Het begint met een titelscherm, witte letters tegen een zwarte achtergrond: deze moord is gesponsord door http://www.darkhairedslut.com .
‘Schrijf dat op,’ zeg ik tegen Leo.
Er verschijnt een vastgebonden, worstelende vrouw in beeld. Ze is naakt en aan een bed geketend, net als Annie. Ik schat haar leeftijd op hooguit 25. Ze ziet er heel natuurlijk uit. Daarmee bedoel ik dat ze geen siliconenborsten heeft – tenzij ze ze heeft laten vergroten tot cup B, wat twijfelachtig is. Ze heeft het smetteloze lichaam van een jonge vrouw, nog niet verpest door de zware last van een zwangerschap. Haar haar is lang, dik en donker. Weer een brunette; daar heeft hij blijkbaar een voorkeur voor. Aan haar ogen is precies af te lezen hoe ze zich voelt. Paniek, angst, wanhoop, alles tot een ondraaglijk niveau opgekrikt.
Jack jr. duikt voor de camera op, gekleed in hetzelfde kostuum dat hij droeg toen hij Annie vermoordde. Hij zwaait naar de camera en ook nu heb ik het gevoel dat hij lacht. Die lach is voor ons allemaal bedoeld; hij vindt het prachtig dat de misdaad die hij nu begaat op band wordt vastgelegd, voor onze ogen in feite, zonder dat hij ook maar iets over zijn identiteit prijsgeeft. Hij verdwijnt weer uit beeld. Even later klinkt er muziek. Hard, oorverdovend bijna. ‘I wish they all could be California giiirls...’
Hij loopt naar de vrouw toe, bekijkt haar met een schuin hoofd vanuit diverse hoeken. Dan houdt hij zijn wapen omhoog. Geen mes deze keer. Een knuppel. Hij begint te dansen en te huppelen, zwaaiend met de knuppel, en past zijn slechtheid aan het ritme van het nummer aan. Hij haalt een paar keer speels met zijn knuppel uit, alleen om haar nog banger te maken. Haar ogen puilen uit, haar gezicht wordt vuurrood wanneer ze probeert door de doek heen te krijsen.
Dan begint, net als in de video van Annie, ook hier de montage. Uitgevoerd met een meedogenloze wreedheid. Het heeft niets klinisch of ambachtelijks. Als hij zich opmaakt om met de knuppel uit te halen, heft hij hem hoog boven zijn hoofd op en wanneer hij hem laat neerkomen, gooit hij zijn hele lichaam in de klap. Volgens mij breekt hij de botten niet, maar slaat hij ze tot gruis. Telkens wanneer ze het bewustzijn verliest, houdt hij op en slaat hij haar in haar gezicht tot ze weer bijkomt. Hij wil dat ze erbij is, zich bewust is van wat er met haar gebeurt. Elke minuut voelt.
Hij legt de knuppel neer en klimt bovenop haar. De verkrachting begint. Wreed, met zo veel mogelijk beweging. Hij wil die vergruisde botten laten schuren, wil dat de manier waarop hij haar neukt de ergste pijn oplevert die ze ooit heeft gevoeld. Ook nu maakt hij haar steeds weer wakker wanneer ze het bewustzijn verliest. Het moet net zijn geweest of je in een nachtmerrie ontwaakt, denk ik bij mezelf.
De verkrachting is afgelopen en dan komt de scalpel tevoorschijn. Hij laat hem aan haar zien. Grijpt haar kin vast en dwingt haar ernaar te kijken, het te begrijpen. Haar ogen volgen het lemmet, blijven eraan hangen wanneer hij naar haar buik afdaalt. Ik zie dat ze krankzinnig wordt wanneer hij haar levend begint te ontleden. Ik kijk naar Leo. Hij is groen, zijn gezicht vol afschuw. Hij houdt zich echter goed. Hij is inmiddels harder geworden, iemand geworden die hij nooit meer van zich kan afschudden.
Wanneer de vrouw dood is en aan mootjes is gehakt, staat Jack jr. op. Hij staart lange tijd op haar neer. Ze ziet eruit alsof iemand haar heeft gedwongen een bom in te slikken en haar toen van binnenuit heeft opgeblazen. Hij kijkt naar de camera en steekt een duim in de lucht. Dan stopt de video.
‘Je vindt jezelf heel grappig, hè,’ mompel ik razend van woede in mezelf. ‘Lach maar, klootzak.’
Dat klinkt net zo machteloos als ik me voel.
Natuurlijk beseft een deel van me donders goed dat hij nooit écht lacht. Hij heeft geen lach in zich.
Iedereen is stil en probeert de beelden die we zojuist hebben gezien te laten bezinken. In hokjes te stoppen.
Te verwerken.
‘Controleer dat internetadres, Leo. We moeten erachter zien te komen wie die vrouw is.’
‘Doe ik,’ zegt hij zacht. ‘Hoe... hoe kan iemand zoiets doen?’ Het is een oprechte vraag. Zijn ogen boren zich in de mijne en smeken om een antwoord. Ik denk even na voordat ik iets zeg en weeg mijn woorden zorgvuldig af.
‘Ze kunnen dit, omdat ze het leuk vinden. Voor hen is dit een seksuele daad en hun behoefte daaraan is groter, veeleisender, dan die van een junkie ooit kan zijn. Er zijn allerlei verschillende redenen waardoor ze zo zijn geworden. Het komt er uiteindelijk op neer dat ze het leuk vinden. Dat dit hun passie is.’ Ik kijk naar James. ‘Hoe noemde jij hen ook alweer?’
‘Seksuele carnivoren.’
‘Inderdaad.’
Hij rilt. ‘Dit is niet zoals ik het me had voorgesteld. Dit alles.’
‘Dat begrijp ik best, geloof me. Onder heel veel mensen leeft de gedachte dat het spannend is om te jagen op seriemoordenaars of kinderverkrachters of andere monsters. Dat is helemaal niet zo. Het vreet aan je. Je wordt echt niet wakker met de gedachte: Tjongetjonge, ik kan haast niet wachten tot we die vent te pakken hebben. Je wordt wakker en kijkt in de spiegel en probeert je niet schuldig te voelen omdat je hem nog niet hebt gevonden. Probeert er niet aan te denken dat hij op dat moment misschien wel weer iemand vermoordt omdat jij hem nog niet hebt gevonden.’ Ik leun hoofdschuddend achterover in mijn stoel. ‘Het gaat helemaal niet om de spanning. Het gaat erom dat je je verantwoordelijk voelt omdat er mensen sterven.’