‘Nou, dat is een volhouder,’ zei Anna lachend en ze ging weer op de bank zitten. ‘Moet u niet opnemen?’
‘Ik? Ja. Ik zal…’ stamelde Viktor. Eindelijk herstelde hij zich. ‘Ik neem hem wel in de keuken. Wilt u me even excuseren?’
Anna lachte hem weer vrolijk toe en Viktor liep de kamer uit.
Toen hij in de keuken opnam, wist hij dat hij iets vergeten was. Iets belangrijks. Iets wat hem Anna’s vertrouwen zou kunnen kosten.
Dat muntje! Voor de haard.
Maar Viktor kreeg niet de tijd zich af te vragen wat Anna zou doen als ze haar oude D-mark zou vinden. Hoewel hij dacht dat de spanning niet hoger kon oplopen, werd hij door de eerste zin van de beller al uit de droom geholpen.
21
‘HET IS HET BLOED VAN EEN VROUW, VIKTOR. HONDERD PROCENT zeker.’
‘Een vrouw van hoe oud?’
‘Dat is niet zo makkelijk te zeggen,’ antwoordde Kai. Zijn stem klonk opvallend gedempt.
‘Waarom niet?’
‘Omdat ik speurder ben en geen biotechnicus.’
Viktor masseerde zijn nek, maar zijn hoofdpijn werd er niet minder door.
‘Waar ben je nu?’ vroeg hij de privédetective.
‘Ik sta in een gang van het Westend-ziekenhuis, bij het laboratorium van een goede vriend. Eigenlijk mag ik hier geen mobieltje gebruiken, omdat de elektronica dan van slag kan raken.’
‘Ja ja, dat weet ik. Vertel het dan maar snel.’
‘Goed. Mijn vriend hier is biochemicus en heeft in zijn middagpauze een bloedmonster voor me geanalyseerd uit de badkamer van jouw weekendhuis. Er was zoveel bloed dat het geen probleem was om een monster mee te nemen.’
‘Ja. En? Wat heeft hij ontdekt?’
‘Wat ik je al zei. Het staat vast dat het bloed afkomstig is van een vrouw, ouder dan negen en jonger dan vijftig. Waarschijnlijk veel jonger.’
‘Josy was twaalf toen ze verdween.’
‘Dat weet ik, maar het is zeker niet het bloed van je dochter, Viktor.’
‘Hoe weet je dat?’
‘Omdat het te vers was. De sporen zijn maar twee dagen oud, hooguit drie. En jouw dochter is al vier jaar geleden verdwenen.’
‘Daar hoef je me niet aan te herinneren,’ beet Viktor hem toe, terwijl hij de keukendeur op een kier opende. De deur van de huiskamer was dicht, maar hij kon niet uitsluiten dat Anna meeluisterde. Dus sprak hij nog zachter.
‘Goed. Het is dus niet het bloed van Josephine. Maar wat moet ik dan denken van Anna en haar verhalen? Ze komt met minutieuze beschrijvingen van mijn dochter, ons weekendhuis in Sacrow en zelfs de villa op Schwanenwerder. Alles klopt precies, Kai. Ze is daar geweest, bij mijn huis. Ze beschreef zelfs de verslaggevers die de dag van de ontvoering voor onze deur bivakkeerden.’
‘En je wilt weten hoe dat kan?’ vroeg Kai.
‘Ja.’
‘Dan zul je me toch eindelijk Anna’s achternaam moeten vertellen.’
Viktor wilde diep ademhalen, maar kreeg een hoestbui.
‘Ze heet…’ Hij moest even de hoorn weghalen voordat hij door kon gaan.
‘Neem me niet kwalijk, ik ben verkouden. Luister goed, ik heb drie feiten voor je. Ze heet Anna Spiegel, ze schrijft kinderboeken, blijkbaar met succes, vooral in Japan. Haar vader werkte bij AFN en is op jonge leeftijd aan trombose overleden, als gevolg van een medische fout. In haar jeugd woonde ze in Steglitz en de afgelopen vier jaar is ze opgenomen geweest in de Parkkliniek in Dahlem.’
De privédetective herhaalde langzaam die laatste woorden en maakte aantekeningen. ‘Goed. Ik zal het natrekken.’
‘Maar eerst moet je nog iets anders voor me doen.’
Een zucht aan de andere kant van de lijn. ‘Wat dan?’
‘Heb je nog steeds de sleutel van Schwanenwerder?’
‘Je bedoelt die digitale keycard waarmee je binnen kunt komen?’
‘Precies.’
‘Ja, die heb ik.’
‘Goed. Ga dan naar mijn werkkamer en maak de kluis open. De code is Josy’s geboortedatum, in omgekeerde volgorde. Haal alle cd-roms daar weg. Dat stapeltje kun je niet missen.’
‘Wat staat er dan op?’
‘De politie heeft ons ooit gevraagd om alle opnamen van de beveiligingscamera’s in de eerste maand na de ontvoering.’
‘Ja, dat herinner ik me nog. Ze hoopten dat de ontvoerder zich onder de toeschouwers zou hebben verborgen.’
‘Precies. Haal de opnamen van de eerste week eruit en bekijk die nog eens goed.’
‘Die zijn al door allerlei deskundigen geanalyseerd, maar zonder resultaat.’
‘Omdat er naar een man werd gezocht.’
‘En naar wie moet ik dan uitkijken?’
‘Naar Anna. Zoek naar een elegante, blonde vrouw, die ergens op straat, voor ons huis, tussen de journalisten staat te wachten. Je hebt nu haar persoonlijke gegevens. Ergens op internet zal wel een foto van haar staan.’