‘Waarom?’
‘Omdat ze tijdens onze laatste sessies steeds weer over u begon, dr. Larenz. Ze had nog een oude rekening te vereffenen, zei ze. En ze beweerde zelfs dat ze plannen had om u te vergiftigen.’
Viktor slikte even, wat gelukkig beter ging dan de afgelopen dagen.
‘Mij te vergiftigen? Maar waarom? Ik ken die vrouw niet eens.’
‘O, maar ze kent u des te beter.’
Viktor moest aan Isabell denken, die een paar minuten geleden bijna hetzelfde tegen hem had gezegd.
‘Mevrouw Spiegel had het voortdurend over u. God, ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Volgens mij is ze levensgevaarlijk. Ik weet het wel zeker. Ze heeft me de vreselijkste dingen verteld – wat ze andere mensen allemaal heeft aangedaan. Vooral dat arme kleine meisje.’
‘Charlotte?’
‘Ja, zo heette ze, geloof ik. Ik maak mezelf ernstige verwijten, dr. Larenz, neemt u dat van me aan. Ik had beter naar mijn intuïtie kunnen luisteren en de zaak overdragen. Ze had in een gesloten inrichting opgenomen moeten worden.’
‘Waarom hebt u daar niet voor gezorgd?’
‘Omdat…’ Weer haperde de professor. ‘Maar dat weet u toch?’
‘Wat weet ik?’
‘Ik kon Anna’s therapie niet zomaar afbreken.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik het uw vrouw had beloofd. Ik had haar mijn woord gegeven.’
‘Mijn vrouw?’ Viktor zag de kamer om zich heen draaien en moest zich vastgrijpen aan de koelkastdeur.
‘Ja, Isabell. Zij had me gevraagd om Anna verder te behandelen. Wat kon ik anders? Ze was immers haar beste vriendin.’
42
ISABELL. ANNA. JOSY. LANGZAAM BEGON ALLES OP ZIJN PLAATS te vallen. Waarom Isabell zo rustig was gebleven toen Josy verdween. Waarom ze emotioneel veel stabieler had geleken dan hij. Ze was zonder probleem doorgegaan met werken, terwijl hij zijn praktijk had moeten verkopen. Vroeger had hij haar altijd bewonderd om haar kracht, maar misschien zou je dat ook als kilte kunnen zien.
Viktors gedachten schoten alle kanten uit. Als hij er nu op terugkeek, had Isabell nooit echt om het verlies van hun enige kind getreurd. Niet zoals hij. En had ze Sindbad werkelijk gevonden of was ze naar een asiel gereden om een vervanging voor Josy te halen? Kénde hij zijn eigen vrouw eigenlijk wel? In elk geval was ze nu, op de moeilijkste momenten van zijn leven, niet voor hem bereikbaar geweest.
Zij had Anna naar Van Druisen gestuurd.
En dan was er nog die kwestie met het geld.
Viktor zette zijn computer in de woonkamer aan om op internet de homepage van zijn bank op te roepen. Zou het echt zo zijn? Had Isabell hun gemeenschappelijke rekening leeggehaald? Spande ze samen met Anna om hem tot waanzin te drijven?
Hij wilde de Microsoft Internet Explorer openen toen zijn blik op de onderste taakbalk van de laptop viel. Verbaasd scrolde hij met de muis omlaag, maar de uitkomst bleef hetzelfde.
Alle icoontjes waren verdwenen.
Hij opende Windows Verkenner via het startmenu, maar ook dat leverde niets op. Zijn computer was leeg. Op de hele harde schijf was geen enkel bestand meer te vinden.
Iemand had de moeite genomen al zijn aantekeningen, documenten en patiëntendossiers te wissen. Ook het begin van het interview was verdwenen. Hij keek in de Prullenbak, waar normaal gesproken alle gewiste bestanden terechtkwamen, maar ook die was leeg.
Viktor stond zo schielijk op dat de leren bureaustoel achteroverkiepte en met een klap tegen de grond sloeg, naast de boekenkast. Het was zover. De tijd van telefoneren was definitief voorbij. En ook zijn bankrekening kon wachten.
Viktor pakte het pistool dat hij van Halberstaedt had gekregen, zette het op scherp en stak het in de binnenzak van zijn waterdichte Goretex-jas. Die kwam hem nu goed van pas.
Nu!
Te voet wierp hij zich in de storm, op weg naar het dorp, om eindelijk antwoorden te vinden.
En Anna Spiegel.
43
ER ZIJN MENSEN DIE LAST HEBBEN VAN KOUDE VOETEN, ZO ERG dat ze er niet van kunnen slapen en urenlang liggen te woelen, omdat ze zelfs onder een dekbed niet warm willen worden. Anderen krijgen ’s winters vooral een koude neus.
Bij Viktor waren zijn oren het gevoeligst. Als de temperatuur daalde, deden ze pijn zodra hij de kou in stapte. Maar nog erger was het als hij van buiten weer in de warmte kwam en zijn oren ‘ontdooiden’. Dan veranderde de pijn in zijn oren in een stekende hoofdpijn, die zich vanuit zijn nek door zijn achterhoofd verspreidde en zich zelfs niet met aspirine of ibuprofen liet onderdrukken. Die les had Viktor al in zijn vroegste jeugd geleerd en dus trok hij op weg naar het dorp de capuchon diep over zijn gezicht, niet zozeer tegen de regen als wel om zijn oren te beschermen.
De capuchon en het lawaai van de meedogenloze storm, die wolken van zand en bladeren over het eiland blies, maakten Viktor doof voor het metaalachtige muziekje uit zijn jaszak. En als hij niet op de inmiddels hopeloos overstroomde zandweg heel even bij het oude tolhuis had gescholen, zou hij het geluid nooit hebben gehoord. Vooral omdat Viktor om voor de hand liggende redenen geen enkele aanleiding had om op zijn mobieltje te letten. Hij had namelijk geen bereik op Parkum. Maar tot zijn stomme verbazing hoorde hij toch de beltoon toen hij zijn capuchon naar achteren trok.