‘Nee, maar…’
‘Niks maar. Dit is het eerste spoor in jaren. Dat laat ik me niet uit mijn hoofd praten.’
‘Dat probeer ik ook niet. Toch is er een “maar”, dat moet ik je vertellen.’
‘En dat is?’
‘Anna Spiegel.’
‘Ja, en?’
‘Er is iets vreemds met haar.’
‘Je meent het.’
‘Je begrijpt me niet. Ik heb mijn huiswerk gedaan. We hebben uitvoerig onderzoek naar haar gedaan.’
‘En?’
‘Niets.’
‘Hoe bedoel je dat?’
‘Er is niets te vinden over die vrouw. Helemaal niets.’
‘Is dat geen goed teken?’
‘Nee, dat is zeker geen goed teken, want het wil zeggen dat ze dus niet bestaat.’
‘Hoezo?’
‘Precies wat ik zeg. Er bestaat geen schrijfster met die naam – laat staan een succesvolle schrijfster. Ook in Japan is ze niet bekend. Ze heeft nooit in Berlijn gewoond en geen vader gehad die vroeger radiopresentator was bij AFN. Ze is niet opgegroeid in Steglitz.’
‘Verdomme. Heb je ook navraag gedaan bij de kliniek?’
‘Die houden de boot nog af en ik heb niet genoeg tijd gehad om iemand bij die dure kliniek te vinden die voor een paar centen zijn zwijgplicht wil opgeven. Maar ik zit er achterheen. Ik wil nu eerst jouw opvolger, Van Druisen, bellen.’
‘Nee.’
‘Hoezo nee?’
‘Laat míj dat nou maar doen. Ik ben arts. In dit speciale geval kan ik bij Van Druisen en de kliniek sneller aan informatie komen dan jouw team. Maar ga door met je onderzoek en neem nog een kijkje in Josy’s kamer. Je weet dat wij daar nooit meer zijn geweest sinds haar verdwijning. Misschien kun jij aanwijzingen vinden.’
Gif? Pillen?
Viktor hoefde niet uit te spreken waarnaar Kai moest zoeken.
‘Oké.’
‘En probeer uit te vinden of ze zich in het Hyatt-hotel in Hamburg een blonde vrouw met een ziek kind kunnen herinneren die daar vier jaar geleden in de winter een paar dagen hebben gelogeerd.’
‘Waarom?’
‘Doe het nou maar.’
‘Vier jaar geleden? Het zou me verbazen als ik nog iemand kan vinden die er toen al werkte.’
‘Doe het.’
‘Goed. Maar doe me dan wel een plezier.’
‘Wat?’
‘Wees heel voorzichtig. Maak geen afspraken meer met haar. Laat die Anna Spiegel niet meer binnen totdat we weten wie ze werkelijk is. Ze kan gevaarlijk zijn.’
‘Ik zal erover denken.’
‘Hé, ik meen het serieus. Dat is de afspraak. Ik zal doen wat je vraagt, maar jij hebt geen persoonlijk contact meer met haar.’
‘Ja ja. Ik zal het proberen.’
Toen Viktor ophing hoorde hij Kais stem nog in zijn achterhoofd: Wees heel voorzichtig. Die vrouw kan gevaarlijk zijn.
Binnen vierentwintig uur had hij die woorden nu al van twee verschillende mensen gehoord. En langzaam begon hij het te geloven.
28
‘PARKKLINIEK DAHLEM, MET KARIN VOGT. WAT KAN IK VOOR U doen?’
‘Hallo, u spreek met Viktor Larenz, dokter Viktor Larenz. Ik ben op dit moment de behandelend arts van een voormalige patiënte van u en ik wilde graag de collega spreken bij wie zij voor mij in therapie was.’
‘En wat is de naam van die collega?’ zong Karin vrolijk terug.
‘Dat is een klein probleem, want dat weet ik niet. Ik kan u alleen de naam van mijn patiënte noemen.’
‘Dan moet ik u teleurstellen, dokter. Patiëntengegevens zijn strikt vertrouwelijk, zoals u weet, en artsen hebben hun beroepsgeheim. Dat strekt zich ook uit tot de naam van de behandelende arts. Maar als ze uw patiënte is, waarom vraagt u het haar dan niet zelf?’
Omdat ik niet weet waar ze uithangt, dacht Viktor. Omdat ze niets van mijn naspeuringen mag weten. En omdat ze misschien mijn dode dochter heeft ontvoerd.
Hij besloot tot een onverdacht antwoord: ‘Omdat ze vanwege haar ziekte niet aanspreekbaar is.’
‘Dan kunt u het toch nazien in de doorverwijzing, dr. Larenz?’ Haar toon was niet meer zo vrolijk en behulpzaam.
‘Er is geen doorverwijzing. Ze is op eigen gelegenheid naar me toe gekomen. Hoor eens, natuurlijk heb ik er alle begrip voor dat u de privacy van uw patiënten wilt waarborgen. En ik wil u ook niet van uw werk houden. Zou u me daarom een plezier willen doen? Kunt u nagaan of de naam die ik u noem in uw computer staat? Als dat zo is, kunt u me doorverbinden met de afdeling waar ze gelegen heeft. Zo helpt u mij en mijn patiënte zonder uw beroepsgeheim te schenden.’
Viktor zag in gedachten hoe de receptioniste van de privékliniek aan de andere kant van de lijn aarzelend haar fraai gekapte hoofd schudde.
‘Alstublieft.’ Hij vroeg het met een lachje, en blijkbaar had zijn vriendelijke toon het gewenste resultaat. Viktor hoorde dat ze iets typte op haar toetsenbord.