De volgende seconden tikten langzaam weg. Leszek kreeg een impuls om te gaan toeteren, het portier te openen en naar haar te zwaaien, haar aandacht te trekken door iets drastisch en opvallends te doen. Maar hij bleef gewoon zitten, overtuigd van de zinloosheid van elke poging om iets te veranderen aan een situatie waarvan de afloop al vaststond. Met het gezichtsveld tien keer vergroot door de lens van de kijker en met de stem van de zoetgevooisde Duitse smartlappenzanger op de achtergrond zag hij hoe de blonde vrouw de kleine beweging maakte die je uitvoert als je een auto start: met een hand op het stuur licht vooroverbuigen en met de rechterhand de sleutel omdraaien.
In de milliseconde waarin de elektriciteit van de accu naar de startmotor ging, tapte een kabel die onderweg af naar een ontsteker die op zijn beurt een kneedbom liet ontploffen die onder de auto bevestigd was.
Door de kracht van de explosie vloog de vrouw tegen het dak van de auto en brak haar nek, terwijl de auto op datzelfde moment een halve meter van de grond werd getild. Tegelijkertijd vatte de bus napalm die hij in de auto had aangebracht vlam en veranderde het verwrongen plaatijzeren wrak in een brandend inferno.
Leszek zag door zijn kijker hoe de vrouw in brand vloog. Hoe ze daarbinnen roerloos verbrandde. Hoe haar mooie blonde haar verdween, hoe haar mooie lelieblanke huid verdween... Hoe alles wat zij was geweest langzaam verdween.
***
Leszek vertrok uit Grünwald en vond een afgelegen plek in het bos waar hij de gestolen auto in brand stak. Vervolgens ging hij München in, belde Guzman, liet een kort bericht achter dat het niet volgens plan was verlopen, dat Guzman zijn ogen open moest houden en zich met vrienden moest omringen. Hij liet de telefoon in een rioolputje vallen en liep kriskras door de stad om er zeker van te zijn dat hij niet gevolgd werd.
Toen hij zich veilig voelde, wenkte hij een taxi die hem naar het vliegveld bracht. Een paar uur later was hij weer op weg naar huis, naar zijn baas.
***
*
***
Al op de eerste dag van zijn opname had Hector Sophie vragen gesteld, over haar leven, haar kindertijd, haar jeugd. Over haar familie, waar ze van hield, waar ze niet van hield. Ze betrapte zichzelf erop dat ze op al zijn vragen eerlijk antwoord gaf. Ze besefte dat ze het prettig vond om in het middelpunt van zijn belangstelling te staan en ondanks de stroom vragen had ze nooit het gevoel dat hij opdringerig was. Wanneer hij te dicht bij iets kwam waar ze niet over wilde praten hield hij op, alsof hij zelf begreep waar haar grens lag. Maar hoe beter ze elkaar leerden kennen, des te preutser werd hij tegenover haar. Met alle intieme zaken moest een van haar collega’s hem helpen. Sophie had daarom niet zo veel te doen op zijn kamer. Ze moest ongemerkt zijn kamer binnengaan en doen alsof ze werkte.
Hij vroeg of ze moe was.
‘Hoezo?’
‘Je ziet er moe uit.’
Sophie vouwde een handdoek op.
‘Jij weet hoe je een vrouw moet vleien.’
Hij glimlachte.
‘Ik denk dat je hier niet meer zo lang hoeft te liggen,’ ging ze verder.
Hij trok een wenkbrauw op.
‘Maar dat soort dingen mag ik niet zeggen, alleen de dokter... Maar nu heb ik het toch gedaan.’
Sophie opende een raam om wat frisse lucht binnen te laten, liep naar hem toe, gebaarde dat hij rechtop moest gaan zitten, haalde het kussen achter zijn hoofd weg en gaf hem een nieuw. Geroutineerd voerde ze haar taken uit. Vanuit haar ooghoek zag ze dat hij haar opnam. Ze liep naar zijn nachtkastje, wilde net de lege waterkaraf pakken toen hij haar hand vastpakte. Haar reactie had moeten zijn dat ze hem terugtrok en wegliep. Maar in plaats daarvan liet ze hem daar liggen. Haar hart ging tekeer. Ze hielden elkaar vast alsof ze twee verlegen jonge mensen waren die elkaar voor de eerste keer aanraakten, ze keken elkaar niet aan. Toen maakte ze zich los en liep naar de deur.
‘Wil je nog iets hebben?’ vroeg ze. Met dikke stem, alsof ze net wakker was. Hector keek haar onderzoekend aan en schudde zijn hoofd. Sophie verliet de kamer en liep de gang op.
Hij was haar type niet, wilde ze tegen zichzelf zeggen. Maar wie was dat wel? Ze had door de jaren heen verschillende types leuk gevonden en ze waren allemaal anders geweest. Ze maakte zichzelf wijs dat ze zich niet fysiek tot hem aangetrokken voelde, maar dat ze gewoon graag bij hem was. Ze zag hem niet als minnaar, niet als echtgenoot, niet als vriend, niet als vaderfiguur, maar toch wel als een combinatie van dat alles.
De rest van de dag werkte ze op de afdeling spoedeisende hulp. Toen ze ’s middags terugkwam op de afdeling waren Hector en zijn spullen uit kamer 11 verdwenen.
***
*
***
Alles was helemaal fout gegaan. De avond was uit de hand gelopen, precies zoals hij voorspeld had. De Russen waren in een paar minuten klaar geweest met de arme Paraguayaanse hoeren en waren vervolgens gaan schieten. Ze waren high en schoten ongecontroleerd met de automatische wapens. De kogels vlogen alle kanten op. Jens had Vitali een oplawaai moeten verkopen. Met een bloedneus had Vitali zich verontschuldigd. Dimitri en de anderen hadden dubbel gelegen van het lachen.