‘Dankjewel lieverd,’ zei ze.
***
De taxi zette haar af bij lunchrestaurant Trasten. Toen ze de deur opende om naar binnen te gaan, werd ze opgewacht door een man in een wit overhemd en een zwarte broek, die de deur voor haar openhield. Hij nam haar dunne jas aan en heette haar in gebroken Engels welkom. Sophie werd plotseling nerveus, ze vroeg zich af of ze er goed aan had gedaan om hiernaartoe te komen. Vanuit het restaurant klonken stemmen en gelach.
De zaal werd verlicht door brandende kaarsen in plaats van lampen. Mensen zaten rond tafeltjes druk te praten, te lachen en te drinken. Achter haar stroomden nog meer mensen binnen. Sophie loerde naar de kleding van de andere gasten. Ze wist niet zeker of ze nu niet te eenvoudig gekleed was, maar ze bedacht dat het precies goed was. Een vrouw met een dienblad vol met tot aan de rand toe gevulde glazen champagne passeerde haar. Sophie pakte een glas en zocht Hector in de menigte, ontdekte hem een eindje verderop in de zaal met een jongetje op schoot. Het jongetje stikte bijna van het lachen toen Hector zijn gezonde been bewoog zodat de dreumes op en neer hotste. Op het moment dat ze zijn kant op liep, tikte iemand tegen een glas. Ze bleef staan, ging tegen een muur staan en zag een forse, kalende man van rond de vijftig in een wit, half losgeknoopt overhemd, die stond te wachten totdat het geroezemoes in de ruimte was verstomd. Hij tikte nogmaals tegen het glas, iemand aan een van de tafeltjes zei iets in het Spaans en verschillende mensen schoten in de lach. De man die om stilte had verzocht liet het gelach wegsterven en begon in het Spaans te praten. Hij richtte zich af en toe tot Hector, begon na een tijdje zachter te praten en werd sentimenteel. Zijn stem brak zo nu en dan. Hector luisterde kalm, iets wat het jongetje op zijn schoot misschien onbewust voelde, want hij zat stil, achterovergeleund op Hectors schoot. De man beëindigde zijn speech, hief zijn glas champagne en bracht een toost uit op Hector. De andere gasten vielen hem bij. Toen ze een slok nam, ontdekte Hector haar en wenkte. Het jongetje glipte van zijn schoot. Het geroezemoes van het feest begon weer en Sophie liep naar Hector toe terwijl hij een meisje dat naast hem zat iets in het oor fluisterde. Het meisje ging staan en stond haar plaats af aan Sophie, die haar met een glimlach bedankte. Hector was ook opgestaan en hield zijn blik strak op haar gericht. Sophie lachte hem toe. Hij richtte zijn aandacht op haar en kuste haar op beide wangen.
‘Welkom, Sophie.’
‘Gefeliciteerd met je verjaardag, Hector.’
Sophie overhandigde hem een pakje; hij nam het aan, maar pakte het niet uit. Hij liet zijn ogen even op haar rusten.
‘Ik ben blij dat je er bent.’
Ze antwoordde met een glimlach.
‘Kom, dan stel ik je voor aan mijn zus.’
Ze liepen naar een tafeltje, Sophie zag Aron zitten aan een bar achter in het restaurant, hij knikte vriendelijk naar haar.
Een vrouw stond op van een tafel. Ze had kort, donker haar, donkere sproeten op een olijfkleurige huid, een alerte blik die nieuwsgierig en tegelijkertijd vrolijk was – een gezond uiterlijk.
‘Sophie, dit is mijn zus Inez.’
Sophie stak haar hand uit. Inez trok zich niets aan van de hand, maar omhelsde Sophie en kuste haar in de lucht toen hun wangen elkaar aanraakten. Hector sprak in snel Spaans tegen Inez en Inez zei iets terwijl ze Sophie aankeek.
‘Ze zegt dat ze je wil bedanken omdat je voor haar hopeloze broer hebt gezorgd.’
Sophie kwam te weten dat Inez twee kinderen had, die thuis bij haar man in Madrid waren. Inez zei dat ze blij was dat ze kennis had gemaakt met Sophie, gaf een klopje op haar arm en liep toen weg.
‘Mijn broer kon niet komen, hij woont in Frankrijk, is marinebioloog en voelt zich het prettigst onder water. Dat neem ik hem niet kwalijk,’ zei Hector.
De man die de speech had gehouden omhelsde Hector en wendde zich toen tot Sophie. Zijn grote, zware lichaam en zijn grote neus leken nog groter nu hij zo dichtbij stond. Hij was behangen met goud, droeg om zijn pols een dikke schakelarmband, om zijn hals een ketting en aan beide ringvingers een grote zegelring.
‘Sophie, dit is Carlos Fuentes, dit is zijn restaurant.’
‘Het is me een waar genoegen om kennis met je te maken, Sophie. Ik heb je al een keer gezien, maar alleen vluchtig toen je hier met Hector lunchte.’
Carlos sprak met een accent.
‘Ik heb begrepen dat je verpleegkundige bent. Misschien kun je mijn gebroken hart nog eens genezen?’
Carlos legde zijn hand op zijn borst, lachte naar haar en liet hen alleen.
‘Waarom heeft hij een gebroken hart?’
Hector haalde zijn schouders op.
‘Hij wil gewoon een hopeloze romanticus zijn in de ogen van vrouwen. Hij heeft helemaal geen gebroken hart, alleen twee gebroken huwelijken – door hemzelf kapotgemaakt.’