Anna knikte even, wat Viktor als een bevestiging opvatte.
‘Dat komt eenvoudig doordat je mijn interview hebt overgeschreven.’
‘Nee.’ Anna schudde heftig haar hoofd.
‘Je hebt mijn antwoorden overgeschreven en op die manier míj verzonnen. Maar dat is geen wonder, want ik besta echt. Begrijp je?’
‘Nee, zo is het niet.’
‘Anna, luister nou. Deze keer is het heel simpel. Ik besta! Ik ben niet aan je fantasie ontsproten, ik ben geen fictieve figuur uit een van je boeken. Wat je het laatst hebt geschreven, gaat wel over mij. Alleen heb jíj het niet geschreven, maar ík.’
‘Dat is toch onzin!’ vloog Anna plotseling op. Ze zwaaide wild met het vleesmes, zodat Viktor een paar stappen terug deed, totdat hij tegen het bureau voor het raam botste.
‘Begrijp je dan niet wat hier gebeurt? Zie je de tekenen dan niet?’ Haar ogen bliksemden en ze keek hem woedend aan.
‘Wat bedoel je? Welke tekenen?’
‘O, doctor psychiatertje! Je vindt jezelf zo slim! Jij denkt dat ik je heb bestolen, dat ik bij je ingebroken heb en met je vrouw getelefoneerd. En je gelooft dat ik iets met de verdwijning van je dochter te maken heb. Maar je hebt er niets van begrepen. Helemaal niets!’
Bij die laatste woorden was Anna weer volledig gekalmeerd. Ze streek wat losse haren uit haar gezicht en was opeens weer de knappe, jonge vrouw in dat ouderwetse pakje, zoals Viktor haar een paar dagen geleden had ontmoet.
‘Goed,’ vervolgde ze met een lachje. ‘Zo schieten we niet op. We moeten allebei nog een stap verdergaan.’
‘Wat bedoel je?’
Een verstikkende angst snoerde Viktors keel dicht. Hij kreeg bijna geen lucht meer.
Een laatste stap?
‘Kom eens hier en kijk naar buiten.’ Anna wees met het mes naar het raam aan de straatkant. Viktor gehoorzaamde en keek naar buiten.
‘Wat zie je?’
‘Een auto. Een Volvo.’
Viktor aarzelde met antwoorden. Om te beginnen waren particuliere auto’s op het eiland niet toegestaan, en bovendien was dit een Volvo van hetzelfde type als hij in Sylt op het parkeerterrein had achtergelaten.
‘Kom mee.’ Anna stond al bij de deur.
‘Waarheen?’
‘We gaan een gezellig ritje maken. Onze chauffeur wacht.’
Viktor zag dat er inderdaad iemand achter het stuur zat, die de motor al had gestart.
‘En als ik daar geen zin in heb?’ protesteerde Viktor, en hij keek Anna doordringend aan.
Zonder een woord te zeggen tastte Anna in de zak van haar jas en haalde het pistool tevoorschijn dat Viktor nog een paar minuten geleden op het bureau van Halberstaedt had gezocht.
Gelaten schikte hij zich in zijn lot en langzaam liep hij naar de deur.
50
HET INTERIEUR VAN DE VOLVO ROOK NAAR VERS GEOLIED EN MET bijenwas gepoetst leer. Viktor werd zo overweldigd door herinneringen aan zijn eigen auto dat hij heel even het gevaar vergat waarin hij verkeerde. Deze auto was exact gelijk aan de wagen waarmee hij drie weken geleden naar de kust was gereden. En ook het interieur was identiek. Alles kwam hem vertrouwd voor. En hoewel het bijna onmogelijk leek, zou Viktor bijna gaan geloven dat iemand in dit noodweer zijn eigen auto vanaf Sylt naar Parkum had gevlogen.
‘Wat is dit voor een klucht?’ vroeg hij zowel aan Anna, die rechts naast hem op de achterbank was geschoven, als aan de onbekende chauffeur, die hij alleen als silhouet zag, omdat hij recht achter hem zat.
‘Zoals ik al zei. Een gezellig ritje.’ Anna klapte in haar handen en de Volvo kwam rustig in beweging.
Waar we ook heen rijden, dacht Viktor, ver kon het niet zijn. Het eiland had maar twee wegen. Binnen hooguit zes minuten zouden ze bij de vuurtoren staan en moeten keren.
‘Waar gaan we naartoe?’
‘Dat weet je toch heel goed, Viktor? Tel één en één maar bij elkaar op, dan heb je het antwoord.’ De wagen reed nu sneller, en hoewel de regen met striemende kracht tegen de voorruit kletterde maakte de chauffeur geen aanstalten de ruitenwissers aan te zetten.
‘Hier, lees dit.’ Anna stak Viktor nog drie bladzijden toe, dicht met blauwe balpen beschreven. Blijkbaar kwamen ze ook uit haar koker, en Viktor kreeg een duister voorgevoel.
‘Wat is dat?’
‘Het laatste hoofdstuk over Charlotte. Het einde. Dat wilde je toch lezen?’
Verbaasd zag hij dat de randen van het papier geschroeid waren. Alsof Anna de tijd had teruggedraaid en de vellen nog net uit het vuur van zijn haard had kunnen redden.
‘Lees dan!’ Anna tikte met de loop van het pistool op de bladzijden en Viktor wierp er een blik op.
De vlucht
‘Waarom vertel je me niet gewoon…’
‘Lezen!’ viel ze hem woedend in de rede. Aarzelend begon hij aan de eerste zinnen.