Schwanenwerder.
Viktor wist het nu zeker. Al die kloppende details in haar beschrijving konden geen toeval meer zijn.
‘Maar wat het meeste opviel was niet de ligging of de bouwstijl,’ ging ze verder. ‘Het vreemdste was dat er zoveel mensen rondliepen. We moesten de auto voor een bruggetje laten staan omdat de hele weg werd versperd door trucks.’
‘Trucks?’
‘Ja, bestelbussen, maar ook grotere wagens. En ze moesten allemaal…’
…naar het eiland…
‘…dezelfde kant op als wij. Ze blokkeerden de straat. Mensen liepen druk heen en weer. De meesten stonden te wachten op de stoep voor de grote oprit van het huis. Niemand lette op ons toen we dichterbij kwamen. Iedereen keek naar de zware voordeur van het kasteel. Sommige mensen hadden verrekijkers of zelfs camera’s. Overal hoorde je mobieltjes, er werden foto’s gemaakt en twee mannen waren al in een boom langs de straat geklommen om het huis beter te kunnen zien. Het toppunt was een helikopter, die dreunend over onze hoofden vloog.’
Viktor wist precies waar Anna geweest moest zijn en welke scène ze nu beschreef: het grote mediacircus voor zijn deur, de eerste dagen na Josy’s verdwijning, was een zware belasting geweest voor de hele familie.
‘Opeens ging er een schok door de menigte, omdat de deur openging en er iemand naar buiten kwam.’
‘Wie dan?’
‘Geen idee. Ik kon het niet zien, omdat het terrein zo groot was en ik minstens achthonderd meter bij de deur vandaan stond. Maar ik vroeg Charlotte waar we waren en ze zei: “We zijn bij mijn huis. Ik heb je naar het huis van mijn ouders gebracht.” Waarom dan, vroeg ik haar, en ze antwoordde: “Dat weet je toch? Hier woon ik. Maar niet alleen. Hier woont ook het kwaad.”’
‘Haar ziekte?’
‘Ja. Blijkbaar wilde ze me duidelijk maken dat de oorzaak van haar mysterieuze ziekte hier bij haar thuis te vinden was. En dat ze daarom uit dit kasteel was weggelopen. Niet alleen om de oorzaak te vinden, maar ook als vlucht.’
Dus de oorzaak van Josy’s ziekte lag op Schwanenwerder?
‘Opeens trok Charlotte dringend aan mijn arm. Ze wilde weg. Maar ik aarzelde nog. Ik wilde weten wie er naar buiten was gekomen en door de tuin naar die wachtende menigte liep. Die persoon was nog te ver weg om te kunnen zien of het een man of een vrouw was, maar iets in zijn of haar houding kwam me bekend voor. En toen zei Charlotte iets tegen me waardoor ik me onmiddellijk omdraaide en met haar vluchtte.’
‘Wat zei ze dan?’
‘“We moeten hier weg. Het kwaad uit die kamer in de blokhut heeft ons ingehaald en komt nu recht op ons af.”’
20
‘MAG IK VAN UW TOILET GEBRUIKMAKEN?’
Anna was abrupt opgestaan en had blijkbaar besloten haar verhaal op dit punt te onderbreken.
‘Natuurlijk.’ Niet voor het eerst viel Viktor haar keurige taalgebruik op. Het leek wel of ze op die manier een tegenwicht zocht voor haar afschuwelijke ervaringen.
Hij wilde opstaan, maar voelde een loden last op zijn schouders, die hem weer terugduwde op zijn stoel. ‘De badkamer is…’
‘…boven, naast de slaapkamer. Ik weet het,’ zei ze toen ze de kamer uit liep. Ze zag niet dat Viktor haar ongelovig nastaarde.
Hoe kon ze dat weten?
Hij verzamelde al zijn krachten en kwam langzaam achter zijn bureau vandaan om haar te volgen. Bij de deur van de kamer viel zijn blik op de zwarte kasjmieren jas die ze zorgvuldig over een stoel naast de bank had gelegd. Hij was nog vochtig van de aanhoudende regen en onder de stoel had zich een klein plasje op het parket gevormd. Viktor pakte de jas op om hem aan de kapstok in het halletje te hangen. Hij voelde zwaar aan, zwaarder dan alleen de nattigheid van de regen, die wel door de buitenkant was gedrongen, maar niet door de zijden voering.
Viktor hoorde dat er op de bovenverdieping een deur op slot werd gedaan. Anna was in de badkamer verdwenen.
Hij schudde de jas heen en weer en hoorde iets rammelen in de rechterzak. In een opwelling, zonder lang na te denken, stak hij zijn hand erin. De zak was verrassend diep. Viktor wilde zijn hand alweer terugtrekken toen hij met zijn vingertoppen eerst een zakdoek en toen een middelgrote leren portemonnee ontdekte. Met een snelle beweging haalde hij hem tevoorschijn. Het was een zwaar ding, uit een herencollectie van Aigner. Duidelijk niet passend bij Anna’s smaakvolle, in kleur harmoniërende, vrouwelijke garderobe.
Wie is ze?
Boven hoorde hij het geluid van de stortbak. De badkamer lag gedeeltelijk boven de woonkamer en Viktor hoorde Anna’s hoge hakken over de marmeren vloer tikken. Waarschijnlijk liep ze naar de wastafel om zich op te frissen. Als bevestiging hoorde Viktor het opendraaien van de kraan, gevolgd door het ruisen van het water door de oude koperleiding naar beneden.