gewend geraakt. Hij had tijd om de planning door te nemen. Die leek hem goed; niet perfect, maar goed – zo was het meestal. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit het gevoel had gehad dat het helemaal perfect was.
Hij liep tegen de veertig. Hij was bijna één meter negentig lang, blond en fors met een verweerd gezicht en een zware, donkere stem die het resultaat was van een te vroege puberteit en heel veel roken. Hij liep vaker op een drafje dan met een gestrekte gang en hij zei zelden ergens nee tegen, wat je ook aan zijn blik kon zien: achter de eerste ouderdomslijntjes brandde de levenslust.
De machinepistolen die de Russen van hem gekocht hadden, zouden van Ciudad del Este per vrachtwagen oostwaarts vervoerd worden naar de Braziliaanse havenstad Paranaguá om vervolgens per schip de Atlantische Oceaan over te steken en in Rotterdam gelost te worden. Van daar zouden de wapens per auto verder worden vervoerd naar Warschau en dan zat Jens’ werk erop.
De wapendeal was twee maanden geleden in gang gezet. Risto had vanuit Moskou gebeld dat hij een aanvraag had voor mp7’s en iets krachtigers.
‘Hoeveel?’
‘Tien van elk.’
‘Dat is niet veel.’
‘Nee, maar dit is een groep met ambitie. In de toekomst zullen ze meer bij jou willen bestellen. Zo moet je het maar bekijken.’
Het was geen grote klus, gemakkelijk te doen.
‘Oké... ik zal eens wat rondbellen, ik kom erop terug.’
Hij nam contact op met de Makelaar. De Makelaar was tweehonderd procent anoniem, hij had alleen een website over modelvliegtuigen waarop je contact kon maken door middel van een password dat je op het forum van de site vermeldde. Hij was geen goedkope, maar wel een betrouwbare bron, die tot nu toe nog nooit nee had gezegd en steeds aan Jens’ wensen tegemoet had kunnen komen. De Makelaar regelde de koop met een voor Jens onbekende verkoper. Op die manier hielden ze de boel dicht en kon niemand iemand verklikken. Jens vroeg om mp7’s en Steyr aug’s – een niet te ouderwets, Oostenrijks pistool. De Makelaar was teruggekomen, had ja gezegd tegen de Steyrs en nee tegen de mp7’s, zei dat de verkoper in plaats daarvan mp5’s kon aanbieden. Risto’s klanten waren duidelijk geweest, ze wilden mp7’s hebben. En zoals gewoonlijk was de zaak opgelost, bijna. De volle tien Oostenrijkse wapens plus acht mp7’s en twee mp5’s. Goed genoeg, vond Jens.
Risto had hem gezegd dat hij naar Praag moest gaan om zijn klanten daar te ontmoeten. Jens had verbaasd gereageerd.
‘Waarom?’
‘Geen idee. Dat willen ze gewoon,’ antwoordde Risto.
De ontmoeting in Praag was redelijk zinloos gebleken en diende alleen om hem te testen. Dimitri, Gosja en Vitali gedroegen zich alsof ze nog steeds in een kwaadaardige puberteit zaten.
Ze dronken wodka op Jens’ hotelkamer in de Mala Strana. Vitali haalde de badkamerspiegel van de muur en legde hem op de salontafel. Hij maakte een heleboel dikke lijnen met een zwaar beschadigde Dinerscard waarvan het plastic hier en daar gebarsten was. Vervolgens kwamen de hoeren, een paar jonge en highe meisjes uit een van de voormalige Sovjetrepublieken. Dimitri wilde iedereen op een dinertje trakteren. Ze gingen naar een moderne en sfeerloze eetgelegenheid aan het Vaclavplein. Met een interieur van chroom, leer en hard plastic. De hoeren waren allemaal verslaafd aan heroïne. De een pulkte wat aan een achterste kies, de ander prikte met haar wijsvinger in haar wang, de derde krabde voortdurend aan haar onderarm. Dimitri trakteerde op champagne en raakte verwikkeld in een kreeftenoorlog met Gosja. Jens begreep dat hij niets gemeen had met Dimitri. Hij ging ervandoor, naar Roxy, een nachtclub op de Dlouhá. Daar zat hij al drinkend te kijken naar dansende mensen tot de zon opkwam.
De volgende dag kwam Dimitri weer naar het hotel met zijn hologige kameraden en stelde voor om wat lsd te nemen en naar een voetbalwedstrijd van Sparta Prag tegen Zenit St. Petersburg te gaan. Jens zei dat hij die helaas zou moeten missen, dat hij dan al weg was. Ze lachten hun vreugdeloze lach, namen hun trip op zijn hotelkamer, werden high, gedroegen zich een poosje als een stelletje idioten en vertrokken toen schreeuwend met een brandblusapparaat dat ze in de gang van de muur hadden getrokken.