‘Lars?’
Sara antwoordde niet, zette haar bril weer op en liep verder.
‘Ik begon tussen zijn spullen te zoeken, tussen zijn persoonlijke spullen. Probeerde de oorzaak van zijn verandering te achterhalen.’
Gunilla luisterde.
‘Hoe meer ik zocht, hoe duidelijker het me werd dat hij met iets bezig was buiten zijn... wat zal ik zeggen, buiten zijn eigenlijke opdracht om.’
‘Hoe bedoel je dat?’
‘Ik bedoel dat ik een beeld heb gekregen van wat er gaande is.’
‘O, en wat is er dan gaande?’
Sara liep met haar blik op de grond gericht, keek op.
‘Ik ben journaliste.’
‘Ja, dat weet ik.’
‘Als journaliste heb ik de plicht om machtsmisbruik te rapporteren.’
Gunilla trok een wenkbrauw op.
‘Oei, dat klinkt nobel.’
Sara zette zich schrap.
‘Ik weet wat jullie doen... Jullie luisteren af, bedreigen en achtervolgen.’
‘Nu weet ik even niet waar je op doelt,’ zei Gunilla.
‘Ik doel op Sophie, ik doel op Hector.’
Sara had geen idee hoe het allemaal in elkaar zat. Ze had alleen de namen, ze had alleen de vage informatie uit de geluidsopnames die ze op de computer had gehoord. Ze wist dat er werd afgeluisterd, ze wist wat ze over Gunilla’s eerdere onderzoeken in het politieregister had gevonden – meer niet. Maar dat zou ze Gunilla niet aan de neus hangen. Dit was haar scoop, dit zou haar van de terugkerende desinteresse van de cultuurredacties verlossen en haar iets beters opleveren. Ze zou onderzoeksjournalist worden, een rechtschapen persoon die het misbruik van macht aan de gewone burger zou onthullen. Daar was ze beter op haar plaats, dat was echt iets voor haar, dat was Sara Jonsson ten voeten uit.
Gunilla wist haar verbazing te verbergen.
‘Ik kan je zeggen dat we een hoop verschillende zaken onderzoeken, sommige daarvan zijn in deze fase van het onderzoek zeer vertrouwelijk en lekken over zo’n onderzoek is strafbaar. Als je informatie wilt hebben dan krijg je die, maar op zijn tijd, niet zolang het onze onderzoeken en de levens van onze medewerkers in gevaar brengt.’
Sara kwam met haar volgende troefkaart.
‘Albert... Verhoor, politie binnenstad... Verkrachting. Hij is pas vijftien!’
Gunilla staarde haar aan. Sara las elke reactie van haar gezicht af. Had ze in de roos geschoten? Misschien wel...
‘Wat zei je?’
‘U hebt me wel gehoord.’
Erik probeerde de situatie te redden.
‘We zijn bezig met een onderzoek. We werken onder strikte geheimhouding. Dit onderzoek bevat gevoelige informatie. Wat je hebt gehoord of gezien hou je voor jezelf totdat wij je groen licht geven om het te publiceren,’ zei hij.
Sara bleef kalm. Ze voelde dat ze goed zat, ze zocht in Gunilla’s ogen.
‘Aftappen, illegaal afluisteren, Sophie... Wat is jullie bedoeling eigenlijk?’
Gunilla keek Sara strak aan, er kwam iets bedroefds over haar.
Sara’s nervositeit was minder geworden, ze speelde haar troefkaart uit.
‘Patricia Nordström, zegt die naam u iets?’
Gunilla probeerde haar gezicht in de plooi te houden, maar het werd een glimlach zonder vreugde, stijf en onnatuurlijk.
‘Patricia Nordström is vijf jaar geleden verdwenen,’ vervolgde Sara. ‘Ze verdween toen u met haar werkte. Er is in het materiaal geen enkele aanwijzing te vinden dat haar verdwijning iets met de Drafkoning te maken heeft, ze verdween toen ú met haar werkte. Geldt dat ook voor Sophie? Verdwijnt zij straks ook?’
Sara speelde hoog spel. Ze had eigenlijk geen idee waar ze het over had, ze wist alleen dat er een luchtje aan deze zaak zat, dat had ze al door toen Lars eraan begon te werken. Van de ene dag op de andere werd hij overgeplaatst van de uniformdienst naar de recherche, ongelooflijk. Hij was opeens Lars niet meer, maar heel iemand anders, dat was al even ongelooflijk...
Gunilla bleef Sara strak aankijken, toen draaide ze zich om en liep weg. Zelfs Erik was verbaasd en er zat voor hem niets anders op dan haar te volgen.
***
Gunilla was terneergeslagen toen ze de parkeerplaats af draaiden en weer de stad inreden.
‘Dom, dom meisje,’ zei ze bij zichzelf.
Erik zat zwijgend achter het stuur.
‘Waarom nu?’ ging ze verder.
Erik wist dat ze geen antwoord van hem verwachtte.
‘Begrijpt ze het niet?’
Gunilla staarde voor zich uit.
‘Is het weer hetzelfde liedje?’ vervolgde ze.
Ze passeerden de Kaknästoren.
‘Hoe is ze hier allemaal achter gekomen?’
Gunilla zuchtte, verzonk in gepeins.
‘Verdomme,’ fluisterde ze bij zichzelf.
‘Patricia Nordström? Hoe is ze daarachter gekomen?’ vroeg Erik.
Gunilla klapte de zonneklep naar beneden.
‘Er staat nog iets in de dossiers bij de politie. Een aantal kleinigheden heb ik niet kunnen verwijderen. Ik weet niet hoe ze daaraan is gekomen, misschien heeft ze de gegevens gewoon opgevraagd. Maar dat doet er ook niet toe. Ze heeft iets begrepen wat ze niet had moeten begrijpen.’