Ze hing op, begon naar de mensen om haar heen te kijken en vond dat meteen oninteressant. Ze glimlachte naar een jongeman met krullend haar in een wit overhemd en een zwarte broek, die na een paar seconden van onbegrip doorhad dat ze wilde afrekenen.
***
*
***
Lars verliet Östermalm en reed naar zijn bank in Södermalm, wenkte de jonge bankbediende met de vette huid en zei dat hij zijn kluis wilde openen.
Hij trok het vak open en legde er een heleboel gegevensdragers in met kopieën van de geluidsopnames die in het huis van Sophie Brinkmann en op het politiebureau waren gemaakt, foto’s, tekst, samenvattingen... alles. Hij verliet de bank en reed naar Stocksund. Om op haar te letten...
***
Hij stelde vast dat ze niet thuis was en parkeerde twee straten van haar villa. Een kwartier later kwam er een auto aan die kort toeterde. Lars keek naar links, Hasse reed langs en stak zijn middelvinger naar hem op. Lars liet de lucht uit zijn longen lopen en leunde met zijn hoofd achterover. Een minuut of vijf later kwam Hasse op hem af rijden vanaf het huis van Sophie, hij minderde vaart en deed het raampje open, leunde half naar buiten in Lars’ richting; zijn linkerhand hing over de buitenkant van het portier.
‘Zodra je haar ziet, bel je mij, Anders of Gunilla. Je doet niets op eigen houtje... Gesnopen?’
Lars knikte.
Hasse trommelde met zijn hand tegen de buitenkant van het portier en stak weer zijn middelvinger op. Ditmaal zo duidelijk dat Lars geen seconde van zijn langgerekte fuuuck yooou miste toen hij langzaam wegreed. Het geluid van banden tegen steentjes op het asfalt. Daarna was het weer stil.
Lars zat nog steeds in de auto en staarde voor zich uit. De vogels zongen, maar dat hoorde hij niet. Ergens waren kinderen aan het spelen, geschreeuw, gelach en vrolijkheid, dat hoorde hij ook niet. Het enige wat hij hoorde was zijn eigen redeneren. Hij had het er druk mee, raakte steeds de kluts kwijt. Het mobieltje in zijn zak rinkelde. Hij nam met een gemompeld ‘hallo’ op.
‘Lars?’
‘Ja.’
‘Met Terese.’
Dat was de vriendin van Sara, hij hoorde haar snikken.
‘Kunnen we even praten? Ik word gek van mijn eigen gedachten...’
Lars begreep het niet.
‘Wat voor gedachten?’
Terese huilde.
‘Wat is er, Terese?’
Het werd stil.
‘Weet je het niet?’
‘Wat?’
Terese bracht snikkend uit dat Sara dood was, dat ze vannacht een hartstilstand had gehad.
Het universum werd binnenstebuiten gekeerd, de hemel kwam naar beneden. Hij duwde het portier open en leegde zijn maag op het asfalt.
***
*
***
Michail was midden in de nacht gebeld. Klaus klonk moe maar welgemoed.
‘Kun je me komen halen?’
‘Hoe voel je je?’
‘Hoe zou ik me nou voelen met een kogel in mijn buik?’ vroeg Klaus.
‘Dat weet ik niet. Ik weet alleen hoe het voelt om een kogel in je bovenbeen, je schouder of je borst te hebben... en granaatsplinters in je kont.’
Ze grinnikten. Michail hing op, pakte een tas in en begaf zich in de vroege ochtend naar het vliegveld. Hij nam de eerste vlucht naar Scandinavië, kwam in Kopenhagen terecht en stapte daar op het vliegtuig naar Stockholm.
Weer hetzelfde riedeltje. Op Arlanda huurde hij een auto onder een valse naam, ging naar de wapenfreak in Enskede en kocht weer een ontraceerbaar pistool. Hij reed naar het Karolinskaziekenhuis.
Michail had zijn buik vol van Volvo’s, blonde mensen en het decor van de welvaartsmaatschappij. Hij had zijn buik vol van Zweden.
***
*
***
Hector belde met Adalberto via een beveiligde verbinding. Adalberto vertelde dat het geld van de Ericssonklus in veiligheid was. Hector maakte berekeningen in zijn hoofd, Adalberto ook.
‘Hector, voordat we verdergaan... er heeft iemand van Hankes club gebeld. Een zekere Roland Gentz, hij vroeg hoe ik tegenover het voorstel stond.’
‘Welk voorstel?’
‘Dat vroeg ik ook...’
‘En?’
‘Ze laten het er niet bij zitten.’
‘Waar staan we?’
Adalberto zweeg. Hector hoorde dat hij een slok nam uit een glas en een ijsklontje tussen zijn tanden stukbeet.
‘Ik heb er advocaten op gezet om hen van alle kanten aan te klagen... Ik wil de strijd op die manier voeren. Dat gedoe met pistolen en auto’s loopt de spuigaten uit. Maar wees voorzichtig. Het lijkt erop dat ze nu met iets bezig zijn... Die Gentz dreigde. Hij was duidelijk.’
‘We moeten het uitvechten, pa. Nu of in de toekomst.’
‘In de toekomst dan maar. Eerst maar eens zien waar mijn nieuwe zet toe leidt.’
Hector stak een sigaartje op. Adalberto dronk zijn glas leeg.
‘Ik heb Don Ignacio gesproken. Hij is er nu gerust op, hij vertelde dat jij en Alfonse het samen goed kunnen vinden.’