‘Stoor?’
Viktor was eindelijk bekomen van de schrik en haalde diep adem om de onbekende vrouw eens goed de waarheid te zeggen.
‘U stoort me niet, nee. U hebt me de stuipen op het lijf gejaagd!’
‘Dat spijt me –’
‘En u staat te liegen,’ viel Viktor haar in de rede en hij liep haar voorbij naar de woonkamer. ‘Ik heb de achterdeur nog niet van het slot gehad sinds ik hier ben.’ Hij had de deur ook niet gecontroleerd, maar dat hoefde hij er niet bij te zeggen, vond Viktor. Hij bleef voor het bureau staan en nam zijn ongenode gaste onderzoekend op. Ze kwam hem op de een of andere manier bekend voor, hoewel hij zeker wist dat hij haar nog nooit eerder had gezien. Ze was ongeveer een meter vijfenzestig, broodmager, en ze had schouderlang blond haar, in een staart gebonden. Ondanks haar tengere postuur maakte ze bepaald geen jongensachtige indruk, want haar kleren verrieden haar ronde heupen en fraai gevormde borsten. Met haar smetteloos blanke huid en haar hagelwitte tanden leek ze wel een fotomodel, hoewel ze daar niet lang genoeg voor was. Anders zou Viktor nog hebben gedacht dat ze op het eiland was verdwaald en hem de weg naar het strand wilde vragen, waar ze een rol had in de opnamen van een tv-commercial.
‘Ik lieg niet, dr. Larenz. Ik heb in mijn hele leven nog nooit gelogen en ik was niet van plan daar in uw huis mee te beginnen.’
Viktor streek met een hand door zijn haar en probeerde zijn gedachten op een rij te krijgen. Het was een absurde situatie. Had er werkelijk een vrouw bij hem ingebroken die hem eerst hartkloppingen van angst had bezorgd en nu met hem in discussie ging?
‘Luister eens even, wie u ook bent. Ik verzoek u dringend onmiddellijk mijn huis te verlaten! En ik bedoel…’ Viktor keek de onbekende bezoekster nog eens aan. ‘Wie bent u eigenlijk?’
Het viel hem op dat haar leeftijd moeilijk te schatten was. Ze kwam heel jeugdig over. Met haar gladde, fijngevormde gezicht leek ze een jaar of vijfentwintig, maar haar kleren suggereerden een wat rijpere vrouw.
Ze droeg een zwarte kasjmieren jas tot op de knie, met daaronder een roze Chanel-pakje. Haar zwarte glacéhandschoenen, designerhandtas en vooral haar parfum pasten meer bij een vrouw van Isabells leeftijd. Ook haar zorgvuldige taalgebruik deed vermoeden dat ze de dertig al gepasseerd moest zijn.
En blijkbaar was ze doof, dacht Viktor, want zijn woorden leken volledig langs haar af te glijden. Ze bleef zwijgend in de deuropening staan, waar ze hem strak aankeek.
‘Goed. Mij best. Wat doet het ertoe? U hebt me de schrik op het lijf gejaagd en ik vraag u nu om via de voordeur weer te vertrekken en me niet meer lastig te vallen. Ik ben hier aan het werk en ik wil niet gestoord worden.’
Viktor deinsde terug toen de vrouw opeens twee snelle stappen naar hem toe deed.
‘Wilt u dan niet weten waarom ik hier ben, dr. Larenz? Stuurt u me weg zonder te vragen wat ik hier kom doen?’
‘Ja.’
‘Interesseert het u niet wat een vrouw als ik ertoe brengt u op dit godverlaten eiland op te zoeken?’
‘Nee.’
Of toch wel? Opeens hoorde Viktor een zachte, lang vergeten stem in zijn achterhoofd: nieuwsgierigheid.
‘Het kan u niet schelen hoe ik weet dat u hier bent?’
‘Nee.’
‘Dat lijkt me vreemd, dr. Larenz. Geloof me, het zal u zeker interesseren wat ik te zeggen heb.’
‘Waarom zou ik iemand geloven die net bij me ingebroken heeft?’
‘Ik vraag u alleen om te luisteren. Mijn situatie is –’
‘Uw situatie zal me een zorg zijn,’ viel Larenz haar bot in de rede. ‘Als u weet wat mij is overkomen weet u ook dat het bijzonder brutaal van u is om mij hier te komen storen.’
‘Ik heb geen idee wat u is overkomen, dr. Larenz.’
‘Wát?’ Viktor wist niet wat hem het meest verbaasde: dat hij hier met een wildvreemde vrouw in discussie was of dat haar woorden hem zo oprecht in de oren klonken. ‘Dan hebt u de afgelopen vier jaar zeker geen kranten gelezen?’
‘Nee,’ antwoordde ze kort en simpel.
Viktors verbazing – maar ook zijn nieuwsgierigheid naar deze merkwaardige, knappe vrouw – nam met de seconde toe. ‘Nou ja, wie u ook bent, ik behandel geen patiënten meer. Twee jaar geleden heb ik mijn praktijk verkocht…’
‘…aan professor Van Druisen. Ja, dat weet ik. Ik heb al met hem gesproken en hij heeft me naar u toe gestuurd.’
‘Naar mij toe gestuurd?’ herhaalde Viktor perplex. Hier wilde hij toch meer van weten.
‘Nou, “gestuurd” is niet het juiste woord. Professor Van Druisen zei alleen dat het misschien beter zou zijn als u zich persoonlijk met mijn geval zou bezighouden. En dat zou ik zelf ook graag willen, eerlijk gezegd.’