Om mijn hart knelt een strakke band. Daar heb ik geen vertaling voor nodig. ‘Zeg haar maar dat ik hetzelfde doe, Elaina. Ik moet nu gaan, maar ik kom haar vanavond ophalen. Als het aan mij ligt komen er geen logeerpartijtjes meer. Voorlopig niet tenminste.’
‘Je weet ons te vinden.’
Nadat ik heb opgehangen blijf ik even roerloos zitten, starend in de verte. Ik ben me nu heel bewust van alle lagen van emoties die ik nu voel, de voor de hand liggende en ook de subtielere. Ik koester sterke gevoelens voor Bonnie. Beschermend, teder, een ontluikende liefde. Deze gevoelens zijn krachtig, reëel. Daaromheen fluisteren echter ook andere gevoelens. Ze fladderen als droge bladeren door me heen, zwervend op stille schaduwvoeten. Een ervan is ergernis. Omdat ik niet gewoon gelukkig mag zijn met mijn nacht met Tommy. Dit gevoel is zwak, maar bezit een heel eigen kracht. De zelfzuchtigheid van een klein kind dat niet met anderen wil delen. Mag ik niet even blij zijn voor mezelf? fluistert het nukkig.
Dan de stem van schuldgevoel. Een gladde stem, glad als olie, als een slang. Hij stelt slechts één vraag, maar die hakt er wel in: hoe durf je gelukkig te zijn, terwijl zij het niet is?
Herkenning trekt als een huivering door me heen. Ik heb deze stemmen eerder gehoord, allemaal. Als Alexa’s moeder. Moeder-zijn is niet steeds hetzelfde, is geen eenakter. Het is ingewikkeld en omvat zowel liefde als woede, onzelfzuchtigheid als egoïsme. Soms ben je ademloos en overdonderd door de schoonheid van jouw kind. Soms zou je, heel even maar, willen dat er helemaal geen kind was.
Ik heb deze gevoelens omdat ik Bonnies moeder aan het worden ben. Dit brengt een nieuwe, schuldige stem met zich mee, één vol verwijten en ellende: hoe durf je van haar te houden?
Weet je het dan niet meer?
Jouw liefde brengt dood mee.
Ik word echter niet neerslachtig van de stem, maar juist razend. Dat durf ik, antwoord ik, omdat ik wel moet. Dat is wat moederschap nu eenmaal inhoudt. Liefde helpt je door het grootste gedeelte heen, plichtsgevoel door de rest.
Ik wil dat Bonnie veilig is en een thuis heeft, en dat gevoel is reëel.
Ik daag de stemmen uit om te reageren. Dat doen ze niet.
Mooi.
Tijd om aan het werk te gaan.
De deur van het kantoor vliegt open en Callie komt binnen. Ze heeft een zonnebril op en houdt een beker koffie in haar hand.
‘Even niets tegen me zeggen,’ gromt ze. ‘Ik heb nog niet genoeg cafeïne gehad.’
Ik snuif. Callie heeft altijd heerlijke koffie. ‘Mmm...’ zeg ik. ‘Wat is dat? Hazelnoot?’
Ze loopt weg met haar koffie stevig tegen zich aan gedrukt. Eén mondhoek is dreigend opgetrokken. ‘Deze koffie is van mij.’
Ik loop naar mijn tas, rommel er wat in en haal dan een pakje kleine chocoladedonuts tevoorschijn. Ik zie dat Callies wenkbrauwen omhoogschieten. Ik zwaai met de donuts door de lucht. ‘Och, kijk nu toch eens, Callie. Heerlijke chocoladedonuts. Mmm, lekker hoor.’
Emoties strijden om voorrang op haar gezicht, een strijd die nog net niet ontaardt in een kernoorlog. ‘Goed dan,’ zegt ze chagrijnig. Ze grist mijn kopje van mijn bureau en giet er de helft van haar koffie in. ‘Geef me nu twee van die donuts.’
Ik haal er twee uit de verpakking en schuif ze naar haar toe, terwijl ze mij de kop koffie aanreikt. Wanneer onze handen elkaar halverwege ontmoeten, grijpt zij de donuts en pak ik het kopje. De gijzelaars zijn uitgewisseld. Ze gaat achter haar bureau zitten en propt de donuts naar binnen. Ik neem een slokje koffie.
Hemels.
Callie drinkt haar koffie en eet haar donuts, maar ik voel dat ze naar me kijkt. Bedachtzaam en tegelijkertijd doordringend, ondanks de zonnebril.
‘Wat is er?’ vraag ik.
‘Zeg jij het maar,’ mompelt ze en ze neemt nog een hap van een donut.
Jezus, denk ik bij mezelf. Is die oude mythe dan echt waar? Dat het aan je te zien is wanneer je seks hebt gehad?
‘Ik heb geen flauw idee waarover je het hebt.’
Ze blijft me door haar zonnebril aanstaren en grijnst breeduit, de grijns van de Kollumer Kat uit Alice in Wonderland . ‘Dat zal dan wel, honey-love.’
Ik besluit haar te negeren.
Leo, Alan en James arriveren allemaal kort na elkaar. Leo ziet eruit alsof hij door een vrachtwagen is overreden. James ziet eruit zoals hij er altijd uitziet.
‘Kom even bij elkaar,’ zeg ik. ‘Tijd voor een coördinerende vergadering.’
‘Leo en James, hoe staat het ervoor met het onderzoek naar de gebruikersnaam en het wachtwoord?’
Leo woelt met een hand door zijn haar. ‘We hebben alle bedrijven gesproken en ze werken allemaal mee.’ Hij werpt een blik op zijn horloge. ‘Het laatste heb ik een halfuur geleden aan de lijn gehad. We zouden binnen een uur alle gegevens binnen moeten hebben.’