Anders en Hasse stonden doodstil in de hal. Meteen rechts was een smal keukentje met een ingeklapte tafel bij het raam, twee klapstoeltjes en een paar kastjes. Het was een studio, niet zo groot. Anders deed een stap naar binnen. Een tv, een bank, een salontafel, een schilderij, een staande lamp... Een gordijn met een bed erachter. Daar lag ze, ze hoorden haar zachtjes ademhalen.
Ze trokken hun schoenen uit en slopen geruisloos de kamer in. Anders ging op zijn hurken zitten en vouwde een stoffen Gore-Tex mapje open. Een spuit lag ingebed in zachte stof. Hij pakte hem voorzichtig op en draaide de plastic beschermdop eraf.
Hasse bleef op de achtergrond. Hij ademde niet zo zwaar meer, de pillen hadden bij hem ook gewerkt. Anders stond op. Hij ontmoette Hasses blik, aan de slag. Ze begonnen zich geluidloos in de richting van het gordijn te bewegen.
Sara sliep op haar buik met kleine snurkgeluiden van de huig. Hasse schoof voorzichtig het gordijn een stukje opzij, kroop erdoor en ging bij het hoofdeinde van het bed staan, klaar om haar op te vangen als ze wakker werd. Anders ging geruisloos aan het voeteneinde zitten. Hij moest het dekbed optillen, probeerde het eerst voorzichtig, tilde het een, twee centimeter op. Ze bewoog niet. Anders tilde het nog een paar centimeter hoger op, Sara sliep diep. Hij zag geen voeten, tilde het dekbed nog wat verder op, Sara schopte in een reflex in haar slaap. Anders sprong op. Haar ene voet krabde de andere, ze mompelde iets, het klonk vermanend, alsof ze iemand flink uitfoeterde. Toen was het weer stil. Anders en Hasse keken elkaar aan. Anders haalde diep adem, concentreerde zich, hield de spuit rechtop in zijn rechterhand, zijn wijsvinger en middelvinger op de plastic vleugeltjes, zijn duim op de zuiger. Bij haar laatste beweging was haar ene voet onder het dekbed vandaan gekomen. Anders knikte naar Hasse dat hij moest opletten. Hasse ging wijdbeens staan, zijn armen uitgestoken.
Anders keek naar de spuit. Het vocht was doorzichtig, akelig doorzichtig. Hij wachtte, alsof hij aarzelde, alsof hij zich afvroeg waar hij mee bezig was. Anders zette de dunne injectienaald tegen de zool van Sara’s rechtervoet en duwde hem er een centimeter in. Ze reageerde op de pijn, Anders ving haar voet op en hield hem vast, terwijl Hasse met zijn hele gewicht haar armen op het bed drukte. Ze schreeuwde in de matras toen Anders het vocht in haar bloedbaan spoot. Ze vocht, rukte en trok, Anders verloor de greep op haar voet, de spuit zat er nog in. Ze schopte instinctief met beide benen. De naald schoot eruit en de spuit vloog weg. Hasse probeerde haar met al zijn kracht vast te houden.
Het verdovende middel deed er een paar lange seconden over om haar hart te bereiken en een hartstilstand te veroorzaken. Sara stopte met schreeuwen, ze stopte met schoppen. Het werd stil, stiller dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden.
De mannen staarden naar de vrouw die op haar buik op het bed lag, keken elkaar daarna heel even aan. Hasse liet haar los en deed een stap achteruit.
‘Godsamme,’ fluisterde hij. ‘Ze werd helemaal slap!’
Hij liep nog verder achteruit.
‘Helemaal slap...’ zei hij met zijn ogen nog steeds op Sara gericht. ‘Is ze dood?’
Anders kwam overeind en keek naar Sara. Ze lag bijna in dezelfde houding als toen ze kwamen. Haar hoofd op het kussen, haar haar in de war, haar gezicht naar rechts gedraaid. Ze staarde naar het gordijn.
‘Ja... ze is dood.’
Ze bleven even roerloos staan, niet omdat ze daar een bepaalde reden voor hadden, maar vanuit een gevoel dat ze niet weg wilden; ze wilden de tijd liever stopzetten, de klok terugdraaien en alles ongedaan maken. Ze staarden naar hun perverse werk. Hasse slikte moeizaam, Anders vermande zich.
‘Zoek de spuit, die ligt hier nog ergens.’
Hasse begreep het eerst niet en keek Anders vragend aan.
‘De spuit, zoek de spuit!’
Hasse begon te zoeken. Anders ging weer aan het voeteneinde bij Sara’s voeten zitten met een klein zaklampje in zijn mond. Hij trok zijn handschoenen uit en streek voorzichtig met zijn hand over haar voetzool. Hij vond de afgebroken naald, trok hem er tussen duim en wijsvinger uit zoals je ’s zomers een splinter uit de voet van een kind trekt.
Hasse vond de spuit een eindje verderop. Ze maakten een rondje door de flat, doorzochten voorzichtig laden en kasten. Anders vond Sara’s camera verborgen in een sieradenkistje, hij vond aantekeningen en een dagboek en stopte alles in zijn jas.
Ze ruimden alles weer op, verlieten de studio en reden door nachtelijk Stockholm.
Anders hield zijn telefoontje voor zijn oor.
‘Het is gepiept,’ zei hij.
Gunilla sprak zachtjes, misschien uit respect, misschien omdat ze net wakker was.
‘Je weet dat dit een hoger doel dient. Veel hoger dan waar je nu weet van hebt.’
Anders reageerde niet.
‘Hoe voel je je?’