Twee broeders kwamen aanrennen met een brancard op wieltjes, gevolgd door een vrouwelijke arts. Jens ging achter het stuur zitten.
‘Schotwond in de buik,’ riep hij hun toe.
De broeders en de arts trokken de bewusteloze Klaus uit de auto en legden hem op de brancard. Zodra ze bij de auto weg waren, zette Jens hem in zijn achteruit en reed met open achterklep de ambulance-ingang uit. Toen ze uit het zicht waren, stopte hij, sprong uit de auto, deed de achterklep dicht en sprong weer in de auto. Sophie klom naar voren en ging naast hem zitten. Hij keek haar aan.
‘Alles goed met jou?’
‘Nee,’ antwoordde ze. Er zat bloed op haar handen en haar kleren.
Zwijgend en niet sneller dan was toegestaan reden ze de stad uit. Hij wierp een blik op haar. Ze was bleek, in gedachten verzonken.
‘Hij haalt het wel...’ zei Jens.
Ze reageerde niet.
‘Waarom deed je dat, waarom liet je mij en Aron niet rijden?’
‘Kun je niet gewoon je mond houden?’ zei ze.
***
De Land Cruiser reed langzaam tussen de huizen door. Hij vond het juiste nummer en reed de korte geasfalteerde oprit op en wachtte een paar seconden voordat de garagedeur openging. Thierry gebaarde dat hij door mocht rijden. Jens reed de auto naar binnen en stapte uit.
‘Je hoeft niets uit te leggen,’ zei Thierry. ‘Ik heb Aron gesproken. Een geluk dat niemand van ons gewond is.’
Ons, dacht Jens.
Sophie stapte aan de passagierskant uit. Thierry zag het bloed op haar handen en kleren.
‘Hallo, Sophie... Kom maar mee, mijn vrouw zal je helpen.’
Thierry keek snel in de auto.
‘Dit is wel te doen.’
De garage stond via een deur in verbinding met het huis. Daphne kwam hen tegemoet.
‘Kom, kind, ik help je wel.’
Ze nam Sophie bij de hand en nam haar mee naar de badkamer.
***
Daphne liet haar alleen en Sophie trok haar bebloede kleren uit, die ze op de grond liet liggen.
Ze draaide de kraan open en wachtte tot het water lauw was voordat ze onder de straal ging staan. Het was geen lekkere douche, ook niet onprettig, het was gewoon water dat over haar lichaam stroomde. Ze zeepte zich helemaal in; het bloed, dat bleekrood werd bij haar voeten, stroomde het afvoerputje in.
Daarna trok ze de kleren aan die Daphne op een stoel in de badkamer had klaargelegd. Ze veegde de beslagen spiegel af en keek naar zichzelf. De kleren waren prima, alleen de mouwen van de trui waren te lang. Daphne kwam een kijkje nemen.
‘Ik heb thee gezet. Kom.’
***
Jens had ook nieuwe kleren gekregen, in Thierry’s maat. Verder droeg hij een douchemuts, huishoudhandschoenen en schoenbeschermers. Hij maakte het dashboard en de voorstoelen schoon, alles waar hij bij kon. Thierry deed hetzelfde achterin.
‘Was het dezelfde man als op de boot?’ vroeg Thierry.
‘Ja...’
Thierry drenkte de leren stoelen in schoonmaakmiddel.
‘Hij heet Michail... een Rus. Werkt voor Ralph Hanke.’
Jens boende er lustig op los.
‘Wie is Hanke?’ vroeg hij.
Thierry leegde zijn emmer in een afvoerputje, liep naar een gootsteen en pakte schoon water.
‘Een Duitse zakenman die ruzie met ons maakt...’
‘Waarom?’
‘Weet jij het, weet ik het...’
Hij draaide de kraan dicht.
‘Wie ben jij, Jens?’
Jens hoefde niet lang over zijn antwoord na te denken.
‘Ik ben iemand die beland is in iets waar hij niets mee te maken heeft...’
Hij was klaar met de bestuurdersplaats.
‘En hoe verklaar je dat?’ vroeg Thierry.
‘Ik beschouw het als toeval... Al lijkt het op dit moment wel mijn noodlot.’
Bij die woorden knikte Thierry. Er werd aangeklopt en Jens keek Thierry aan.
‘Maak je geen zorgen.’
Thierry deed de garagedeur open. Een jongeman met een capuchon op overhandigde hem breed glimlachend een opgerolde rubbermat.
‘Land Cruiser, zoals je had besteld.’
Thierry nam hem in ontvangst en de jongeman sloot de deur. Jens hoorde een opgevoerde automotor buiten starten en verdwijnen.
Thierry liep naar Sophies auto om de bebloede rubbermat uit de bagageruimte te trekken. Die zat vastgelijmd en het duurde even voor hij losliet. Hij legde hem op de grond van de garage neer, pakte de nieuwe erbij en vergeleek.
‘Hij is iets kleiner, maar het moet maar.’
***
Sophie hoorde geluid in de garage en dronk het theekopje leeg dat Daphne voor haar had neergezet. De thee smaakte apart en na nog een slok smerig. Ze zette het kopje op tafel neer.
Daphne pakte Sophies hand vast. Sophie schrok, ze vond het niet prettig dat de vrouw haar aanraakte. Maar Daphne liet niet los en na een tijdje vond ze het niet zo erg meer.
‘Hoe ben je hierin verzeild geraakt?’ vroeg ze.
Daar had Sophie geen antwoord op, ze haalde haar schouders lichtjes op en probeerde te glimlachen. Dat lukte niet. Daphne kneep iets harder in haar hand.