Een paar seconden lang hing er een zware stilte. Anders kuchte: ‘Ik heb het geprobeerd, Hector was onredelijk.’
‘Hoezo, onredelijk?’
‘Hij zei dat de omstandigheden veranderd waren door de schietpartij en de doden...’
‘En Carlos... de eigenaar? Waar zit die?’
Geen antwoord.
‘Aron?’
‘Nee.’
‘Die jurist? Die alles regelt, Lundwall?’
‘Weet ik niet.’ Anders fluisterde.
‘Wat hebben jullie tegen Antonia Miller en Tommy gezegd?’
Lars schreef ‘Antonia Miller’ op zijn blaadje.
‘Niets,’ zei Hasse.
Lars drukte op de pauzeknop, stond op van het bed, liep naar zijn laptop op het bureau, logde in op internet en zocht de website van een dagblad op. Een grote foto van restaurant Trasten. Hij las, niets van belang, de politie was terughoudend... onbevestigde berichten spreken van drie doden. Hij surfte naar de tabloids. ‘Slachting’ kopte de ene, ‘Afrekening in het criminele circuit’ de andere. Weer hetzelfde verhaal, geen informatie, alleen onbevestigde berichten over drie doden.
Lars klapte de laptop dicht, keek voor zich uit, hij begreep dat ze zouden proberen hem te vermoorden, dat er nu een prijs op zijn hoofd stond... Hij werd bang op een manier die hij niet herkende, de angst leidde tot een emotie die leidde tot een tweede emotie die leidde tot een derde – angst en paniek waren de hoofdbestanddelen van de mix die het duiveltje tot leven bracht dat naalden in zijn ziel stak, dat tegen hem riep dat hij iets moest slikken... Godallemachtig! En op de achtergrond continu die pijn, de fysieke pijn die hem overal krampen bezorgde... die Lars Vinges hele zenuwstelsel in het ongerede brachten.
Hij stond op van het bed, haalde een reep chocola uit de minibar, liep doelloos de kamer door, at en zuchtte. De reep smaakte niet naar chocola, maar naar suiker en vet. Hij at hem toch op, de suiker hielp precies twaalf seconden tegen de onthoudingsverschijnselen.
Lars bleef voor het raam staan en keek uit over het water van de Nybroviken. Hij zag het bankje waarop Sophie en Jens hadden zitten praten. Waar hij hen vanaf zijn plaats in de Skeppargatan had gefotografeerd. Het leek wel iets uit een ander leven. Wat was hij sindsdien wijzer geworden?
Een veerpont toeterde drie keer en voer achteruit bij de kade weg. Zijn gedachten waren elders, op een ander niveau, ergens in de diepte, waar hij er niet bij kon. Lars liep terug naar het bed en begon opnieuw. Hij las het dikke dossier door, bladerde in de mapjes en las de aantekeningen. Een heleboel cijfers, misschien wel bedragen, grote bedragen, miljoenen... Hij liep alle documenten door, een bank met een Frans klinkende naam in Liechtenstein... Enorme bedragen. Lars bladerde verder, nog meer bedragen. De naam van de rekeninghouder stond niet op het afschrift, alleen een nummer.
Lars krabde hard op zijn hoofd, dacht na, boog zich over het bed en pakte het zwarte notitieboekje op, begon te lezen... begon het te spellen. Vijf jaar geleden: ‘Handelsbanken Uppsala, drie miljoen kronen’ stond er met potlood geschreven en een aantal eigenaardige woorden en redeneringen. Hij bladerde verder, ‘Christer Ekström’ en een groot aantal bedragen van meerdere miljoenen. Ook daar rare redeneringen. Lars bladerde, ‘Zdenko’ zag hij staan, de Drafkoning, alle politiemensen wisten wie Zdenko was, vijf jaar geleden overleden, doodgeschoten op een renbaan. Lars bladerde door, nog meer namen, nog meer bedragen...
Er borrelde iets in Lars en dat wilde naar boven, naar buiten, het licht zien, geboren worden. Het was een gedachte, een idee... een idee waarvan hij nog niet wist dat hij het had. Het begon vanuit onbewuste diepten in hem naar boven te komen, het idee dat het antwoord was, het antwoord dat hij had gezocht sinds hij de eerste regel tekst thuis op de muur van zijn werkkamer had geschreven, nu leek het logisch... Hij zette zijn voeten op de vloer en liep in twee stappen naar het bureau.
Hij surfte snel, logde in op de interne server van de politie, tikte zoektermen in uit de eerste tekst die hij had gezien, las hapsnap van de tekst op het scherm: Uppsala Handelsbank... Overval... Twee mannen veroordeeld... De derde verdachte een jaar later vermoord aangetroffen... acht miljoen van de buit nog steeds niet boven water... Erik Strandberg leidt onderzoek.
Lars tikte ‘Christer Ekström’ in het zoekvenster. Hij las dat financieel expert Christer Ekström ternauwernood aan een aanklacht was ontsnapt, bij gebrek aan bewijs, Gunilla Strandberg leidde het vooronderzoek.
Lars tikte ‘Zdenko’ in, de politieserver zat stampvol informatie over hem, hij vond een vooronderzoek dat jaren had gelopen, Gunilla Strandberg had er de leiding over gehad. Lars las: ‘Zdenko werd door een onbekende man vermoord bij de renbaan van Jägersro in Malmö... Zdenko’s geld in Zweden niet teruggevonden...’