Als hij dat niet had gedaan, zou alles misschien nog een andere wending hebben genomen. Dan zou hij niet een kreet van ontzetting hebben geslaakt, maar een schuifelend geluid van buiten hebben gehoord. Als hij niet zo verbeten had geprobeerd om te herkennen en te begrijpen wat daar aan de wand hing, zou het kraken van de takjes in de tuin misschien tot hem zijn doorgedrongen. Dan had hij zich nog kunnen omdraaien en het gevaar wat eerder hebben beseft. Misschien.
In plaats daarvan liet hij de gloeilamp los en greep naar het stuk papier dat aan een roestige spijker in de achterwand van de schuur bungelde. Wat erop stond, interesseerde hem niet. Hij wist meteen wat hij in zijn handen hield en waar hij zoiets al eerder had gezien. Nog kortgeleden, een paar minuten maar. Het was hetzelfde grijze recyclingpapier, hetzelfde handschrift. Voor Viktor was er nu geen twijfel meer: dit vel kwam van de stapel die op een steenworp hiervandaan op het bureau van Patrick Halberstaedt lag. Degene die deze gruwelcollage aan de wand had samengesteld, werkte dus niet alleen in de schuur, maar ook een paar meter verderop, in het huis van de burgemeester van het eiland.
Met die zekerheid en het doorgeladen pistool in zijn vuist stormde Viktor de tuin weer in.
48
HET KOSTTE HEM MAAR TWEE MINUTEN OM DE BERGPLAATS TE vinden. Ook Halberstaedt had voor noodgevallen een reservesleutel van zijn huis onder een bloempot op de veranda gelegd.
Toen Viktor de deur had geopend, riep hij eerst luidkeels de naam van de burgemeester en rende toen alle kamers door, om zeker te weten dat zijn voorgevoel hem niet bedrogen had. Er was niemand in huis. Viktor bad dat Halberstaedt niets overkomen was. Ondanks hun vreemde gesprek en de walgelijke schuur kon en wilde hij gewoon niet geloven dat Halberstaedt een medeplichtige van Anna was. Daarvoor kende hij hem al te lang. Maar wat was hij dan wel? Het alternatief was net zo verontrustend, vooral toen hij aan Isabell dacht. Anna was inmiddels een tastbare bedreiging geworden en hij kon alleen maar hopen dat haar waanzin zich tot haar eigen persoon beperkte.
Snel liep hij naar het bureau, zonder zich erom te bekommeren dat zijn schoenen een spoor van modder op de lichte vloerbedekking achterlieten.
Hij staarde naar de stapel papier naast de computer. Wat stond er op die vellen? Waaraan had Halberstaedt of Anna gewerkt? Eindelijk wist hij zeker dat hij de sleutel tot alle antwoorden in handen had.
Viktor trok zijn regenjas uit en legde het pistool naast de stapel papier op het bureau, voordat hij ging zitten om de eerste vellen te lezen.
In één oogopslag zag hij dat het een manuscript moest zijn. En zodra zijn blik over de eerste regels gleed, bekroop Viktor een gevoel van déjà vu zoals hij nog nooit had meegemaakt.
B: Hoe voelde u zich onmiddellijk na de tragedie?
L: Ik was dood. Ik ademde nog wel, ik dronk en ik at, heel onregelmatig. En soms sliep ik zelfs één of twee uur per dag. Maar eigenlijk leefde ik niet meer. Ik stierf op de dag dat Josephine verdween.
Hij moest de zinnen twee keer lezen en wist zelfs toen nog niet helemaal zeker of het wel waar was wat hij las. Dit was niet een van Anna’s verhalen. Dit was zijn eigen interview. Zijn eerste antwoord op de vragen van het tijdschrift, de Bunte.
Eerst vroeg Viktor zich af hoe Anna aan zijn aantekeningen was gekomen. Maar toen herinnerde hij zich dat bijna de hele harde schijf van zijn computer was gewist. Ze moest op een onbewaakt moment – misschien gisteren, toen hij sliep – al zijn gegevens hebben gestolen.
Maar waarom had ze de moeite genomen om alles over te schrijven? Waarom had ze zijn antwoorden niet gewoon geprint? Waarom al deze bladzijden, met een balpen geschreven? En hoe kwam ze aan zo’n merkwaardig handschrift, dat er heel mannelijk uitzag en helemaal niet bij die kleine, elegante vrouw paste? Zou het toch Halberstaedt zijn? Nee, de burgemeester was nooit bij hem thuis geweest en had zijn werk niet kunnen stelen.
Haastig bladerde Viktor de bladzijden door en stelde vast dat Anna inderdaad alles met de hand had overgeschreven. Elke vraag, elk antwoord, woord voor woord, zin voor zin. Alles wat hij op de computer had getypt.
Hij keek opzij naar de ingeschakelde laptop. Hetzelfde merk en type waar hij ook op werkte. Viktor legde zijn hand op de muis om de screensaver te laten verdwijnen. Hij wilde – nee, hij móést – zien waaraan Anna het laatst had gewerkt.
Met een klik opende een Worddocument. Viktor zag onmiddellijk wat het was: de oorspronkelijke vragen van de Bunte. Precies dezelfde e-mail die het hoofd van de redactie hem had gestuurd.
Viktors blik ging weer van de computer naar de stapel papier. Het was natuurlijk theoretisch mogelijk dat Anna zijn gegevens had bemachtigd en al in Berlijn zijn documenten had gestolen. Maar ze was pas gisteravond naar hem toe gekomen – in erbarmelijke toestand. Ze had dus maar heel weinig tijd gehad om met de hand al zijn antwoorden over te schrijven.