Hij tuurt even uit het raam, staart vervolgens naar zijn handen en kijkt mij dan aan. De zachtaardigheid die ik altijd zo heb gekoesterd in mijn vriend is terug in zijn ogen. ‘Bedankt, Smoky. Dat meen ik.’
‘Heel graag gedaan.’
‘Kunnen we dit voorlopig even onder ons houden?’
‘Afgesproken. Gaat het?’
Hij tuit zijn lippen, schudt zijn hoofd. ‘Ja. Jawel, het gaat wel.’ Hij kijkt me aan, knijpt zijn ogen tot spleetjes. ‘En jij? Gaat het met jou? We hebben eigenlijk niet meer gepraat sinds...’ Hij haalt zijn schouders op.
‘Dat is niet omdat je het niet hebt geprobeerd. En ja, momenteel gaat het best met me.’
‘Mooi.’
We kijken elkaar aan zonder iets te zeggen, begrijpend. Ik sta op en knijp even in zijn schouder voordat ik wegloop.
Eerst Callie, nu Alan. Problemen en verdriet en geheimen. Ik voel een schuldgevoel in me opkomen. Ik ben de afgelopen zes maanden zo volledig in mijn eigen verdriet opgegaan, dat ik nu pas besef dat ik er niet eens bij heb stilgestaan dat het leven van mijn vrienden wellicht ook niet helemaal perfect is, dat zij met hun eigen angst en pijn en ellende te kampen hebben. Ik schaam me diep.
‘Alles kits, honey-love?’ vraagt Callie zodra ik zit.
‘Kan niet beter.’
Ze kijkt me even aan met die kenmerkende, intense blik van haar. Ik geloof niet dat ze overtuigd is, maar ze gaat er niet op door. ‘Goed, honey-love, wat ga jij eigenlijk doen terwijl wij ons op onze taak storten?’
De vraag voert me terug naar de reden van deze vlucht en ik huiver. ‘Ik wil eerst met Jenny praten. Ergens een kop koffie met haar drinken of zoiets.’ Ik kijk James aan. ‘Ze is goed en heeft de plaats delict als eerste gezien. Ik wil graag haar indrukken horen.’ Hij knikt. ‘En dan ga ik op bezoek bij de enige getuige die we op dit moment hebben.’
Niemand vraagt wie ik bedoel en ik weet dat iedereen dit maar al te graag aan mij overlaat. Ik heb het namelijk over Bonnie.
10
We lopen het bureau van de sfpd binnen, vragen naar Jennifer Chang en worden doorgestuurd naar haar kantoor. Ze ziet ons aankomen. Ik word warm vanbinnen wanneer haar ogen oplichten zodra ze mij opmerkt. Ze komt op ons afgelopen, met een mannelijke partner in haar kielzog die ik niet ken.
‘Smoky! Ze hebben me niet verteld dat jij ook zou komen.’
‘Een beslissing die pas op het laatste moment is genomen.’
Jennifer staat vlak voor me stil en bekijkt me eens goed van top tot teen. In tegenstelling tot andere mensen doet ze geen enkele moeite om haar belangstelling voor mijn littekens te verbergen. Ze bekijkt ze open en eerlijk.
‘Zo erg is het niet eens,’ merkt ze op. ‘Mooi genezen. Hoe staat het met de binnenkant?’
‘Een beetje rauw, maar ook aan de beterende hand.’
‘Mooi. Wat heeft dit trouwens te betekenen – een vijandige overname?’ Jenny is direct een en al zakelijkheid. Het is belangrijk dat ik dit goed aanpak. Het is inderdaad een machtsovername, maar ik wil niet dat Jenny of andere leden van de sfpd hier ontstemd over raken.
‘Ja. Puur en alleen vanwege dat bericht aan mij. Je kent de regels, de e-mail bevat een bedreiging aan het adres van een federale agent.’ Ik haal mijn schouders op. ‘Daarmee is het een federale aangelegenheid. Dit wil uiteraard niet zeggen dat ook maar iemand hier denkt dat de sfpd het werk niet aankan.’
Hier denkt ze even over na. ‘Tja. Jullie hebben me tot nu toe altijd fair behandeld.’
We lopen achter haar aan naar haar kantoortje, een kleine ruimte met twee bureaus. Desondanks ben ik verbaasd. ‘Je eigen kantoor, Jenny. Indrukwekkend, hoor.’
‘Drie jaar op rij het grootste percentage opgeloste zaken. De baas vroeg wat ik wilde hebben en dat was dit. Hij heeft het me gegeven.’ Ze grijnst. ‘Hij moest er wel eerst twee oudgedienden uitschoppen. Ik ben er niet populairder door geworden. Alsof dat me iets kan schelen.’ Ze wijst op haar partner. ‘Sorry. Had jullie eerder aan elkaar moeten voorstellen. Dit is Charlie De Biasse, mijn partner. Charlie, de mensen van de fbi .’
Hij knikt even. De Biasse is duidelijk een Italiaanse naam en zo ziet Charlie er ook uit, hoewel misschien geen volbloed. Hij heeft een rustig, zorgeloos gezicht. Zijn ogen hebben twee verschillende kleuren. Ze zijn schrander. Schrander en oplettend. ‘Aangenaam.’
‘Insgelijks.’
‘Goed,’ zegt Jenny, ‘wat is het plan de campagne?’
Callie somt de diverse taken op die we al hebben besproken. Wanneer ze is uitgesproken, knikt Jenny goedkeurend. ‘Klinkt goed. Ik zal kopieën laten maken van alles wat we tot dusver bij elkaar hebben verzameld. Charlie, bel jij de technische recherche om hen op de hoogte te stellen?’