‘Je kunt de pot op, Smoky.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Een ziel van diamant, dat heb je.’
‘Wat betekent dat verdomme nu weer?’ vroeg ik geërgerd.
Hij keek me nijdig aan. ‘Dat betekent dat je een prachtige ziel hebt, Smoky. Net zo prachtig als een diamant. Maar ook net zo keihard en koud als een diamant.’
Deze woorden waren zo kwetsend en gemeen dat mijn woede uit me wegstroomde. Het was niets voor Matt om zo wreed te zijn. Dat was altijd mijn specialiteit geweest en ik vond het verschrikkelijk nu eens het lijdend voorwerp te zijn. Ook voelde ik diep in mijn binnenste nog iets anders: de angst dat hij misschien, heel misschien, wel gelijk had.
Ik weet nog dat ik hem geschokt en met open mond stond aan te staren. Hij keek naar mij en langzaam verscheen er een beschaamde blik in zijn ogen.
‘Fuck,’ had hij gezegd en hij was stampvoetend naar boven gelopen, mij met mijn pijnlijke hart alleen in het donker van onze woonkamer achterlatend.
Natuurlijk kwam het weer goed. Hebben we ons eroverheen gezet. Dat is waar het bij liefde om draait. Dit heb ik diep in mezelf leren inzien. Liefde draait niet om romantiek of passie. Liefde draait om acceptatie. Je ervaart het pas wanneer je de absolute waarheid van de ander hebt geaccepteerd, zowel het wrede als het goddelijke, en hij deze dingen ook in jou accepteert, en je erachter komt dat je nog steeds je leven met hem wilt delen. Dat je het slechtste in de ander kent en nog steeds met hart en ziel bij hem wilt zijn. Dat je weet dat hij hetzelfde voelt.
Het is een gevoel van veiligheid en macht. Wanneer je dit stadium eenmaal hebt bereikt, laat je je niet langer door romantiek en passie verblinden. In plaats daarvan worden ze onkwetsbaar en voor altijd.
Voor altijd, tenzij een van beiden sterft natuurlijk.
Ik word niet schreeuwend wakker uit deze droom. Ik word gewoon wakker. Ik voel de tranen op mijn wangen. Ik laat ze daar opdrogen en luister naar mijn eigen ademhaling totdat de slaap me weer overmant.
36
Iedereen ziet eruit zoals ik me voel. Leo ziet er zelfs nog slechter uit.
‘Je bent zeker helemaal niet naar huis geweest, hè?’ vraag ik hem.
Hij kijkt me met doffe ogen aan en mompelt iets.
‘Eigen schuld. Luister, allemaal.’ Ik richt het woord tot de hele groep. ‘Callie en Alan, jullie gaan met mij mee naar het parkeerterrein. Leo en James, ik wil dat jullie doorgaan met waarmee jullie bezig zijn.’
Ze knikken instemmend.
‘Kom mee.’
De explosievenexpert houdt zijn pasje omhoog. ‘Reggie Gantz.’ Ik schat dat hij ergens achter in de twintig is. Hij ziet er verveeld uit, met een onbewogen blik.
‘Ik ben Special Agent Barrett. Laat eens zien wat je bij je hebt.’
Hij loopt met me naar de achterkant van het busje van de explosievenopruimingsdienst en doet de klep open. Pakt een laptop en iets wat op een heel grote filmcamera lijkt. ‘Om te beginnen dit ding. Een draagbaar, digitaal röntgenapparaat. Toont de inhoud van het pakje op het scherm van de laptop. Aangezien u zei dat het door iemand anders dan de afzender wordt afgeleverd, hoeven we niet bang te zijn dat het door beweging tot ontploffing wordt gebracht. Hij wil natuurlijk niet dat het op weg hiernaartoe al afgaat.’
‘Klinkt logisch.’
‘Hiermee maken we een röntgenfoto. Daarna gebruik ik de sniffer. Ik wrijf met een pluk watten over het pakje. Die gaat in de sniffer en met behulp van spectrometrie zoekt hij naar eventuele spoorelementen. Met deze twee apparaten kunnen we vrij zeker vaststellen of het een bom is of niet.’
Ik knik goedkeurend. ‘We weten niet wanneer het arriveert, dus bereid je er maar op voor dat het even kan duren.’
Hij salueert en loopt zonder iets te zeggen terug naar zijn busje, de verpersoonlijking van laconisme.
Ik neem alles in gedachten nog eens door. De bestuurder komt aan om het pakketje af te leveren en wordt vastgehouden terwijl we hem natrekken. Het pakketje wordt onderzocht door Reggie en zodra deze het sein veilig geeft, brengen Alan en ik het pakje zo snel mogelijk naar het lab van de technische recherche. Daar onderzoeken ze het op vingerafdrukken en verzamelen ze alle sporen die ze kunnen vinden. Dan worden er foto’s gemaakt. Pas daarna wordt de inhoud aan ons overgedragen.
Dit verplichte verwerkingsproces is zowel een voor- als een nadeel voor ons. Terwijl de dader misschien slechts een paar minuten of uren nodig heeft om iets voor te bereiden, kan het ons dagen kosten om dit te verwerken. We zijn altijd langzamer. We vinden echter wel alles wat de dader heeft achtergelaten, tot het kleinste microscopische deeltje aan toe. Ons vermogen om tegenwoordig zelfs het kleinste stukje bewijsmateriaal te interpreteren is echt angstaanjagend. Criminelen zullen een ruimtepak moeten aantrekken om te voorkomen dat ze iets achterlaten wat wij zullen vinden. En zelfs dan komen we er waarschijnlijk achter dat ze een ruimtepak hebben aangehad.