De Stilte Van De Hel(50)

De man die naast Annie stond toen het schilderij er wel hing, is minstens 5 centimeter langer dan de man die naast haar stond toen het was weggehaald.

We hadden de locomotief van de zwarte trein bereikt en waren er door de schok van wat we daar zagen uit geslingerd.

Niet één machinist.

Twee.





15

‘Jullie hebben gelijk,’ zegt Leo. Hij kijkt stomverbaasd naar James en mij op.

Hij heeft zojuist de video bekeken. ‘Die trilling is een slechte las.’

Callie, Jenny en Charlie zijn erbij, en we staan op een kluitje rond het beeldscherm. We hadden hen op de hoogte gebracht van de volgorde van de gebeurtenissen zoals ze volgens ons hadden plaatsgevonden en waren met deze laatste onthulling geëindigd.

Jenny kijkt me aan. ‘Wauw.’

‘Zijn jullie zoiets al eens eerder tegengekomen?’ vraagt Charlie. ‘Twee moordenaars die samenwerken?’

Ik knik. ‘Eén keer. Dat was echter anders. Een man en een vrouw waarbij de man de dominante persoonlijkheid was. Twee mannen die samenwerken, dat is heel ongebruikelijk. Wat ze doen, is heel persoonlijk voor hen. Intiem. De meesten delen dat moment liever niet met een ander.’

Iedereen is stil en denkt hierover na. Callie verbreekt de stilte. ‘Ik zou die vingerafdrukken maar laten natrekken als ik jou was, honey-love.’

‘Dat had ik zelf moeten bedenken,’ zegt Jenny.

‘Inderdaad,’ bijt James haar toe. Hij is zijn oude, vertrouwde zelf weer.

Jenny staart hem woedend aan. Hij negeert haar en kijkt naar Callie.

Callie pakt haar uv-lamp en de bijbehorende onderdelen uit. De lamp maakt gebruik van een versterkte ultraviolette reflectiecoëfficiënt om vingerafdrukken op te sporen. Hij zendt een krachtig licht uit in het uv-spectrum. Dit licht weerkaatst gelijkmatig tegen vlakke oppervlakten. Zodra het op een onvolkomenheid stuit – zoals de ribbels en spiralen van vingerafdrukken – weerkaatst het deze ook, waardoor ze afsteken tegen de gelijkmatigheid van het oppervlak waarop ze zich bevinden. Met een uv-camera kun je kristalheldere foto’s van deze onvolkomenheden maken, die kunnen worden gebruikt voor vergelijking van vingerafdrukken en identificatie van de eigenaar.

De scanner heeft een beeldschermpje dat op het hoofd kan worden bevestigd en de ogen afschermt tegen de uv-stralen, een uv-zender en een in de hand gehouden, hogeresolutie-uv-camera. De lamp werkt niet altijd, maar het voordeel is wel dat hij het oppervlak dat je onderzoekt niet aantast. Poeder, superlijm... wanneer deze substanties eenmaal zijn aangebracht, kun je ze niet meer verwijderen. Licht laat alles precies zo achter als je het hebt aangetroffen.

‘Ik ben zover,’ zegt Callie. Ze ziet eruit als een wezen uit een sciencefictionfilm. ‘Het licht kan uit.’

Charlie geeft de knop een zet en we kijken toe hoe Callie op haar rug gaat liggen en zich onder het bed wurmt. We zien de gloed van de uv-zender die ze langs het voeteneinde haalt. Een pauze, wat gestommel en een paar klikkende geluiden. De lamp gaat uit en Callie kruipt onder het bed vandaan en staat op. Charlie doet het licht weer aan.

Callie grijnst. ‘Drie prachtige afdrukken van de linkerhand, twee van de rechter. Duidelijk zichtbaar en haarscherp, honey-love.’

Voor het eerst sinds Callie me belde om me over Annies dood te vertellen voel ik naast woede, verdriet en kilheid ook iets anders. Opwinding.

‘Hebbes,’ zeg ik en ik beantwoord haar grijns.

Jenny kijkt me hoofdschuddend aan. ‘Jullie zijn echt doodeng, Smoky.’

Ik rij alleen maar mee met de zwarte trein, Jenny, denk ik bij mezelf. En die trein voert me naar hun fouten.

‘Vraagje,’ zeg Alan. ‘Waarom heeft niemand over de muziek geklaagd? Die stond best hard.’

‘Dat kan ik je zo wel vertellen, honey-love,’ zegt Callie. ‘Even stil zijn en luisteren.’

We doen wat ze zegt en ik hoor het direct. Het gedreun van een harde bas vermengd met gedempte hogere tonen, afkomstig uit diverse woningen op de verdiepingen boven en onder ons.

Callie haalt haar schouders op. ‘Er wonen hier veel jonge mensen en stellen, en die zetten hun muziek nu eenmaal graag erg hard.’

Alan knikt. ‘Oké, klinkt geloofwaardig. Tweede punt.’ Hij gebaart om zich heen naar de kamer. ‘Ze hebben er een bende van gemaakt. Een enorme bende. Ze kunnen onmogelijk met al dat bloed op hun kleding naar buiten zijn gelopen. Volgens mij hebben ze zich eerst gewassen. De badkamer is kraakhelder, dus ik vermoed dat ze zich daar hebben gefatsoeneerd en hem toen hebben schoongepoetst.’ Hij kijkt Jenny aan. ‘Heeft de technische recherche de afvoer onderzocht?’

‘Dat zoek ik uit.’ Haar mobieltje gaat en ze neemt op. ‘Met Chang.’ Ze kijkt naar mij. ‘Echt? Oké. Ik zal het haar zeggen.’