Tegen halfvier in de ochtend verliet ze het restaurant, ze wilde niet naar huis, maar begreep dat het feest nog tot ver in de nieuwe dag zou duren.
Hector bracht haar naar de taxi en opende het portier voor haar.
‘Bedankt,’ zei ze.
‘Jij bedankt,’ zei hij.
Ze boog naar voren en liet zich door hem zoenen. Zijn lippen waren zachter dan ze zich had voorgesteld. Hij had iets voorzichtigs. Hij gleed weg uit de kus.
***
Ze kon niet slapen toen ze thuiskwam, ging op de veranda zitten, luisterde naar de vogels die voor haar zongen, rook de betoverende geuren van de vroege ochtend en nam al het moois met grote teugen in zich op. De donkergroene frisse kleur van het gazon, het dichte gebladerte van de boomtoppen, de hele constellatie. Ze wist dat ze high was, maar ze had absoluut geen last van gewetenswroeging.
Ze vroeg zich af waarom ze zo opeens de controle had laten varen en waarom ze de laatste tijd met zo’n enorme innerlijke glimlach zoveel grenzen in haar leven had overschreden.
***
*
***
Lars stond tegen de muur geleund. Hij keek naar Erik, die zijn voeten op een uitgetrokken bureaula had gelegd en met een pen in zijn oor zat te peuteren. Eva Castroneves maakte kleine draaibewegingen op haar bureaustoel en Gunilla las snel een blaadje door met haar leesbril op haar neus. Ze legde het blaadje neer en zette haar leesbril af, die ze aan het touwtje om haar nek liet hangen.
‘Begin jij maar, Lars.’
Lars maakte een schrikbeweging alsof hij op zoek was naar een gat in de grond waardoor hij kon verdwijnen; altijd vertoonde hij deze reactie als iemand hem vroeg iets te zeggen waar anderen bij waren. Hij zocht in zichzelf naar dat deel van zijn persoonlijkheid dat hem hieruit zou redden. Misschien het wat bozige deel, misschien het wat lege, of misschien een combinatie van die twee. Hij vond iets, maakte contact en begon met een min of meer heldere stem het gezelschap te vertellen dat Sophie Brinkmann Hector in het warenhuis nk was tegengekomen en dat ze gisteravond naar een feest in lunchrestaurant Trasten in Vasastan was geweest.
‘Maar dit heb ik allemaal in mijn rapporten geschreven.’
Gunilla nam het woord.
‘Sophie en Hector hebben een relatie, dat weten we nu. De toekomst zal uitwijzen wat voor soort relatie. Het feest Lars, vertel.’
Hij schraapte zijn keel, sloeg zijn handen ineen en liet ze weer los, zijn armen hingen op een merkwaardige manier langs zijn lichaam, zijn benen vonden geen ontspannen houding.
‘Ik heb verder niets gezien of waargenomen behalve dat twee mannen het restaurant bewaakten nadat er later op de avond een oudere man was gearriveerd, waarschijnlijk de vader van Hector. Sophie nam om 03.28 uur een taxi, die haar hoogstwaarschijnlijk naar huis heeft gebracht.’
‘Dank je,’ zei Gunilla en ze knikte vervolgens naar Eva.
‘Ik heb de andere gasten bij het verlaten van het restaurant gefotografeerd,’ voegde Lars er nog aan toe. ‘Een beetje onscherpe foto’s, misschien wil jij daar nog naar kijken, Eva?’
Lars’ stem klonk nu dunner, wat hij niet leuk vond.
‘Goed... Geef Eva de foto’s maar,’ zei Gunilla.
Hij krabde in zijn nek.
Eva richtte haar aandacht weer op haar papieren, keek haar materiaal nog eens door en bladerde wat.
‘Sophie Brinkmann, geboren Lantz, lijkt iemand te zijn die er goed van leeft, waarschijnlijk van de erfenis van haar man, ze spreekt af en toe iets af met vriendinnen en soms met haar moeder. Ze heeft een verleden dat niet direct vragen oproept. Normale schooltijd, cijfers net boven het gemiddelde, heeft een jaar in de Verenigde Staten gezeten als uitwisselingsstudent en is na haar eindexamen samen met een vriend een paar maanden door Azië getrokken. Ze had wisselende baantjes voordat ze aan haar opleiding tot verpleegkundige begon in het Sophiahem. Ze leerde David Brinkmann kennen en twee jaar later werd Albert geboren, ze trouwden, verhuisden van een appartement in de binnenstad naar een vrijstaand huis in Stocksund. Toen David in 2003 overleed, verkocht ze die woning en kocht vervolgens een kleiner huis voor zichzelf en haar zoon in dezelfde buurt...’
Eva stopte even, bladerde wat in haar papieren en ging toen verder met haar verslag.
‘Met haar zoon Albert heeft ze een sterke band, ze lijkt geen hobby of bijzondere vrijetijdsbesteding te hebben. Van haar sociale leven krijgen we niet goed hoogte, we kennen haar vriendenkring niet, alleen haar beste vriendin, Clara. Dat was de vrouw met wie ze uitging die keer dat jij haar volgde, Lars. Dat is het voorlopig.’
Gunilla ging verder.
‘Was ze zo voordat we haar leerden kennen? Een vrouw die met mannen uitgaat? Of was ze een treurende weduwe die thuiszat en is Hector de eerste man die haar uit haar schulp trekt?’
‘Daar lijkt het wel op,’ zei Eva.
‘Waarop?’