Toen werd het weer stil. Alleen het gezoem van insecten, de wind in de bomen, de vogels die zongen.
Tommy dronk zijn thee op, zette het kopje op het tafeltje neer en stond op. Hij werd weer chef.
‘Ik sta achter je, Gunilla. Maar trek me aan mijn jasje als je hulp nodig hebt.’
Tommy liep het prieeltje uit en verdween naar het hek. Ze keek zijn brede rug na. Achter haar zoemde een hommel.
***
*
***
Het was halfdrie ’s nachts. Lars maakte de terrasdeur open met de loper; dat ging nu probleemloos. Hij trok zijn schoenen uit en liep op kousenvoeten de woonkamer in. De hele wereld lag te slapen. Hij ging aan de slag, sloop naar de staande lamp naast de bank en bracht zijn ogen er dichtbij. Hij vond het piepkleine microfoontje dat Anders had geïnstalleerd en verwijderde het voorzichtig tussen duim en wijsvinger. Hij borg het op in een plastic zakje dat hij in zijn zak stopte en trok zich weer terug naar de terrasdeur. Er kwam een gedachte bij hem op en hij bleef stilstaan. De gedachte bestond niet uit woorden, het waren eerder gevoelens, iets in de trant van: ze ligt daarboven... verdorie.
Lars liep naar de trap, werd er gewoon naartoe gezogen. Stil en behoedzaam sloop hij naar boven.
De deur van haar kamer stond op een kier. Lars hield zijn oor bij de opening en luisterde. Diepe, lange ademhalingen. Langzaam duwde hij de deur verder open, alles gebeurde geluidloos. Een voorzichtige stap en hij stond binnen op de vloerbedekking.
Daar lag ze, bijna net zo als de vorige keer, op haar rug met haar haar op het kussen, slechts een paar meter van hem vandaan. De twijfel kwam. Wat deed hij daar... Hij wilde zich omdraaien... Maar... Hij staarde naar haar, zag hoe mooi ze was, voelde het verlangen in zich groeien en de twijfel verdween. Lars wilde bij haar in bed kruipen, wilde haar vertellen hoe ellendig hij zich voelde. Misschien wilde ze hem wel troosten. Een geluid wekte hem uit zijn fantasie. Een zacht fladderend en klapperend geluid. Het kwam vanachter de gordijnen. Een nachtvlinder. De vleugels sloegen af en toe tegen het raam in een complex verlangen om naar het zwakke licht van de straatlantaarn buiten te vliegen.
Lars’ hartslag was rustig, zijn ademhaling was rustig... Behoedzaam ging hij op zijn knieën zitten en kroop naar haar toe. Voorzichtig, voorzichtig, straks zou hij haar geur ruiken. Hij kreeg een stijve en kwam opeens op het idee om zijn hand op haar mond te leggen... om op haar te gaan liggen, om... Nee, niet op deze manier. Lars baalde van zichzelf. Maar hij kon toch... Nee, dat kon niet... of toch wel? Hij vocht tegen zijn ingeving, maar zoals altijd was ook deze keer de impuls te sterk voor Lars Vinge.
Hij zat nog steeds op zijn knieën toen hij zijn broek open knoopte, zijn gulp naar beneden ritste en zijn linkerhand naar binnen stak. Hij wilde het niet, maar hij kon het niet laten. Lars sloot zijn ogen en vrijde met haar in zijn fantasie. Ze kreunde zijn naam, vroeg om meer, streelde zijn rug, zei dat ze van hem hield. De vleugels van de nachtvlinder sloegen onafgebroken tegen het raam. Lars kuste haar in de lucht toen hij klaarkwam in zijn broek. Het gevoel dat erop volgde was dat van totale leegte.
Hij liep voorzichtig de trap af, sloop de woonkamer door en verliet het huis zoals hij was gekomen.
***
*
***
Elkaar aankijken konden ze niet. Anders liet zijn hoofd hangen, Hasse zuchtte bij elke ademhaling. Ze zaten in de Honda van Anders, die in de Bastugatan geparkeerd stond. Hasse verbrak de stilte.
‘Heb jij het eerder gedaan?’
Anders staarde in de nacht, knikte toen.
‘Hoe is dat?’
Daar wilde Anders het niet over hebben.
Hij stak zijn hand in zijn zak. Hield Berglund zijn hand voor, witte pilletjes.
‘Wat is dat?’
‘Neem er twee. Dat helpt.’
‘Ik neem nooit pillen.’
‘Ben je dom of zo?’
Hasse begreep het niet.
‘Wat?’
‘Pak aan!’
Anders brulde de woorden uit, leunde zuchtend tegen het portier en staarde weer in de nacht. Hasse pakte de pilletjes en slikte ze door.
De tijd verstreek langzaam. De tijd kroop voorbij alsof hij door dikke, zware muren heen moest, alsof hij hen wilde laten lijden. Alsof hij hun een keus wilde geven. Anders haatte dat gevoel. Hij keek rusteloos op zijn horloge. Vijf minuten voor het afgesproken tijdstip opende hij het portier.
‘Kom, we gaan.’
Ze verlieten de auto, liepen naar de voordeur, konden met behulp van de juiste code naar binnen en liepen de stenen trap op.
Dahl stond er op de deur. Daaronder was met plakband een papiertje opgehangen waarop S. Jonsson stond geschreven.
Ze luisterden of ze iets hoorden. Anders begon het slot open te maken. Hij trilde of aarzelde niet, de pillen deden hun werk. Ze brachten geen enkel geluid voort en letten goed op of ze geen verdachte geluiden hoorden.
Anders legde zijn hand op de deurkruk, duwde hem voorzichtig naar beneden tot de deur vanzelf een eindje openging, wachtte even, duwde hem daarna zo ver open dat ze beiden door de opening naar binnen konden glippen.