‘Ja. De mogelijkheid dat zij er misschien iets mee te maken had was zo afschrikwekkend dat ik die gedachte meteen weer uit mijn hoofd zette.’
‘Maar zij was de enige gevolmachtigde voor die bankrekening?’
‘Ja. Ze had toegang tot al mijn rekeningen. Als de bank geen fout had gemaakt, moest zij dus dat hele bedrag hebben opgenomen. Dat dacht ik, tenminste.’
Roths pieper ging weer, maar deze keer drukte hij het signaal weg zonder erop te reageren.
‘Moet u zich niet melden?’
‘Het is niet belangrijk.’
‘Uw vrouw?’ grapte Larenz, maar daar ging Roth niet op in.
‘Laten we het liever over úw vrouw hebben, dr. Larenz. Waarom hebt u Kai geen opdracht gegeven om Isabell wat nader onder de loep te nemen?’
‘Herinnert u zich nog die dagboeken van Hitler?’ was Larenz’ wedervraag. ‘Die vervalsingen waar de Stern toen intrapte?’
‘Natuurlijk.’
‘Ik heb ooit, lang geleden, gesproken met een journalist die bij dat tijdschrift werkte en rechtstreeks bij het schandaal betrokken was.’
‘Ik luister.’
‘Ik ontmoette die man achter de schermen bij een talkshow waar ik als gast was uitgenodigd. Hij wilde eerst niets over de zaak zeggen, maar na de opname van het programma dronken we een paar biertjes, die zijn tong wat losser maakten. En toen deed hij een bekentenis die ik nooit zal vergeten.’
‘Wat dan?’
‘Hij zei: “We hadden met die dagboeken zo ver onze nek uitgestoken dat ze wel echt móésten zijn. Volgens het principe: wat niet waar mag zijn, is dus niet waar. Daarom zochten we niet naar aanwijzingen voor de schuld van de vervalser, maar alleen naar feiten die konden bewijzen dat de boeken echt waren.”’
‘Wat wilt u daarmee zeggen?’
‘Ik had dezelfde houding tegenover Isabell als die redactie tegenover de dagboeken van Hitler. Wat niet waar mocht zijn, was dus niet waar.’
‘En daarom stelde u geen onderzoek in?’
‘Jawel, maar niet onmiddellijk. Ik had belangrijker zaken aan mijn hoofd.’
Viktor nam nog een haal van de sigaret die dr. Roth hem voorhield.
‘Ik moest proberen om heelhuids van dat eiland af te komen.’
35
‘HELP ME, ALSJEBLIEFT!’
Drie woorden maar. En het eerste wat Viktor door het hoofd ging was de triviale vaststelling dat Anna hem voor het eerst had getutoyeerd.
De horizon was angstig dicht naar het huis opgeschoven. Een dicht, grijs wolkendek hing laag boven het eiland, ogenschijnlijk binnen handbereik, en leek als een betonnen wand onstuitbaar naar Viktors weekendhuis op te rukken. De storm had nu zijn hoogtepunt bereikt. Toen Viktor uit zijn ziekbed kroop om te zien wie er zo hard op de deur bonsde, meldden de weerberichten al een windkracht 10 tot 11. Maar Viktor lette nauwelijks op het natuurgeweld. Hij had net een sterke slaaptablet genomen om een paar uur aan zijn ziekte en zijn zorgen te kunnen ontsnappen. En al zijn zintuigen die nog niet door het barbituraat waren beneveld werden onmiddellijk door andere zaken in beslag genomen zodra hij de deur opendeed. Tegen alle verwachting in was Anna toch teruggekomen. Viktor had het niet voor mogelijk gehouden dat iemands toestand in zo’n korte tijd zo dramatisch achteruit kon gaan. Het was nog maar anderhalf uur geleden dat ze woedend het huis uit was gestampt. Maar nu was alle kleur uit haar gezicht geweken. Haar haar hing in slappe slierten langs haar gezicht en haar pupillen hadden zich schrikbarend vergroot. Die deerniswekkende toestand werd nog onderstreept door haar kleren, die kletsnat en bemodderd tegen haar lijf plakten.
‘Help me, alsjeblieft!’
Die drie woorden waren ook Anna’s laatste van die dag. Voor Viktors ogen zakte ze in elkaar, terwijl ze zich tijdens haar val nog vastklampte aan zijn blauwkatoenen pullover. Eerst dacht hij dat ze een epileptische aanval had. Niet zelden was epilepsie de oorzaak van een schizofrene attaque. Maar ze vertoonde geen spastische bevingen of hectische bewegingen en Viktor herkende geen andere karakteristieke symptomen, zoals schuim op de mond of een spontane blaasontsluiting. Nuchter analyseerde Viktor de verschijnselen. Anna was niet volledig bewusteloos, maar wel ernstig bevangen en niet meer aanspreekbaar, alsof ze zwaar gedrogeerd was.
Viktor besloot haastig haar naar binnen te dragen. Toen hij haar van de houten vloer van de veranda tilde, verbaasde het hem hoe zwaar ze was. Dat gewicht leek niet te passen bij haar tengere postuur.
Ik moet wel in heel slechte conditie zijn, dacht hij toen hij Anna hijgend de trap op droeg naar de logeerkamer.
Met elke tree die hij beklom nam het gedreun in zijn hoofd nog toe. Bovendien had hij het gevoel dat zijn lichaam als een spons de kunstmatig opgewekte vermoeidheid opzoog en met de seconde zwaarder werd.