Ze bleef een moment doodstil staan. Alsof ze zo verbaasd was dat de kracht van haar verbazing haar nog een moment in leven hield voordat haar benen het begaven. Ze zakte op haar plaats in elkaar als een marionet waarvan iemand alle touwtjes heeft losgelaten. Haar ogen staarden schuin omhoog naar het plafond, uit het gat in haar voorhoofd sijpelde bloed.
Tommy hijgde, zijn hart bonsde wild, zijn mond was droog en hij vocht tegen de gevoelens die zich opdrongen. Hij probeerde zich te vermannen, duwde alle emoties weg en mompelde stil bij zichzelf wat hij moest doen, wat hij had geoefend; er mocht niets aan het toeval worden overgelaten. Tommy keek naar Gunilla en daarna naar Lars. Gewoon twee dode dingen, prentte hij zichzelf in.
Tommy draaide de geluiddemper van het pistool, stopte die in zijn zak, legde het wapen op de grond, haalde een wattenstaafje uit het plastic zakje dat hij bij zich had, en schraapte er licht mee boven de trekker, waar onzichtbare kruitsporen zaten. Hij penseelde met het wattenstaafje met de kruitsporen over Lars’ rechterhand, op het zachte gedeelte tussen duim en wijsvinger. Tommy plantte het pistool in Lars’ hand, keek hoe het moest liggen, vanuit het zelfmoordschot van Lars Vinge geredeneerd. Hij liet de handboeien in Lars’ slaapkamer liggen. De forensisch onderzoekers zouden kleine, bijna onzichtbare schaafwonden op zijn polsen vinden en een paar handboeien in de slaapkamer zouden hun gedachten sturen naar waar iedereen aan denkt die handboeien in de slaapkamer ziet.
Hurkend bij Gunilla’s stoffelijk overschot doorzocht hij haar handtas, keek of er iets in zat wat ook maar in de verte met de zaak of het onderzoek te maken had. Maar hij wist dat ze nooit iets dergelijks bij zich zou hebben, dat ze even voorzichtig was als hijzelf.
Hij had contact met haar opgenomen nadat hij het materiaal had doorgenomen dat hij op het Mariatorget van Lars had gekregen. Hij had er geen ophef van gemaakt, alleen gezegd dat hij wist waar zij en Erik mee bezig waren geweest en dat hij ook een aandeel wilde. Omdat ze hem kende, had ze alleen maar kalmpjes gevraagd hoeveel. Eriks helft is toch wel genoeg? ‘Oké,’ had hij geantwoord.
Nadat de zelfingenomen Lars Vinge haar op de begrafenis had verteld dat hij haar broer had laten sterven, had ze als punt aan het contract toegevoegd dat zij wilde bepalen hoe Lars zou sterven. Dat was geen probleem geweest. Het had hem veel verdriet gedaan haar dood te schieten. Verdriet, omdat hij zich verbonden voelde met Gunilla. Maar het kon niet anders. Tommy kende Gunilla goed genoeg om te weten dat ze zijn deel op een later moment terug zou willen hebben, zo was ze gewoon. Hij zou voortdurend op zijn hoede moeten zijn. Maar de belangrijkste reden was dat hij de bedragen had gezien in de papieren die hij van Lars had gekregen. Toen besefte hij iets waar hij niet omheen kon. Zijn vrouw Monica. Geld redt levens... Hiermee zou hij misschien medische zorg voor haar kunnen kopen, haar leven verlengen en haar als misschien genezen. Dan was er ook nog een derde aspect – onbeduidend, maar niet heus. Een vaag gevoel dat hij herleidde tot twee-biertjes-in-de-koelkast-als-je-dronken-wilde-worden. Het gevoel dat het te weinig was. Dan stopte hij nog liever met het hele gedoe. Alles of niets. En toen hij op het Mariatorget de sporttas van Lars Vinge had gekregen en het materiaal diezelfde avond thuis bekeek, zag hij een overschot. Een overschot waar hij zo bij kon. In die seconde had hij de route duidelijk voor zich gezien. Kristalhelder.
Eva Castroneves was in Liechtenstein geweest. Daar wachtte ze op het geld van Guzman, waar ze zich om zou bekommeren. Maar toen die onderneming mislukt was, had ze een andere taak gekregen. Na een gesprek met Gunilla had ze geld overgemaakt naar de rekening van een stroman, waar Tommy naar hartenlust gebruik van kon maken. Nu zou Tommy contact opnemen met Castroneves en tegen haar zeggen dat ze ook Gunilla’s geld naar hem moest overmaken en dat ze er zelf tien procent van mocht houden. Als ze moeilijk deed, zou hij Interpol inschakelen, die haar tot het eind van de wereld zou opjagen. Hij had een hele sporttas vol bewijsstukken waarin haar naam regelmatig opdook. Eva Castroneves zou geen tegenstand bieden, daar was hij van overtuigd.
Tommy liep een rondje door het appartement van Lars Vinge en controleerde nog eens of er niets meer lag wat met de zaak te maken had. Er lag nergens iets, het was hier schoon. Hij ging bij zichzelf na wat allemaal belangrijk kon zijn voor de forensisch onderzoekers. Hij wist hoe ze werkten, ze waren af en toe verrekte goed in het trekken van de juiste conclusies.
Toen Tommy zich zeker voelde, verliet hij Lars en Gunilla en daalde af naar straatniveau, sprong in zijn Buick Skylark gs, startte en liet het geluid van de gespannen V8 tussen de gevels dreunen. Hij zette zijn rechtervoet op de rem en trok de versnellingspook naar D. De rijk afgestelde motor liet de hele auto schudden toen hij eenmaal in de versnelling zat. Hij reed weg, naar huis, naar Monica en de meiden. Vanavond zouden ze barbecueën op het terras. Hij zou over de schutting van het rijtjeshuis knikken naar de buren, Krister en Agneta. Hij zou een grappige opmerking maken tegen Krister, die zou lachen, dat deed hij altijd. Daarna zou Tommy Vanessa haar Engels overhoren, daar had ze een taak voor in de vakantie. Ze zou hem plagen met zijn uitspraak, hij zou zijn Zwengels nog zwaarder aanzetten en daar zouden ze lol om hebben. Emilie zou achter de computer blijven zitten. Hij zou tegen haar zeggen dat ze moest uitloggen. Ze zou een poosje mokken, maar dat ging wel weer over. Na een poosje tv-kijken zou Monica een potje backgammon voorstellen en koffie op het terras met zijn tweeën met een stukje van die cakerol waar ze allebei aan verslingerd waren. Monica zou het spelletje winnen. Ze zouden naar bed gaan en nog wat lezen, hij een autotijdschrift, zij iets van Jean M. Auel. Voordat ze het licht uitdeden, zou hij over haar wang aaien en zeggen dat hij van haar hield en zij zou iets liefs terugzeggen, sterk in haar altijd aanwezige ziekte... Zo ongeveer. Alles zou nog een poosje gewoon blijven. Totdat hij in actie zou komen en zijn vrouw van haar langzame verstikking zou redden.