Anna ademde diep uit en vouwde haar handen als in een gebed.
‘Goed. De laatste romanfiguur die zich openbaarde was de heldin uit een modern sprookje voor kinderen.’
‘Over wie ging het?’
‘Een klein meisje, Charlotte. Ze was een mooie blonde engel, zoals je wel ziet in advertenties voor koek of chocola.’
‘Het lijkt me geen ramp om haar als denkbeeldige figuur in het ware leven tegen te komen.’
‘Nee, dat is waar. Charlotte was een kleine schat. Iedereen die haar zag sloot haar meteen in het hart. Ze woonde als enige koningsdochter in een klein kasteel op een eiland.’
‘En waar ging het verhaal over?’
‘Over een zoektocht. Want op een dag werd Charlotte plotseling ziek. Heel erg ziek.’
Viktor wilde net een slok thee nemen, maar zette zijn kopje weer neer. Anna had opeens zijn volle aandacht.
‘Ze leed aan onverklaarbare koortsaanvallen, ze vermagerde en werd steeds zwakker. Alle artsen van het land kwamen naar het kasteel om haar te onderzoeken, maar niemand wist wat haar scheelde. Haar ouders werden met de dag wanhopiger. Haar toestand ging steeds verder achteruit.’
Viktor hield onwillekeurig zijn adem in en hing aan Anna’s lippen.
‘Op een dag besloot de kleine Charlotte om haar lot in eigen hand te nemen en van huis weg te lopen.’
Josy.
Viktor had altijd geprobeerd die gedachte te verdringen, maar tevergeefs.
‘Wat zegt u?’ Anna keek hem geïrriteerd aan. Viktor had niet eens gemerkt dat hij iets gezegd had. Nerveus streek hij met een hand door zijn haar.
‘Niets. Ik wilde u niet in de rede vallen. Ga verder, alstublieft.’
‘Zoals gezegd, ging ze zelf op zoek naar de oorzaak van haar ziekte. Je zou het hele verhaal als een parabel kunnen zien, een gelijkenis. Een kindersprookje over een ziek meisje dat de moed niet opgeeft maar zelf in actie komt en op eigen kracht de wereld in trekt.’
Dit kon niet waar zijn. Dat was onmogelijk. Viktor kon niet meer helder denken. Hij kende dat gevoel. Het was hem voor het eerst overkomen in de praktijk van dr. Grohlke – en daarna elke volgende dag, jarenlang. Tot het moment waarop hij had besloten de zoektocht naar zijn dochtertje definitief op te geven.
‘Voelt u zich echt wel goed, dr. Larenz?’
‘Wat? O…’ Viktor keek naar de vingers van zijn rechterhand, waarmee hij zenuwachtig op het mahoniehouten blad van het oude bureau trommelde. ‘Neem me niet kwalijk. Ik heb wat te veel thee gedronken, ben ik bang. Maar vertel verder over Charlotte. Hoe loopt het verhaal af? Wat gebeurde er?’
Hoe ging het met Josy?
‘Dat weet ik niet.’
‘Wat? U weet niet hoe uw eigen boek eindigt?’ riep Viktor, luider dan zijn bedoeling was. Maar Anna scheen zich niet te verbazen over zijn uitbarsting.
‘Ik zei toch dat ik het nooit heb afgemaakt? Het was maar een fragment. Juist daarom heeft Charlotte me nooit meer losgelaten en me in deze nachtmerrie gestort.’
Nachtmerrie?
‘Hoe bedoelt u dat?’
‘Zoals ik al zei was Charlotte de laatste romanfiguur die ik in het echte leven tegenkwam. Wat ik met haar heb meegemaakt was zo verschrikkelijk dat ik daardoor instortte.’
‘Ik vraag het nog maar eens: wat is er precies gebeurd?’
Viktor wist dat hij zich niet erg professioneel gedroeg. De patiënte was er nog lang niet aan toe om over haar trauma te spreken. Maar hij moest het weten. Toen Anna strak naar de grond staarde en geen antwoord gaf, koos hij voor een behoedzamer aanpak.
‘Wanneer kreeg u voor het eerst een visioen van Charlotte?’
‘Een jaar of vier geleden, in Berlijn. In de winter.’
Op 26 november, vulde Viktor in gedachten aan.
‘Ik ging boodschappen doen toen ik achter me in de straat een geweldige klap hoorde. Piepende banden, geknars van metaal, splinterend glas. Een verkeersongeluk. Ik dacht nog: hopelijk zijn er geen doden of gewonden gevallen. Toen ik me omdraaide zag ik het meisje. Ze stond als verlamd midden op straat. Blijkbaar was zij de oorzaak van het ongeluk geweest.’
Viktor zat verstijfd als een standbeeld.
‘Plotseling, als op een onzichtbaar teken, draaide ze haar hoofd om, zag mij staan en lachte tegen me. En meteen herkende ik Charlotte, mijn zieke meisje uit het boek. Ze rende naar me toe en greep mijn hand.’
Haar magere armen, zo breekbaar.
‘Ik voelde me als verlamd. Ik kon geen stap verzetten. Aan de ene kant wist ik heel zeker dat ze niet kon bestaan, aan de andere kant was ze realistisch genoeg. Ik kon niet anders: ik moest het accepteren. Dus liep ik met haar mee.’
‘Waarheen? Waar was dat precies?’
‘Hoezo? Waarom is dat zo belangrijk?’ Anna knipperde enigszins geërgerd met haar ogen en scheen opeens geen zin meer te hebben om verder te gaan.