Zijn ogen hadden triest gestaan. ‘Wat voor klimaat is het?’
‘Een plek waar het heel veel regent. Het kan er prachtig zijn, er zijn ook zonnige dagen; maar het wordt overheerst door grijstinten en wolken. Het kan er elk moment gaan regenen. Die nabijheid blijft altijd.’
Ik bekijk Annies slaapkamer, hoor in mijn hoofd haar geschreeuw. Het regent er nu, denk ik bij mezelf. Annie was de zon en hij is de wolken. Wat ben ik dan? Nog meer poëtisch gelul. ‘De maan,’ fluister ik tegen mezelf. Licht tegen een donkere achtergrond.
‘Hoi.’
James’ stem schudt me wakker uit mijn gemijmer. Hij staat in de deuropening en kijkt naar binnen. Ik zie zijn ogen door de kamer zwerven, de bloedvlekken in zich opnemen, het bed, het omgegooide nachtkastje. Zijn neusgaten sperren zich open.
‘Wat is dat?’ mompelt hij.
‘Parfum. Hij heeft een handdoek met parfum besprenkeld en die onder de deur gepropt, zodat de stank van Annies lijk zich niet direct zou verspreiden.’
‘Om tijd te winnen.’
‘Inderdaad.’
Hij houdt een dossiermap omhoog. ‘Deze heb ik van Alan gekregen. Verslagen en foto’s van de plaats delict.’
‘Mooi. Bekijk eerst de video maar.’
Zodra deze is gestart gebeurt het volgende: we praten in korte zinnen, als een automatisch geweer dat wordt afgevuurd. We veranderen in estafettelopers en geven het stokje telkens aan elkaar door.
‘Laat maar zien.’
We gaan zitten en ik bekijk de video opnieuw. Ik kijk hoe Jack jr. ronddartelt, kijk hoe Annie schreeuwt en een langzame dood sterft. Deze keer voel ik niets. Het laat me onberoerd – bijna. Ik ben koel en afstandelijk, bestudeer de trein met toegeknepen ogen. Ik zie een beeld in mijn hoofd van Annie die dood op een grasveld ligt, terwijl regen haar openstaande mond vult en langs haar dode, grauwe wangen druppelt.
James is stil. ‘Waarom heeft hij dit voor ons achtergelaten?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Zover ben ik nog niet. Laten we alles vanaf het begin doornemen.’
Hij slaat de map open. ‘Het lichaam is gisteravond rond een uur of zeven gevonden. Het tijdstip van overlijden is een ruwe schatting, maar op basis van de mate van ontbinding, omgevingstemperatuur en dergelijke vermoedt de patholoog dat ze drie dagen eerder tussen negen en tien uur ’s avonds is overleden.’
Ik denk na. ‘Ga er eens van uit dat hij een paar uur heeft uitgetrokken om haar te verkrachten en te folteren. Dat houdt dan in dat hij hier om een uur of zeven moet zijn aangekomen. Hij dringt het huis dus niet binnen wanneer ze liggen te slapen. Hoe komt hij dan binnen?’
James raadpleegt de map. ‘Niets wat erop duidt dat hij een slot heeft geforceerd. Of ze heeft hem zelf binnengelaten of hij had een sleutel.’ Hij fronst zijn wenkbrauwen. ‘Brutaal, zeg. Vroeg op de avond, wanneer iedereen nog wakker is en overal mensen lopen. Zeker van zichzelf.’
‘Hoe komt hij dan binnen?’ We kijken elkaar peinzend aan.
Rain, rain, go away...
‘Laten we in de woonkamer beginnen,’ zegt James.
Automatische geweerschoten, ratatatata .
We lopen de slaapkamer uit en de gang door totdat we weer bij de voordeur staan. James kijkt om zich heen. Ik zie dat zijn blik niet verder zoekt en ergens op rust. ‘Wacht eens even.’ Hij loopt naar Annies slaapkamer en komt terug met de dossiermap. Hij overhandigt me een foto.
‘Zo dus.’
Het is een serie opnamen van de ingang, vanaf de binnenkant van de deur genomen. Ik zie wat hij me wil laten zien: drie enveloppen op de vloerbedekking. Ik knik. ‘Hij heeft het eenvoudig gehouden – gewoon aangeklopt. Ze doet de deur open, hij walst naar binnen, zij laat de post uit haar hand vallen. Onverwacht. Snel.’
‘Het was echter nog vroeg op de avond. Hoe heeft hij voorkomen dat ze het op een schreeuwen zette en de buren alarmeerde?’
Ik gris de map uit zijn handen en blader door de foto’s. Ik wijs naar de foto van de eettafel. ‘Hier.’ Er ligt een opengeslagen rekenboek op. We kijken allebei naar de tafel. ‘Nog geen drie meter van de voordeur vandaan. Bonnie was erbij toen Annie de deur opendeed.’
Hij knikt instemmend. ‘Hij had het kind in zijn macht, dus had hij de moeder in zijn macht.’ Hij fluit. ‘Wauw. Dat betekent dat hij direct is binnengekomen. Meteen is doorgelopen.’
‘Een verrassingsaanval. Hij heeft haar geen tijd gegeven om na te denken. Baande zich met geweld een weg naar binnen, gooide de deur dicht en liep naar Bonnie – zette waarschijnlijk een wapen tegen haar keel...’
‘... en zei toen tegen de moeder dat het kind er was geweest als zij een kik gaf.’
‘Juist.’
‘Heel zelfverzekerd.’
Rain, rain, go away...