Ze streek met haar vingers het papier glad, alsof het een duur verpakt cadeau was.
Viktor aarzelde. Zijn verstand zei hem dat hij Anna niet binnen moest laten.
Die vrouw is gevaarlijk.
Alles wees erop dat ze niet degene was voor wie ze zich uitgaf. In elk geval had ze de naam van een vermoorde studente aangenomen. Aan de andere kant had hij nu de sleutel tot Josy’s lot in handen. Hij kon haar binnenlaten om haar eindelijk alle vragen te stellen die door zijn hoofd spookten.
Hoe ze werkelijk heette. En wat voor rekening ze met hem te vereffenen had.
Zonder het gevaar te lopen dat hij het einde van Charlottes verhaal niet meer te horen zou krijgen.
‘Wacht!’
Viktor nam een besluit en opende de deur. ‘Kom in elk geval even binnen om warm te worden.’
‘Dank u.’ Anna schudde de regen uit haar blonde haar en stapte aarzelend het warme huis binnen.
Hij liet haar voorgaan naar de woonkamer en bleef bij de gangkast staan. Daar opende hij de la met het pakje dat hij van Halberstaedt had gekregen, streek met zijn vingers over het gekreukte papier en maakte het dikke, lichtbruine touw om de doos los.
‘Hebt u misschien een kop thee voor me?’
Viktor kromp ineen en liet meteen het pakje weer los toen hij Anna in de deuropening zag staan. Ze had haar jas al uitgetrokken en droeg een zwarte broekrok onder een doorschijnende grijsblauwe blouse, die scheef zat dichtgeknoopt.
‘Natuurlijk.’ Hij haalde een zakdoek uit de la en schoof hem weer dicht. Als ze het pakje had gezien, liet ze dat niet merken.
Viktor stuurde haar weer naar de woonkamer en kwam een paar minuten later terug met een halfvolle theepot. Hij was zo uit geput dat het hem te veel moeite kostte om met een volle pot door de gang naar de voorkamer te lopen.
‘Dank u.’
Anna lette niet op hem en scheen niet te zien hoe hij zich met de zakdoek het zweet van zijn voorhoofd wiste voordat hij zich langzaam naar zijn bureau sleepte.
‘Ik ga maar weer,’ zei ze toen hij nog maar nauwelijks was gaan zitten.
‘Maar u hebt nog geen thee gedronken.’
Hij pakte het eerste vel van het pak papier, om de titel te lezen: De overtocht.
Het viel hem meteen op dat het een uitdraai van een laserprinter was. Blijkbaar had ze een laptop bij zich en had ze van Trudi, de pensionhoudster, de printer op het kantoortje van de Ankerhof mogen gebruiken.
‘Echt, ik moet nu weg. Alstublieft.’
‘Oké, dan lees ik het later wel. Nerveus stak Viktor het vel weer terug. ‘Maar voordat u vertrekt wil ik nog even met u praten over gisteren…’
Hij zweeg toen hij Anna aankeek.
Ze staarde zenuwachtig naar het plafond en had haar handen tot vuisten gebald. Ja, ze leek een totaal andere vrouw. Er scheen iets in haar binnenste te woeden wat zich een uitweg zocht. Maar Viktor wilde haar vragen naar de afgelopen nacht. Of ze hier in huis was geweest. En waarom ze over haar naam gelogen had. Maar nu aarzelde hij om haar in deze toestand nog meer van streek te maken. Hoe dringend zijn vragen ook waren, Anna was nog altijd zijn patiënte. Hij mocht geen schizofrene aanval bij haar veroorzaken. En de arts in hem beval hem om eindelijk onder ogen te zien waarvoor ze eigenlijk bij hem was gekomen: haar schizofrenie.
‘Hoe lang gaat het nog duren?’ vroeg hij zacht.
‘Tot aan mijn aanval?’
‘Ja.’
‘Een dag? Twaalf uur? Ik weet het niet. De eerste symptomen zijn er al,’ antwoordde ze met zwakke stem.
‘De kleuren?’
‘Ja. Alles is opeens veel bonter op dit eiland. De bomen lijken groen gelakt, de zee is diepglanzend. Ondanks de regen zijn de kleuren zo stralend en helder dat ik mijn ogen niet meer dicht wil doen. En niet alleen de kleuren, maar ook de geuren. Ik ruik de zilte geur van het schuim nu veel scherper. Over het hele eiland ligt een heerlijk parfum, en ik ben de enige die het kan ruiken.’
Viktor had het wel vermoed, maar hij was er niet gelukkig mee. Misschien was Anna gevaarlijk, maar ze was ook ziek, dat was wel duidelijk. Straks zat hij met een schizofrene patiënte die elk moment een hallucinerende aanval kon krijgen. Moederziel alleen op dit verlaten eiland.
‘Hoort u al stemmen?’
Anna schudde van nee. ‘Nog niet. Maar dat is een kwestie van tijd. Ik ben een geval uit het boekje. Eerst komen de kleuren, dan de stemmen en ten slotte de visioenen. In elk geval hoef ik me bij de volgende aanval geen zorgen te maken dat Charlotte me weer komt kwellen.’
‘Waarom niet?’
‘Omdat Charlotte nooit meer terugkomt. Ze zal nooit meer terugkomen.’
‘Hoe weet u dat zo zeker?’
‘Leest u maar wat ik heb geschreven. Dan…’
Viktor wist niet wat ze nog verder wilde zeggen, omdat de telefoon ging en Anna midden in haar zin zweeg.
‘Wat is er dan met Charlotte?’ vroeg hij onverstoorbaar.