‘Waar het om gaat is het volgende, Street. We weten dat je betrokken bent geweest bij de moord op Annie King en Charlotte Ross. Wat dat betreft ben je erbij. Vingerafdrukken die in Annie Kings appartement zijn aangetroffen komen overeen met die van jou. Momenteel wordt dna -materiaal uit Charlotte Ross’ woning met jouw dna vergeleken en ik durf te wedden dat die ook met elkaar overeenkomen. We weten ook welke modus operandi je voorafgaand aan het plegen van de misdaden hebt gebruikt – de ondertekende rekeningen die je als “ongediertebestrijder” hebt achtergelaten. We hebben een aantal bijzonder goede handschriftexperts in dienst die beslist kunnen aantonen dat ze van jou afkomstig zijn. Je bent erbij. Wat ik graag wil weten is: ben je bereid hierover met me te praten?’
Street kijkt naar Alan, die boven hem uittorent, zelfvertrouwen en macht uitstraalt, het toonbeeld van een alfamannetje. Zijn ogen verwijden zich en ik zie dat zijn ademhaling versnelt. Dan knijpt hij zijn ogen weer tot spleetjes en hij lacht. Haalt zijn schouders op.
‘Dat zou ik best willen – als ik tenminste wist waarover je het hebt.’
Streets glimlach verbreedt zich, hij is nu net de Kollumer Kat. Hij gelooft nog steeds dat hij een troef in handen heeft. Dat we niet weten dat ze met hun tweeën zijn.
Alan zwijgt. Staart hem aan. Dan draait hij zich met een abrupt gebaar een halve slag om, grijpt de verhoortafel beet en schuift deze tegen de muur. Vervolgens zet hij zijn stoel zo neer dat deze vlak voor Street staat. Hij gaat heel dicht bij hem zitten.
Bedreigend.
‘Waarom doe je dat?’ vraagt Street. Zijn stem klinkt een tikje zenuwachtig. Op zijn voorhoofd parelen enkele zweetdruppels.
Alan kijkt verbaasd. ‘Ik wil alleen maar zeker weten dat ik alles goed kan horen, Street.’
Hij bladert opnieuw door de betekenisloze map en fronst zijn wenkbrauwen. Schudt zijn hoofd. Toneel, toneel, toneel. Hij legt de map op de vloer naast zijn stoel en schuift zijn stoel nog iets dichter naar Street toe, daarmee zijn persoonlijke lichaamsruimte binnendringend. Ik zie dat hij één knie tussen Streets knieën zet en zo een onbewuste bedreiging voor zijn mannelijkheid vormt. De moordenaar slikt moeizaam iets weg. De hoeveelheid zweet op zijn voorhoofd neemt zichtbaar toe. Hij is zichzelf echter niet bewust van deze fysiologische reacties. Het enige wat hij weet is dat Alan zijn wereld binnendringt en dat hij zich steeds slechter op zijn gemak voelt.
‘Zie je, we zitten met een losse draad.’
Street slikt weer iets weg. ‘Wat?’
Alan knikt. ‘Een losse draad.’ Hij buigt zich nog iets dichter naar hem toe. Duwt zijn knie iets verder tussen de zijne. ‘We weten namelijk dat je niet alleen werkt.’
Streets ogen verwijden zich. Zijn ademhaling versnelt. Hij boert zonder dat hij het beseft. ‘Wat?’
‘Je hebt een handlanger. Daar zijn we met behulp van de video van de moord op Annie King achter gekomen. Een lengteverschil. We weten ook dat hij de echte Jack jr. is, niet jij.’
Street is net een vis op het droge, zijn mond gaat geluidloos open en weer dicht. Zijn ogen zijn op Alan gericht. Zijn handen vormen een beschermende kom om zijn kruis. Dit alles gebeurt in een reflex; hij heeft het zelf nog steeds niet door. Alan kruipt nog iets dichter naar hem toe.
‘Weet je wie hij is, Robert?’ vraagt Alan.
‘Nee!’ Zijn ogen schieten omlaag en naar links. Hij liegt.
‘Nou, Robert... volgens mij weet je dat wel, Robert. Robert, ik denk dat je heel goed weet wie hij is en waar we hem kunnen vinden. Is het niet zo, Robert?’ Alan herhaalt de naam steeds omdat dit een beschuldigende ondertoon oproept. Bovendien krijgt Street daardoor het gevoel dat hij zich nergens kan verstoppen. Het is vergelijkbaar met een steeds maar weer herhaald ‘Hé, jij daar!’
Street staart Alan aan. Hij is drijfnat van het zweet.
‘Nee.’
‘Weet je wat ik niet begrijp? Waarom je hem beschermt.’ Alan buigt zich nog een stukje naar hem toe. Wrijft peinzend over zijn kin. ‘Misschien...’ Hij knipt met zijn vingers. ‘Wanneer twee mannelijke seriemoordenaars samenwerken, neuken ze elkaar meestal ook. Nou ja... de dominante van de twee neukt de ander. Is dat hier soms ook het geval? Is dat waarom je hem beschermt? Omdat je zo graag ontvangt wat hij uitdeelt?’
Streets ogen schieten open. Hij beeft van woede.
‘Ik ben verdomme geen nicht!’
Alan kruipt nog dichter naar hem toe tot hun neuzen elkaar bijna raken. Street huivert. Boert weer. ‘Dat kleine meisje vertelde anders iets heel anders. Bonnie? Weet je nog? Zij zei dat een van jullie aan de lul van de ander lebberde alsof hij meedeed aan een wedstrijd worst eten.’
Street loopt paars aan van woede. ‘Die kleine kuttenkop liegt dat ze barst!’