Er was geen vergissing mogelijk, het was Lars, politieman Lars...
***
*
***
Svante Carlgren stond zich in de badkamer te scheren toen zijn nieuwe mobiele telefoon ging. Hij wist wie het was, maar één persoon had dit nummer. Hij hield de telefoon een eindje van het scheerschuim op zijn wang af.
‘Carl Gustaf,’ antwoordde hij.
‘Met Håkan...’
Svante deed een streek met zijn scheermesje.
‘Wat heb je op je hart?’
‘Ik heb meer info nodig over die man van jou.’
‘Waarom?’
‘Omdat ik de gebruikelijke kanalen heb gebruikt, heb gezocht en wat heb rondgevraagd maar overal bot gevangen. We hadden gehoopt dat dit iemand zou zijn die we kenden... maar dat lijkt niet zo te zijn.’
‘Ik heb je al betaald. En je belt me om te zeggen dat je niets hebt.’
‘Dat heb ik niet gezegd.’
‘Zo klonk het anders wel.’
Svante schoor zich tussen zijn neus en bovenlip.
‘Ik heb een beter signalement nodig.’
‘Dat heb ik je gegeven, meer heb ik niet.’
‘We moeten elkaar zien, ik wil dat je een paar foto’s bekijkt. We moeten samen een duidelijker profiel van de man opstellen.’
***
Svante zat in zijn auto op de parkeerplaats bij Villa Källhagen. Het raampje stond open, een paar wandelaars liepen over het pad tussen het restaurant en het Zeevaartmuseum. Gedachteloos trommelde hij met zijn vingers op het stuur – hij had een hekel aan wachten.
Een terreinwagen draaide voor hem de parkeerplaats op. Håkan stapte uit. Grijs overhemd, stekeltjeshaar boven op zijn hoofd, de zijkanten gladgeschoren. Zijn ogen lagen diep in hun kassen, alsof ze zich voortdurend in de schaduw bevonden. Aan de passagierskant stapte een kleinere man uit, hetzelfde kapsel, ouder.
‘Zullen we even een eindje met mijn auto gaan rijden?’ vroeg Svante door het halfopen raampje.
Håkan schudde zijn hoofd.
‘We gaan een eindje wandelen.’
Svante stapte uit, stak zijn hand uit. Håkan gedroeg zich nerveus, begroette hem gehaast.
‘Dit is mijn collega Leif Rydbäck,’ zei hij en hij wees.
Svante schudde de hand van de kleine man.
Het drietal liep vanaf de parkeerplaats in de richting van het water.
***
De telelens ving de drie mannen in scherpe beelden. Anders maakte een stuk of twintig foto’s vanaf de achterbank van zijn auto. Hij wist wie die stekelkop in het grijze overhemd was, en die kleine kende hij ook, al wist hij bij god niet meer hoe ze heetten. Hij had hen eerder gezien. Die lange was een halve gangster, maar dat was lang geleden. Anders zocht in zijn geheugen. Het lag op het puntje van zijn tong. Het was iets met een onderzoek naar een of andere restaurantmaffia met vermoede terroristische banden, daar dook hij op. Niet als terrorist, maar hij bedreigde wel een groep Syriërs die op een aantal plaatsen in de stad restaurants bezaten... Hoe heette die sukkel ook weer? En die kleine? Anders zocht en dacht na... maar het wilde hem niet te binnen schieten.
Hij belde Reutersvärd, een oud-collega uit de tijd van de veiligheidsdienst.
‘Hoe heette die vent ook weer?’
‘Zivkovic, Håkan Zivkovic. Er wordt gezegd dat hij op het rechte pad is. Runt een eigen beveiligingsbedrijf, voert voor verschillende verzekeringsmaatschappijen onderzoeken uit en schaduwt mensen voor een klantenkring die bijna uitsluitend uit jaloerse echtelieden bestaat, die foto’s willen als bewijs voor hun ergste vermoedens. Hij heeft nog contact met het gespuis van vroeger, geeft hun zo nu en dan kleine opdrachten. Maar alles binnen de grenzen van wat wij toelaatbaar vinden.’
‘Wat voor gespuis?’
‘Zweeds gespuis. De lui die we altijd in de gaten hielden, maar van wie we allemaal wisten dat ze ongevaarlijk waren. Conny Blomberg, Tony Ledin, Leif Rydbäck en die lelijkerd met die hazenlip, Calle Schewens...’
‘Wie van hen is klein, platte neus, stekeltjeshaar en rond de vijftig?’
‘Dat moet Rydbäck zijn.’
‘En daar laat Zivkovic zich tegenwoordig mee in?’
‘Inlaten, dat weet ik niet, maar ze doen soms wat kleine klusjes voor hem.’
‘Zit daar een of andere klikker tussen?’
‘Ja, Rydbäck verlinkt je voor een paar centen of andere voordeeltjes. Bij Ledin en Schewens moet je uit de buurt blijven, te agressief, allergisch voor blauw. Van Conny Blomberg weet ik niets behalve dat hij zelf zijn adhd met hasj behandelt en valt op travestieten met borsten.’
‘Oké, bedankt, Reutersvärd. Tot horens...’
Reutersvärd wilde niet ophangen, hij wilde nog wat kletsen en een paar nieuwsgierige vragen stellen over waar Anders zich tegenwoordig zoal mee bezighield. Anders zei dat hij een tunnel in reed en beëindigde het gesprek.