De kwaliteit van de telefoonverbinding werd wat beter toen Kai antwoord gaf. Waarschijnlijk was hij uit de gang van het ziekenhuis weer het laboratorium binnengestapt.
‘Goed dan. Omdat jij het bent. Ik zal de beelden bekijken en naar Anna zoeken. Maar verwacht er niet te veel van. Die verhalen van haar klinken wel interessant, maar toch klopt er van alles niet. Zoals het feit dat die inbraak in je weekendhuis pas van vorige week dateert.’
‘Oké, ik weet wat jij denkt. Maar als het niets met Josy te maken heeft, vertel me dan eens wat daar is gebeurd. De hele badkamer zat onder het bloed, zei je. Wil je soms beweren dat het niet Josy was die in mijn weekendhuis is afgeslacht, maar een heel ander meisje?’
‘Om te beginnen staat nog niet vast dat het bloed van een jong meisje afkomstig is. En in de tweede plaats: nee.’
‘Wat nee?’
‘Er is helemaal niemand in jouw badkamer afgeslacht, Viktor, omdat het geen bloed uit een wond was.’
‘Hoe kan de hele badkamer onder het bloed zitten als er niemand gewond was?’ schreeuwde Viktor in de telefoon. Hij was zo moe en zo over zijn toeren dat hij er niet meer aan dacht dat Anna vanuit de voorkamer het gesprek zou kunnen volgen.
‘Dat probeer ik je steeds al te zeggen. Er zijn slijmwandcellen in het bloed aangetroffen.’
‘Wat betekent dat nou weer?’ vroeg Viktor, maar op hetzelfde moment wist hij het antwoord al. ‘Je bedoelt dat iemand…’
‘Ja. Kalm nou maar. De laboratoriumtest was duidelijk genoeg. Het is menstruatiebloed.’
22
Het he den. Kamer 12 45, kliniek Wedding
BUITEN WAS HET DONKER GEWORDEN. IN DE GANGEN VAN DE KLI-niek was automatisch het licht aangegaan, en in het witgele schijnsel van de plafondlampen leek dr. Roth nog bleker dan anders. Voor het eerst viel het Viktor Larenz op dat het haar van de chef-arts ongewoon diepe inhammen vertoonde. Tot nu toe had hij die verborgen kunnen houden door zijn haar kort te houden en naar voren te kammen. Maar het afgelopen uur had dr. Roth tijdens Viktors verhaal steeds vaker met zijn vingers door zijn haar gestreken, waardoor er steeds meer van zijn kale schedel bloot kwam.
‘Bent u nerveus, dr. Roth?’
‘Nee. Alleen nieuwsgierig. Benieuwd hoe dit verhaal verdergaat.’
Viktor vroeg de arts om een glas water en dr. Roth reikte het hem aan, met een rietje, zodat hij kon drinken zonder zijn geboeide handen te gebruiken.
‘Maar ik heb ook nog een paar vragen,’ vervolgde dr. Roth terwijl Viktor dronk.
‘Zoals?’
‘Waarom hebt u Sindbad niet overal gezocht? Als mijn hond wegliep, zou ik thuis geen rustig moment meer hebben.’
‘Dat is ook zo. Ik was erg verbaasd over mijn eigen onverschilligheid. Maar ik denk dat ik al mijn kracht en emotie al had verbruikt bij de zoektocht naar mijn dochter. Ik voelde me als een oorlogsveteraan die zoveel granaten heeft horen inslaan dat hij bij het dreunen van het geschut niet eens meer wegduikt en rustig in zijn loopgraaf blijft zitten. Kunt u zich dat voorstellen?’
‘Ja. Maar u had toch minstens uw vrouw kunnen bellen over wat er op Parkum was gebeurd? Toen uw hond was weggelopen had u toch de telefoon moeten grijpen?’
‘Dat heb ik ook gedaan. Ik heb bijna elke dag geprobeerd haar te bereiken. Toegegeven, in het begin wist ik niet of ik haar wel over Anna moest vertellen. Ze was zelf tegen dat interview geweest, waar ik trouwens niet meer aan werkte. Als ze had gehoord dat ik in plaats daarvan weer therapie gaf, zou ze nog dezelfde dag uit New York zijn teruggevlogen. Maar ik wist niet tot haar hotelkamer door te dringen. Dus liet ik de ene na de andere boodschap bij de receptie achter. Dat was het enige wat ik kon doen.’
‘Maar ze belde niet terug?’
‘Ja. Eén keer.’
‘En?’
Viktor knikte in de richting van het tafeltje en dr. Roth hield hem weer het glas met water voor.
‘Hoeveel tijd…’ Viktor onderbrak zijn zin om aan het rietje te zuigen. ‘Hoeveel tijd hebben we eigenlijk nog?’
‘Twintig minuten, denk ik. Uw advocaten zijn al gearriveerd en overleggen op dit moment met professor Malzius.’
Advocaten. Viktor probeerde zich te herinneren wanneer hij voor het laatst juridische bijstand nodig had gehad. De komende weken zou hij niet genoeg hebben aan die slungelige verkeersjurist die in 1997 zijn rijbewijs voor hem had gered. Deze keer waren alleen de beste advocaten goed genoeg. Het ging nu niet om blikschade.
Het ging om zijn leven.
‘En zijn ze echt goed?’
‘Die advocaten? Ja. Voor zover ik weet zijn het de beste strafpleiters die er voor geld in Duitsland te krijgen zijn.’
‘En die willen nu van mij weten wat er met Anna is gebeurd?’
‘Onder andere. Dat zullen ze ook moeten weten om u te kunnen verdedigen. Per slot van rekening gaat het om moord.’