En hij las weer verder.
53
DE DEUR VAN HET GENERATORHUISJE KON HELAAS alleen van buiten worden afgesloten. Ik wist niet wat Isabell van plan was, wat voor macht ze bezat en wat ze Josy wilde aandoen. Maar ik voelde dat we verloren zouden zijn als ze ons in die schuilplaats zou vinden. Het schuurtje had geen ramen en één blik naar binnen was voldoende om ons te ontdekken. Ik overwoog om ons achter het ratelende aggregaat te verbergen, dat gelukkig alle geluiden overstemde die wij maakten. Maar de ruimte tussen de motor en de ijzeren achterwand was niet groot genoeg voor ons allebei.
‘Wat heeft ze je dan gedaan?’ vroeg ik aan Josy, terwijl ik een uitweg uit de situatie zocht.
‘Probeer de aanwijzingen te begrijpen,’ antwoordde ze, maar niet meer zo pedant als daarvoor.
‘Daar hebben we geen tijd meer voor,’ viel ik tegen haar uit. ‘Josy, als ik je wil helpen, moet je me zeggen wat ons hier te wachten staat! Wat heeft je moeder met je gedaan?’
‘Ze heeft me vergiftigd,’ antwoordde het meisje zacht.
Ik draaide me haastig om, omdat ik dacht dat ik iets hoorde bij de deur van het hok.
‘Maar waarom?’ vroeg ik haar, terwijl ik naar de deur sloop.
‘Omdat ik stout was. Ik had me slecht gedragen in Sacrow.’
‘Wat had je dan gedaan?’
‘Ik had gebloed. En mama wilde niet dat ik bloedde. Ik moest een klein meisje blijven. Ik mocht niet groot en lastig worden.’
Viktor liet de vellen verbijsterd op de vloer van de Volvo vallen.
‘Begrijp je het nu?’ vroeg Anna.
‘Ja. Ik geloof het wel,’ fluisterde Viktor.
Opeens leek alles logisch. Het bloed in de badkamer. Het gif. Isabell. Was het mogelijk? Had zijn vrouw niet willen toestaan dat hun eigen dochter volwassen werd? Was ze zo ziek? Had ze Josy daarom vergiftigd, zodat ze dat kleine, hulpeloze meisje zou blijven dat haar zorgen nodig had?
‘Hoe weet je dat allemaal?’ vroeg Viktor. ‘Wat heb jij hiermee te maken?’
‘Dat kan ik je nog niet zeggen,’ antwoordde Anna. ‘Lees het zelf maar, dan zul je het begrijpen.’
Viktor raapte de bladzijden bij zijn voeten weer op om eindelijk te weten hoe de nachtmerrie eindigde die meer dan vier jaar geleden voor hem begonnen was.
54
IK OPENDE DE DEUR OP EEN KIER EN DEINSDE geschrokken weer terug. Isabell stond op de houten veranda en had zich bewapend met een lang vleesmes uit de keuken. Ze keek om zich heen en kwam langzaam het trapje af.
‘Hoe heeft ze je dan vergiftigd, Josy? Waarmee?’ vroeg ik, terwijl ik de deur weer dichttrok.
‘Ik heb een allergie,’ fluisterde het meisje schor. ‘Ik kan niet tegen paracetamol en penicilline. Niemand weet dat. Alleen zij.’
Ik had geen tijd om na te denken over de betekenis van haar woorden. Eerst moest ik een uitweg vinden voor ons allebei. Maar wat kon ik doen? Ik durfde niet het licht aan te doen en knipte daarom een aansteker aan, hoewel dat natuurlijk niet verstandig was in een schuurtje met een generator.
Wanhopig keek ik om me heen, nog altijd met Josy’s hand in de mijne geklemd om te voorkomen dat ze zich zou losrukken en in paniek naar buiten rennen.
‘Het heeft geen zin, Anna,’ fluisterde ze weer hees. ‘Ze zal ons toch wel vinden. En ons doden. Ik ben stout geweest.’
Ik ging er niet op in en zocht de wanden en het plafond af, terwijl ik elk moment verwachtte dat de deur open zou vliegen en Isabell met het mes in de opening zou staan.
Ik hoorde al hoe ze haar naam riep: ‘Josy! Josy, schat, waar ben je? Kom maar hier. Ik wil je alleen maar helpen!’
Haar onnatuurlijk zachte stem klonk angstig dichtbij en Josy begon te huilen. Gelukkig overstemde het lawaai van het aggregaat alle andere geluiden. Bij het flakkerende vlammetje van mijn wegwerpaansteker tuurde ik naar boven, naar beneden en opzij. En eindelijk vond ik de oplossing. Mijn blik viel voor de zoveelste keer op de roestige motor. Ik volgde de olieleiding, die van het aggregaat in een rechte hoek omlaagliep en voor mijn voeten in de grond verdween. De olietank!
Zoals ik al had verwacht voldeden de generator en de brandstoftank niet aan de nieuwste voorschriften. De olietank was rechts van het aggregaat in de vloer van het schuurtje ingegraven. Het was niet echt een tank, maar een middelgrote kunststofketel met een doorsnee van bijna een meter. Het deksel kwam een centimeter of tien boven de grond uit. Ik maakte de haken los en schoof de dunne betonplaat die als deksel diende opzij. Eerst dacht ik dat het niet ging lukken, omdat het deksel te zwaar voor me was, maar ik zette me met mijn voeten tegen de achterwand van het schuurtje af en verzamelde in wanhoop al mijn krachten. Met succes. Het deksel schoof een centimeter of veertig opzij, waardoor een opening ontstond die net groot genoeg was voor Josy en mij.