Sophie en haar vriendin lachten. Lars werd aangestoken door haar lach en plotseling keek ze hem aan, misschien voelde ze de intensiteit van zijn starende blikken. Hun ogen ontmoetten elkaar heel vluchtig, ze keek lachend zijn kant op, hij lachte terug, maar ze keek langs hem heen.
Hij voelde de glimlach op zijn eigen gezicht, liet hem verdwijnen, draaide zich om en verliet snel de club.
***
Thuis schreef hij bij het licht van een spaarlamp zijn rapport over de gebeurtenissen van die avond, over Sophies vriendin, hij noemde de achternamen die hij in het trappenhuis had gelezen en faxte vervolgens het rapport naar Gunilla.
Sara sliep. Hij kroop naast haar, ze bewoog in haar slaap en werd wakker.
‘Hoe laat is het?’ fluisterde ze verward.
‘Het is laat... of vroeg,’ zei hij.
Ze trok de deken over zich heen en draaide zich om. Hij drukte zich tegen haar aan op zoek naar intimiteit en deed een onbeholpen poging tot voorspel. Hij was daar niet goed in, alle gevoel en subtiliteit ontbraken.
‘Hou op, Lars,’ zuchtte ze geërgerd en ze schoof een eindje op. Hij rolde op zijn rug, staarde naar het plafond en luisterde naar het vage geluid van het verkeer op straat. Toen hij besefte dat hij toch niet zou kunnen slapen, stond hij weer op en ging tv-kijken. In alle mooie vrouwen die voorbij flikkerden zag hij Sophie Brinkmann.
***
*
***
De warenhuismuzak was mooi en rustgevend. Ze neusde wat rond op de lingerieafdeling, bekeek en bevoelde de kwaliteit en het materiaal. Ze liep verder naar de make-upafdeling en kocht een dure crème die wonderen beloofde.
‘Sophie.’
Ze draaide zich om en zag Hector met een stok en een been in het gips, achter hem stond Aron met twee papieren tassen van een herenmodezaak in zijn handen.
‘Hector.’
De stilte duurde net iets te lang.
‘Heb je iets van je gading gevonden?’ vroeg hij.
‘Alleen een crème tot nu toe.’
Ze tilde haar papieren tasje op.
‘En jij dan?’ vroeg ze.
Hector keek naar de tassen in Arons handen en knikte.
‘Ik weet het niet,’ zei hij zacht.
Hij keek haar indringend aan.
‘We waren nog niet aan de koffie toegekomen,’ zei hij.
‘Sorry?’
‘We hebben laatst na de lunch geen koffie gedronken. Hier verderop zit een leuke gelegenheid, naast het eetcafé.’
***
Sophie dronk koffie verkeerd, Hector ook. Het meisje met het geruite schort dat achter de toonbank stond had hun alle soorten aangeboden, maar ze hadden al haar voorstellen weggewuifd, wilden het gewone, vertrouwde recept. Aron zat wat verderop geduldig te wachten en liet zijn blik door de ruimte gaan.
‘Drinkt hij geen koffie?’
Hector schudde zijn hoofd.
‘Hij houdt zelfs niet van koffie. Aron is anders dan anderen.’
Ze lieten even een stilte vallen, die Sophie verbrak.
‘Hoe gaat het in de boekenbranche?’
Hector glimlachte om haar zinloze vraag, nam niet de moeite om te antwoorden.
‘Hoe is het in de ziekenhuisbranche?’ vroeg hij op zijn beurt.
‘Hetzelfde als altijd. Mensen worden ziek, sommige patiënten worden weer beter, iedereen is dapper.’
Hector begreep dat ze serieus antwoord gaf.
‘Zo is het,’ zei hij, hij nam een slok koffie en zette het kopje neer. ‘Ik ben binnenkort jarig.’
Ze trok een blij gezicht.
‘Ik zou je graag willen uitnodigen op mijn feestje.’
‘Misschien,’ zei ze.
Hector observeerde haar even. Ze nam een verandering bij hem waar. Alsof de humor en de vreugde weg waren en het tegenovergestelde ervoor in de plaats kwam – iets onpersoonlijks wat ze niet herkende.
‘Het is een uitnodiging. Het is onbeleefd om op een uitnodiging “misschien” te zeggen. Je kunt ja of nee zeggen zoals iedereen.’
Sophie voelde zich dom. Alsof ze een spelletje had gespeeld, alsof ze ervan uitging dat hij met haar flirtte en dat ze moest doen alsof ze moeilijk te veroveren was. Hij flirtte misschien helemaal niet met haar. Hoe meer ze naar hem keek, des te beter begreep ze dat hij haar niet probeerde te versieren. Hij deed iets anders, misschien was hij alleen maar een vriend die haar graag mocht. Dat zei hij in elk geval, hij had nooit iets anders gesuggereerd.
‘Sorry,’ zei ze.
‘Het is je vergeven,’ antwoordde hij meteen.
‘Ik kom heel graag op jouw verjaardag, Hector.’
Hector lachte weer.
4
Er werd druk geflitst. Ralph Hanke lachte naar de camera’s terwijl hij de hand schudde van een kleine man met dun haar en een snor.
Een journalist vroeg de lokale politicus of deze het verstandig achtte dat er een winkelcentrum gebouwd werd op een plek waar vrijwel zeker blindgangers uit de Tweede Wereldoorlog lagen. De politicus begon onzin uit te kramen, had zich al na enkele minuten in een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd en stond naar woorden te zoeken. Ralph Hanke schoot hem te hulp.