‘Moet u eens horen, meneer. Annie King was mijn vriendin. Haar dochter heeft het overleefd en zit daar nog. Ze heeft helemaal geen familie, haar vader is dood en ik ben haar peettante. Ik vlieg er hoe dan ook naartoe. Het enige wat ik van de fbi vraag is een lift.’
Bij deze woorden verslikt hij zich in de rook en hij sputtert lelijk. ‘Alsjeblieft, zeg. Leuk geprobeerd, hoor, maar wie denk je verdorie dat je voor je hebt, Special Agent Barrett?’ Hij wijst naar me. ‘Ik ken je wel beter, Smoky. Probeer me niet te belazeren. Je vriendin is dood – wat ik overigens heel triest vind – en nu wil je ernaartoe en je met de zaak gaan bemoeien. Zo is het en niet anders. En dat kan ik niet toestaan. Ten eerste ben je er persoonlijk bij betrokken en sta je dus vanaf de start buitenspel. Dat komt regelrecht uit het handboek. Ten tweede heb je zelfmoordneigingen en ik kan niet toestaan dat jij je in die toestand naar een plaats delict begeeft.’
Mijn mond valt open. Mijn stem klinkt zowel razend als beschaamd. ‘Jezus christus! Heb ik soms een bord om mijn nek hangen waarop staat: ik heb overwogen om zelfmoord te plegen ?’
Zijn blik wordt milder. ‘Nee, dat niet. Het is alleen iets wat wij allemaal zouden overwegen als we ook maar de helft hadden doorgemaakt van wat jij hebt doorgemaakt.’ Hij gooit zijn sigaret op de stoep en gaat zonder me aan te kijken verder: ‘Ik heb ooit ook overwogen om mijn pistool in mijn mond te schuiven.’
Net als ’s middags tijdens de lunch met Callie ben ik ook nu sprakeloos. Hij merkt het op en knikt. ‘Het is echt zo. Vijfentwintig jaar geleden, toen ik bij de lapd zat, ben ik een partner verloren. Omdat ik een slechte beslissing nam. We zijn op mijn aangeven zonder back-up een gebouw binnengegaan en hadden de situatie niet onder controle. Hij heeft daarvoor de hoogste prijs betaald. Een gezin, geliefde echtgenoot en vader van drie kinderen. Het was mijn schuld en ik heb bijna acht maanden lang gedacht dat ik die onrechtvaardigheid moest rechtzetten.’ Hij kijkt me zonder een spoortje van medelijden aan. ‘Je hebt geen bord om je nek hangen, Smoky. Het is gewoon dat de meesten van ons denken dat we allang een kogel door onze kop hadden gejaagd als we ons in jouw positie bevonden.’
Dit is AD Jones ten voeten uit. Geen gekeuvel, er niet omheen draaien. Het hoort bij hem. Je weet met hem altijd precies waar je staat. Altijd.
Ik durf hem niet aan te kijken. Ik gooi mijn half opgerookte sigaret weg en trap hem met mijn voet uit. Ik denk goed na over wat ik hierop zal antwoorden. ‘Meneer. Ik waardeer wat u zegt enorm. En u hebt op vrijwel elk punt gelijk, op één na.’ Nu kijk ik hem wel aan. Ik weet dat hij mij in de ogen wil kunnen kijken bij wat ik te zeggen heb om de waarheid achter mijn woorden te peilen. ‘Ik heb er inderdaad aan gedacht. Heel vaak. Maar vandaag? Vandaag is de eerste dag waarop ik zeker wist dat ik het niet zou doen. Weet u waarom?’ Ik wees naar mijn team dat op de trap stond te wachten. ‘Ik heb vandaag mijn mensen opgezocht, voor het eerst sinds het gebeurde. Ik heb hen opgezocht en ze waren er nog steeds en accepteerden me. Nou ja, in het geval van James is de jury er nog niet over uit. Het punt is echter dat ze geen medelijden met me hadden, me niet het gevoel gaven dat ik een geknakt wezentje was. Ik kan u hier en nu zeggen dat ik niet langer zelfmoordneigingen heb. De reden daarvoor is dat ik weer naar kantoor ben geweest.’ Hij luistert. Ik kan zien dat ik hem nog niet heb overtuigd, maar ik heb wel zijn volledige aandacht. ‘Luister, ik ben er nog niet aan toe om de leiding over casmirc weer op me te nemen. Ik ben absoluut nog lang niet aan veldwerk toe. Het enige wat ik van u vraag is dat u me vanaf de kant laat meekijken. Laat me ernaartoe gaan, zodat ik kan kijken of Bonnie in goede handen is en met de anderen kan meedenken, een klein beetje maar. Callie heeft nog steeds de leiding. Ik zal geen wapen dragen en ik beloof dat ik weg ben zodra ik merk dat het me te veel wordt.’
Hij stopt zijn handen in de zakken van zijn jas en staart me lang en indringend aan. Bestudeert me aandachtig. Weegt alle mogelijkheden tegen elkaar af, alle risico’s. Wanneer hij zijn hoofd afwendt en een diepe zucht slaakt, weet ik dat ik hem heb overtuigd.
‘Ik weet nu al dat ik hier later spijt van krijg, maar oké. We spreken het volgende af. Je gaat ernaartoe, haalt het kind op, neemt er een kijkje. Je mag een kleine bijdrage leveren aan het team. De leiding krijg je niet. En zodra je ook maar even weifelt, trek je je als een speer uit de zaak terug. Dat meen ik, Smoky. Begrijp me niet verkeerd: ik wil je weer terug hebben. Alleen wel in één stuk en dat betekent dat ik je niet per se nu al wil terug hebben. Begrepen?’
Ik knik bevestigend, zo blij als een kind, zo enthousiast als een pas geworven soldaat, jawel meneer, jawel meneer, jawel meneer. Ik mag mee en ik begrijp dat dit heel belangrijk is. Een overwinning. Hij steekt zijn hand op en gebaart dat Callie bij ons moet komen. Wanneer ze bij ons staat, vertelt hij haar wat hij mij ook heeft verteld.