De logeerkamer lag op de bovenverdieping, tegenover Viktors slaapkamer aan de andere kant van de gang. Gelukkig had hij voor zijn aankomst het hele huis in orde laten maken, zodat ook in deze kamer het bed was opgemaakt.
Toen hij Anna op het witte linnen laken had gelegd trok hij haar de vuile kasjmieren blazer uit en maakte de zijden sjaal om haar hals los om haar polsslag te kunnen vaststellen.
Alles in orde.
In een opwelling trok hij haar oogleden omhoog, een voor een, en testte met een kleine zaklantaarn haar pupillen. Geen twijfel mogelijk: het ging niet goed met Anna. Beide pupillen reageerden pas met grote vertraging, hoewel dat op zichzelf niet gevaarlijk was en een gevolg kon zijn van bepaalde medicijnen. Het bewees in elk geval dat Anna niet simuleerde. Ze was ziek, of tenminste ernstig uitgeput. Net als hij. Maar waardoor?
Hij dacht er niet lang over na, maar besloot haar de natte kleren uit te trekken. Hoewel hij arts was en die handelingen medisch noodzakelijk waren, voelde hij zich toch onbetamelijk toen hij haar broek uittrok, haar blouse losknoopte en haar ten slotte van haar elegante zijden ondergoed ontdeed. Haar lichaam was smetteloos. Haastig wikkelde hij haar in een dikke badjas van sneeuwwitte badstof, die hij uit de aangrenzende badkamer haalde. Daarna dekte hij haar toe met een licht donzen dekbed. Blijkbaar was ze zo moe dat ze al in slaap was gevallen voordat hij het dekbed over haar heen had gelegd.
Viktor keek nog een tijdje naar haar, zag dat ze zwaar maar regelmatig ademhaalde en stelde vast dat ze waarschijnlijk een collaps had gehad en verder geen gevaar liep.
Toch beviel de situatie hem niet. Verre van dat.
Hij was zelf ook ziek en doodmoe. En nu had hij een schizofrene patiënte in zijn logeerkamer van wie hij zich afvroeg of ze hem wilde vermoorden. En die hij, zodra ze weer aanspreekbaar was, een paar dringende vragen wilde stellen over Josy, Sindbad en zijn rekeningafschriften.
Als hij niet zo slap op zijn benen had gestaan door het slaapmiddel en de antibiotica, zou hij het risico niet hebben genomen en Anna eigenhandig naar het dorp hebben teruggebracht.
Viktor dacht even na, nam toen een besluit en liep de trap af naar de telefoon om hulp in te roepen.
Op het moment dat hij de hoorn opnam werd het hele strand verlicht door een felle bliksemschicht. Viktor legde haastig de hoorn weer neer, telde langzaam vanaf één en was pas bij vier toen een dreunende donderslag het hele huis deed schudden, en hem erbij. Het onweer was geen twee kilometer meer bij hem vandaan. Haastig controleerde hij alle kamers en trok de stekkers van de elektrische apparaten uit de stopcontacten om te voorkomen dat ze door de zware energieontladingen zouden worden beschadigd. Toen hij bij Anna de kleine televisie loskoppelde, zag hij hoe ze zich van haar ene op haar andere zij draaide en met een zucht weer insliep. Zo te zien ging ze met de minuut vooruit. Over een of twee uur zou ze er wel bovenop zijn.
Verdomme. Waarschijnlijk werd ze net wakker tegen de tijd dat hijzelf in slaap gevallen was.
Dat moest hij tot elke prijs voorkomen. Hij mocht niet in zijn eigen huis hulpeloos aan haar uitgeleverd zijn. Dus liep hij weer de trap af naar de telefoon. Halverwege moest hij even op een tree gaan zitten om niet te vallen.
Bij de telefoon aangekomen was Viktor zo uitgeput dat het een paar seconden duurde voordat hij merkte dat er geen kiestoon was. De lijn was dood. Hij rammelde een paar keer met de haak van het ouderwetse toestel, maar kreeg geen contact.
‘Klotestorm. Klote-eiland.’
Door het noodweer moesten de verbindingen zijn uitgevallen.
Viktor ging op de bank zitten en dacht wanhopig na. In zijn logeerbed lag een gevaarlijke patiënte en zelf had hij niet de kracht om naar het dorp te lopen. De telefoon werkte niet meer en zijn bedwelmende medicijnen begonnen effect te krijgen.
Wat nu?
Op het moment dat hij het antwoord wist, viel hij in slaap.
36
DEZE KEER GING HET ANDERS. DE NACHTMERRIE VERLIEP NIET zoals hij gewend was. Het belangrijkste verschil was dat hij niet samen met Josy op de kolkende zee af stormde. Aanvankelijk herkende Viktor zijn passagiere niet eens. In zijn droom pijnigde hij zijn hersens wie deze vrouw kon zijn die naast hem in de auto zat en met haar vingers op het dashboard trommelde. Totdat het eindelijk tot hem doordrong en hij hardop haar naam wilde roepen.
Anna.
Maar hij kon geen woord uitbrengen, omdat iemand een hand over zijn mond had gelegd en hem het spreken onmogelijk maakte.
Wat…?
Dodelijk geschrokken merkte Viktor dat de benauwende nachtmerrie in een nog beangstigender werkelijkheid was overgegaan. Hij lag op de bank, maar hij sliep niet meer, en de hand over zijn mond was echt.
Ik krijg geen lucht meer, dacht Viktor en hij probeerde met zijn armen de aanvaller van zich af te duwen. Maar het slaapmiddel en zijn ziekte waren stille medeplichtigen aan de overval. Alsof hij door een onzichtbaar gewicht tegen de bank werd gedrukt slaagde Viktor er nauwelijks in zijn handen te bewegen.