‘Laat mij dit maar aanpakken,’ mompelt Alan.
Ik knik en we kijken toe terwijl hij naar Leo loopt. Hij knielt voor hem neer en legt een enorme hand op de schouder van de jonge man. Ik weet uit ervaring dat de aanraking zacht is, hoe groot de hand ook is.
‘Hoe gaat het met je, knul?’
Leo kijkt op. Zijn gezicht ziet bleek en wit. Glimmend van het vettige zweet. Hij probeert niet eens te glimlachen. ‘Het spijt me, Alan. Ik kon het niet helpen. Ik heb hem bekeken en toen heb ik gekotst, en ik durfde daar niet langer te blijven...’ Zijn woorden sterven weg, lusteloos.
‘Luister, jongen.’ De stem van de grote man is kalm, maar eist wel de aandacht op. Charlie en ik wachten. Hoe graag we ook naar binnen willen om aan het werk te gaan, we leven allebei met Leo mee. Dit is een cruciaal moment voor mensen in ons vak. De vuurdoop. Het moment waarop je voor de eerste keer in de afgrond staart, waarop je erachter komt dat de boeman wel degelijk bestaat en zich echt al die jaren onder het bed heeft verstopt. Waarop je oog in oog staat met het kwaad. We weten dat dit het moment is waarop Leo zich ofwel herstelt, ofwel besluit ander werk te zoeken. ‘Je denkt zeker dat er iets mis is met je, omdat je zo ontzettend bent geschrokken van wat je zag?’
Leo knikt beschaamd.
‘Nu, dat zie je dan verkeerd. Kijk, het probleem is dat je veel te veel films hebt gezien, veel te veel boeken hebt gelezen. Die geven je een absurd idee van wat stoer zijn inhoudt. Hoe een agent zich behoort te gedragen wanneer hij een lijk ziet of met geweld te maken krijgt, dat soort zaken. Je denkt natuurlijk dat je een paar gevatte opmerkingen paraat moet hebben, dat je met een broodje ham in de hand totaal onbewogen moet kunnen toekijken en nog meer van die onzin. Klopt dat?’
‘Zo’n beetje.’
‘En als dat niet zo is ben je een mietje en schaam je je voor de oudgedienden die erbij zijn. Shit, waarschijnlijk denk je zelfs dat je niet geschikt bent voor dit werk, omdat je hebt gekotst.’ Alan draait zich op zijn hielen om en kijkt naar ons. ‘Hoeveel plaatsen delict heb jij gezien voordat je niet langer hoefde te braken, Charlie?’
‘Drie. Nee, vier.’
Leo’s hoofd schiet omhoog.
‘En jij, Smoky?’
‘Meer dan één, in elk geval.’
Alan kijkt weer naar Leo.
‘Bij mij waren het er vier. Zelfs Callie heeft overgegeven, ook al zal ze dat nooit toegeven, aangezien ze de ijskoningin is en zo.’ Hij staart Leo aandachtig aan. ‘Jongen, niets in het leven bereidt je voor op de eerste keer dat je zoiets te zien krijgt. Helemaal niets. Het maakt niet uit hoeveel foto’s je hebt gezien, hoeveel dossiers je hebt doorgelezen. In het echt is de dood een heel ander verhaal.’
Leo kijkt Alan aan en ik herken die blik. Het is een blik vol respect, grenzend aan verering, van een leerling aan zijn mentor. ‘Bedankt.’
‘Graag gedaan.’ Ze staan allebei op.
‘Klaar om me te briefen, Special Agent Carnes?’ Ik laat mijn stem opzettelijk een beetje streng klinken. Dat heeft hij nodig.
‘Jawel, mevrouw.’
Hij heeft weer wat kleur op zijn wangen gekregen en ziet er vastberaden uit. Voor mij blijft hij er gewoon jong uitzien. Leo Carnes is een baby die heeft kennisgemaakt met moord en nu voorbestemd is voor zijn tijd oud te worden. Welkom bij de club.
‘Goed, begin dan maar.’
Wanneer hij praat is zijn stem rustig. ‘Ik kwam aan en ging aan de gang met de eerste tests, die moeten uitwijzen of er boobytraps of virussen aanwezig zijn. Toen dat niet zo bleek te zijn, deed ik wat je altijd als eerste doet: ik controleerde welk bestand als laatste was gewijzigd. Dat bleek een file te zijn met de naam “readmefeds”.’
‘Echt?’
‘Ja. Ik opende het bestand. Het bevatte slechts één enkele zin: kijk in de zak van de blauwe jas. Ik zag geen blauwe jas hangen, maar toen keek ik in de kledingkast. In de linkerzak van een blauwe damesjas vond ik een cd.’
‘En toen besloot je te kijken wat erop stond. Het geeft niet. Dat zou ik ook hebben gedaan.’
Hij gaat iets zelfverzekerder verder. ‘Wanneer je een cd maakt, kun je hem een titel geven. Toen ik de titel van deze cd zag, werd ik nieuwsgierig.’ Hij slikt iets weg. ‘Hij heette: “De dood van Annie”.’
Charlie grimast. ‘Verdomme. Jenny zal het beslist niet leuk vinden dat we dit over het hoofd hebben gezien.’
‘Vertel verder,’ zeg ik tegen Leo.
‘Ik keek welke files er op de cd stonden. Het was er maar één. Een videobestand, goede kwaliteit, hoge resolutie. Het neemt de hele cd in beslag.’ Hij slikt weer moeizaam. Zijn gezicht wordt langzaam bleker. ‘Ik klikte het bestand aan en er werd een player gestart waarop vervolgens de video werd afgespeeld. Het was...’ Hij schudt zijn hoofd en probeert zichzelf onder controle te krijgen. ‘Sorry. De moordenaar heeft deze video gemaakt en gecodeerd. Het is geen complete van begin-tot-eindopname – dat zou waarschijnlijk te veel zijn voor een cd, de grootte van de video in aanmerking genomen – het is eerder een... collage.’