Jens stond op wankele benen op.
‘Haal je auto, Sophie. We zien elkaar aan de achterkant,’ ging Aron verder.
Sophie verliet het vertrek.
‘Ik heb je hulp nu nodig, Jens,’ zei Aron. ‘Ze hebben Hector meegenomen, ik kan hem volgen via de gps. Heb jij iets bij je?’
Jens schudde zijn hoofd.
Aron haalde een revolver uit een kast, een .45 met een korte loop.
‘Dit valt onder de schuldsanering.’
Jens pakte het wapen aan en controleerde of het geladen was. Ze liepen snel door een achterdeur naar buiten, staken een binnenplaats over en liepen door een ander pand heen naar de straat. De Land Cruiser kwam op hoge snelheid tussen de flats door rijden en bleef abrupt staan. Aron opende het portier aan de passagierskant.
‘Jij blijft hier, Sophie. We lenen je auto een poosje.’
‘Jullie hebben me nodig,’ zei ze. ‘Als ik rij, hebben jij en Jens jullie handen vrij.’
Aron had geen tijd om te onderhandelen. Ze sprongen in de auto, Aron voorin en Jens achterin, de auto trok op.
‘De E4 in noordelijke richting,’ zei Aron met zijn blik op de gps van zijn telefoon.
Sophie reed snel richting Norrtull, volgde de verbindingsweg Norra Länken en verhoogde haar snelheid zodra ze op de snelweg zat.
Op dat moment zag ze dezelfde Volvo weer die haar tegemoetgekomen was op de heuvel toen ze van huis wegreed. Hij zat een eindje achter haar, op de linkerbaan van de verder lege snelweg. In de binnenspiegel zag ze de Volvo dichterbij komen. Sophie overlegde bij zichzelf. Zou ze hem laten volgen? Hen helpen om Hector te redden... Wat zou er daarna gebeuren?
De Volvo kwam steeds dichterbij.
Sophie stuurde de Land Cruiser naar de rechterbaan naast de afslag bij het Hagapark. Toen de uitvoegstrook bijna ophield, wachtte ze tot het allerlaatste moment voordat ze haar stuur naar rechts gooide en gas gaf naar boven. De Volvo miste de afrit en reed rechtdoor op de snelweg. Ze ving een glimp op van de automobilist, ze had hem eerder gezien.
Aron keek op van zijn gps.
‘Wat doe je?’
‘Sorry, ik weet niet wat ik dacht, ik dacht dat ik op de verkeerde baan zat.’
Boven aangekomen had ze rechtdoor moeten rijden om weer op de snelweg te komen, maar in plaats daarvan sloeg ze links af en reed over de Frösundaleden naar Solna.
‘Sophie?!’
Aron klonk boos.
‘Sorry, sorry... maar ik moet toch keren!’
Ze speelde gestrest en labiel. Aron keek naar haar en probeerde te begrijpen hoe ze zo ontzettend fout had kunnen rijden. Ze maakte een rondje over de rotonde en reed toen terug naar waar ze vandaan was gekomen, plankgas de snelweg op.
Zoals ze had gehoopt had de Volvo de volgende afrit bij Frösundavik genomen, was gekeerd en de snelweg weer opgereden. Ze zag hem op de tegengestelde baan naderen, op weg terug naar de stad. Ze keek niet naar de bestuurder en vergrootte haar snelheid.
Haar verstand zou haar waarschijnlijk hebben gezegd dat ze naar huis moest gaan, dat ze zich hier niet in moest storten, maar haar verstand zat ergens anders. Ze had geen enkele logica gevolgd en zich maar door één gevoel laten sturen: haar bezorgdheid om Hector. Dat was op dat moment het enige wat telde.
Haar blik viel op Jens in de binnenspiegel, ze was geschrokken toen hij zomaar uit het niets was opgedoken. Nu zat hij daar uit het raam te kijken. Ouder, iets forser dan ze zich herinnerde. Nog steeds met dat blonde, warrige kapsel, gebruind als een groot kind dat terugkomt van zomervakantie. Ze herkende zijn blik, een onmogelijke combinatie van verstandig en wild. Alsof hij haar had horen denken keek hij op en hun ogen ontmoetten elkaar in de spiegel. Aron keek naar de gps in zijn telefoon.
‘Ze zitten nu ten westen van ons, bij de volgende afslag moet je eraf.’
Sophie verliet de snelweg. Vanaf de afrit kwamen ze op een provinciale weg die hen een bosgebied binnenvoerde, ze reden in het donker en vonden een grindweg het bos in. Sophie deed de lichten uit en reed in totale duisternis.
‘Stop.’
Aron bestudeerde zijn ontvanger.
‘Ik loop verder. Jullie wachten hier, laat je mobiel aanstaan.’
Aron schroefde de geluiddemper op zijn pistool.
‘Ik ga mee,’ zei Jens. ‘Ze zijn met zijn tweeën.’
‘Nee, jij blijft hier, voor het geval een van hen naar jullie toe komt.’
Aron verliet de auto en verdween snel het donkere bos in.
Jens en Sophie bleven achter in de stilte die de hele auto leek te belegeren. Hij voelde dat hij niet gewoon kon blijven zitten, opende het portier en liep een eindje het bos in. Hij keek spiedend in de richting die Aron op was gelopen.
Sophie volgde hem vanaf haar plaats achter het stuur.
***
*
***
Michail was ontevreden. Klaus had de Spanjaard te hard aangepakt. Het plan was geweest het restaurant binnen te gaan en degenen die eventueel bij Hector Guzman in de buurt waren uit te schakelen om daarna in alle rust een gesprek met hem te voeren. In dat gesprek zouden ze hem duidelijk maken dat ze niet tegen Hanke op konden en hem dwingen tot de veranderingen die Ralph wenste. Als hij meewerkte, zouden ze meteen weer weggaan. Zo niet, zouden ze hem ter plekke neerschieten. Maar Klaus had Hector Guzman knock-out geslagen en ze konden niet gaan zitten wachten tot hij bijkwam. En nu bevonden ze zich in een verlaten bosgebied aan de westkant van de snelweg; het geronk van auto’s was in de verte te horen. Michail begreep dat de situatie veranderd was.